Położenie przez ustawodawcę akcentu na profesjonalny charakter tajnego nauczania oznacza zdaniem Sądu, że omawiany przepis ma zastosowanie do osób, które posiadały kwalifikacje zawodowe nauczyciela, gdyż tylko takie osoby mogły w sposób profesjonalny prowadzić tajne nauczanie dzieci i młodzieży.

Warunkiem uznania, że w istocie obaj skarżący byli podmiotem dokonującym obrotu towarowego z zagranicą w postaci samochodu osobowego w stanie rozmontowanym jest stwierdzenie, że odprawy celne części nie mogły wywołać skutków prawnych. Nie wywołują zaś skutków prawnych czynności prawne dotknięte wadami.

1. W odniesieniu do art. 20 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ należy przypomnieć, że ma on zastosowanie tylko w stosunku do podatników prowadzących w okresie rozliczeniowym podatku od towarów i usług równocześnie sprzedaż opodatkowaną i nieopodatkowaną. 2. Przepis art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r.

Nie można było uznać za dokument warunkujący zwolnienie od cła na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 39 ustawy z dnia 28 grudnia 1989 r. - Prawo celne /t.j. Dz.U. 1994 nr 71 poz. 312 ze zm./ wypisu z rejestru handlowego. Dla uzyskania zwolnienia od cła rzeczy stanowiących przedmiot aportu jest natomiast niezbędne przedłożenie w postępowaniu celnym odpisu uchwały podjętej przez zgromadzenie wspólników spółki

1. Treść jak i możliwe do jednoznacznego wyinterpretowania ratio legis art. 38 ust. 2 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wskazują, że rozstrzygnięcie na podstawie tego przepisu jest sposobem załatwienia sprawy administracyjnej w formie decyzji organu administracji państwowej kończącego i uzasadniającego proces przeprowadzonej przezeń samokontroli

Zgodnie z art. 174 Kpa w wypadku gdy w toku postępowania odwoławczego organ rozpatrujący odwołanie, stwierdzi, że zobowiązanie podatkowe zostało ustalone w kwocie niższej, niż wynika to z obowiązujących przepisów, zwraca sprawę organowi podatkowemu I instancji w celu dokonania wymiaru uzupełniającego oraz zmiany w tym zakresie dotychczasowej decyzji. Od nowej decyzji służy odwołanie, które podlega

Zameldowanie osoby na pobyt stały w lokalu bez zgody jego właściciela narusza zagwarantowaną w art. 64 ust. 2 Konstytucji RP ochronę własności oraz przewidziany w art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych /Dz.U. 1998 nr 120 poz. 787/ wymóg uzyskania wyrażonej na piśmie zgody wynajmującego na zawarcie umowy podnajmu lokalu w całości lub jego części albo

Nawet gdyby istotnie urząd skarbowy pozostawał w zwłoce ze zwrotem nadwyżki podatku naliczonego nad należnym za okres poprzedni, to brak byłoby podstawy prawnej dla ponownego wykazywania tej nadpłaty w deklaracji. Nadpłaty nie podlegają nigdy potrąceniu przez podatnika. Ochrona interesów podatnika następuje tutaj poprzez o procentowanie kwoty podlegającej zwrotom od dnia powstania nadpłaty.

O wartości celnej towaru decydują rzeczywiście poniesione koszty jednostkowego transportu tego, a nie innego towaru, przez określonego przewoźnika i w określonym czasie. Do kosztów transportu towarów, o których mowa zalicza się wszelkie koszty poniesione przez importera związane z przemieszczeniem towaru do granicy państwa lub portu polskiego. Do kosztów transportu wchodzą więc nie tylko koszty związane

1. Skoro umowa sprzedaży zawarta została przez podatnika, o którym mowa w art. 5 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ była czynnością objętą obowiązkiem podatkowym w tym podatku, a okoliczności jej wykonania powodowały powstanie obowiązku podatkowego wobec osoby jej dokonującej, to umowa ta mieściła się w katalogu czynności

Zgodnie z art. 129 par. 2 Kodeksu postępowania administracyjnego, odwołanie wnosi się w terminie czternastu dni od dnia doręczenia decyzji stronie. Termin określony w tym przepisie jest terminem prekluzyjnym dla strony, a zatem jego uchybienie powoduje, że czynność prawna podjęta przez stronę po jego upływie jest bezskuteczna.

Dokonana w trakcie 1995 r. aktualizacja wyceny budowli może zastać uwzględniona dopiero przy określeniu podstawy opodatkowania w następnych latach Przepisy wprowadzające te aktualizacje weszły bowiem w życie w trakcie 1995 r. W orzeczeniu K 13/93 z dnia 29 marca 1994 r. Trybunał Konstytucyjny sformułował zaś zasadę zakazu zmian podatków o rocznym okresie rozliczeniowym w trakcie roku podatkowego. Zasada

Odstępstwo od warunków określonych w pozwoleniu na budowę, stwierdzone przez organ do spraw nadzoru budowlanego nie obliguje tego organu do bezwzględnego orzekania o rozbiórce w trybie art. 48 ustawy z dnia 4 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./, uprawnia zaś organy do wydania decyzji w trybie art. 50 i art. 51 Prawa budowlanego.

Istotą administracyjnego postępowania odwoławczego jest ponowne rozpoznanie sprawy, co oznacza, że w toku instancji dochodzi do dwukrotnego jej rozstrzygania. Organ II instancji obowiązany jest przy tym uwzględniać zmiany stanu faktycznego jakie zaszły w okresie pomiędzy wydaniem decyzji I i II instancji.

W ustępie 2 art. 29 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ przytoczono tylko niektóre przypadki ustalania dnia powstania nadpłaty. W pozostałych przypadkach, zgodnie z regułami języka polskiego, datą powstania nadpłaty jest dzień dokonania wpłaty nienależnej lub wyższej od należnej.

O braku podstawy prawnej można mówić tylko wówczas, gdy nie istnieje przepis prawa pozwalający regulować daną materię w drodze decyzji administracyjnej /art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa/.

Wyliczenie źródeł przychodu w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /t.j. Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie jest podziałem rozłącznym. Oznacza to, że najem i dzierżawa będące zasadniczo źródłem czerpania pożytków z prawa do rzeczy na podstawie stosunku cywilnoprawnego /art. 53 par. 2 Kc/ w pewnych sytuacjach mogą być formą prowadzenia działalności

Paragraf 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 21 grudnia 1995 r. w sprawie wykonania przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 154 poz. 797 ze zm./, a także par. 70 ust. 3 i 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. o tym samym tytule /Dz.U. nr 156 poz. 1024 ze zm./ wydane zostały z przekroczeniem upoważnienia ustawowego zawartego

Przepis art. 113 Kpa wyklucza prostowanie w tym trybie błędów i omyłek istotnych, których dopuszczono się w stosowaniu prawa, a więc co do ustalenia stanu faktycznego i jego kwalifikacji prawnej oraz ustalenia konsekwencji prawnych zastosowania określonej normy prawnej. Błąd pisarski i rachunkowy oraz oczywista omyłka mogą mieć wymiar wyłącznie techniczny, nie stanowiącej kategorii uchybień podlegających

Zgodnie z par. 4 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 maja 1994 r. w sprawie kas rejestrujących /Dz.U. nr 69 poz. 278 ze zm./ zwalnia się z obowiązku prowadzenia ewidencji obrotu i kwot podatku od towarów i usług przy zastosowaniu kas rejestrujących, w okresie od dnia 1 lipca 1994 r. do terminów określonych w tabeli różne grupy podatników. W punkcie 1 tabeli wymieniono podatników świadczących

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla zaskarżoną decyzję jeżeli stwierdzi występowanie w sprawie przesłanek do wznowienia postępowania administracyjnego, zaś jedną z tych przesłanek jest orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niekonstytucyjności podstawy prawnej tej decyzji.

O tym, czy sytuacja materialna podatników uzasadnia zastosowania art. 67 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, rozstrzyga organ podatkowy.

Kodeks postępowania administracyjnego, jak i ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./, nie zna dowodu z pisemnych "oświadczeń kontrahentów". Dowodem natomiast w konkretnej sprawie mogą, być zeznania tych osób /kontrahentów/ w charakterze świadków złożone przed organem podatkowym w określonym trybie i przy zachowaniu zasad ustalonych w kodeksie postępowania

Błędne działania organu nie mogą szkodzić stronie, która działała w zaufaniu do organu administracji. Przerzucenie na stronę skutków pomyłki organu administracji narusza zasadę zaufania do organów władzy publicznej i prowadzi do naruszenia zasady demokratycznego państwa prawa ustanowionej w art. 2 Konstytucji RP.