Przy obliczaniu powierzchni mieszkalnej przysługującej najemcy lokalu mieszkalnego należy uwzględniać także normę zaludnienia przysługującą osobie bliskiej zamieszkałej wraz z najemcą i prowadzącej z nim wspólne gospodarstwo domowe, choćby osoba ta nie została wymieniona w decyzji o przydziale lokalu.

Jeżeli strona nie cofnęła odwołania /art. 137 Kpa/, co byłoby równoznaczne z wystąpieniem o umorzenie postępowania odwoławczego /art. 105 par. 2 Kpa/, brak jest podstaw do umorzenia tego postępowania jako bezprzedmiotowego tylko z tego powodu, że strona wykonała decyzję nieostateczną.

1. Wycofanie nieruchomości Państwowego Funduszu Ziemi ze sprzedaży /"skreślenie" jej z wykazu/ jest odpowiednikiem /korelatem/ uprawnienia naczelnika gminy do przeznaczania gruntów do sprzedaży osobom fizycznym. Z tego względu stanowisko w przedmiocie wycofania określonej działki ze sporządzonego wcześniej "wykazu" również nie jest decyzją administracyjną i w konsekwencji nie podlega sądowej kontroli

Na wysokość odszkodowania przyznanego za szkody wyrządzone przez zwierzynę łowną powinna mieć wpływ nie tylko data całkowitego zniszczenia uprawy, lecz także termin, w którym naczelnik gminy zakwalifikował ją do zaorania, przy czym - jeżeli szkoda powstała wcześniej - jako termin, według którego ocenia się wysokość odszkodowania, należy przyjąć datę zakwalifikowania uprawy do zaorania /par. 5 ust.

Od decyzji odmawiającej przyznania odszkodowania przysługującego od organu administracji państwowej, jak również od decyzji przyznającej odszkodowanie - zdaniem strony - zbyt niskie, nie służy skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, lecz powództwo do sądu powszechnego /art. 160 par. 4 i 5 Kpa/.

1. Samowolne wprowadzenie zmian do projektu w tych jego elementach, które są dołączone do wniosku o pozwolenie na budowę, prowadzi do wykonywania robót w sposób odbiegający od ustaleń i warunków określonych w udzielonym pozwoleniu. 2. Żądanie naprawienia szkody spowodowanej działaniami właściciela zakłócającymi normalne korzystanie z sąsiedniej nieruchomości /art. 144 Kc/ jest roszczeniem cywilnym

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznaje skarg na decyzje organów administracji państwowej, co do ich celowości, słuszności lub sprawiedliwości, lecz tylko i wyłącznie bada te decyzje pod względem legalności czy dana decyzja jest zgodna z prawem. W myśl art. 196 par. 1 Kpa decyzja organu administracji państwowej może być zaskarżona do sądu administracyjnego z powodu jej niezgodności z prawem.

Pomieszczenie nie nadające się do zamieszkania ze względu na stan techniczny nie może być przydzielone jako zastępcze pomieszczenie mieszkalne, choćby nawet osoba ubiegająca się o przydział nie kwestionowała jego przydatności na taki cel.

Przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ weszły w życie z dniem ogłoszenia to jest 6 grudnia 1983 r. Rozporządzenie to nie zawiera przepisów przejściowych, co oznacza iż miało ono zastosowanie także do spraw, w których postępowanie zostało wszczęte przed dniem jego wejścia w życie lecz nie zostało zakończone decyzją ostateczną

1. Jednostki wymienione w przepisie par. 7 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/ są właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, a więc do orzekania we wszystkich wymienionych czynnikach, które składają się na pojęcie choroby zawodowej. Inspektor Sanitarny nie może jednostek tych zastąpić. Inną jest bowiem rzeczą, ocena

Żądanie powtórzenia w postępowaniu podatkowym wszystkich uprzednio przeprowadzonych dowodów byłoby niecelowe, naruszające zasadę szybkości i prostoty postępowania wyrażonej w art. 12 par. 1 Kpa. Kodeks postępowania administracyjnego nie zawiera przepisu bezpośrednio upoważniającego organ do wykorzystania jako dowodu protokołu przesłuchania świadka, sporządzonego w odrębnym postępowaniu, to jednak takie

1. Jeżeli obowiązujący ogólny miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego przeznacza teren na cele budownictwa mieszkaniowego bez bliższego określenia rodzaju tego budownictwa, to w świetle art. 54 ust. 5 w związku z art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ brak jest podstaw do odmowy udzielenia pozwolenia na rozbudowę budynku mieszkalnego

1. Odpowiedzialność kierownika statku za bezpieczeństwo żeglugi i statku /par. 2 ust. 8 zarządzenia nr 44 Ministra Komunikacji z dnia 11 marca 1975 r. w sprawie przepisów żeglugowych na śródlądowych drogach wodnych - Dz.Urz. MK nr 9 poz. 68 ze zm./ obejmuje działania i zaniechania zarówno własne, jak i podległych mu członków załogi. 2. Jeżeli w wyniku rażącego naruszenia przepisów regulujących ruch

Skoro pracownik nie posiada decyzji kierownika zakładu pracy o przydziale mieszkania funkcyjnego, przepisy par. 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 27 grudnia 1974 r. w sprawie praw i obowiązków pracowników lasów państwowych /Dz.U. nr 51 poz. 328/ nie stanowią podstawy do zameldowania go na pobyt stały w tym mieszkaniu. Przepisy te stwarzają jedynie uprawnienia do uzyskania takiej decyzji.

Wzruszenie ostatecznej decyzji administracyjnej organu pierwszej instancji w trybie odwoławczym, nadto bez uprzedniego wniesienia odwołania przez stronę postępowania, stanowi rażące naruszenie przepisów art. 138 i art. 16 par. 1 Kpa i skutkuje stwierdzenie nieważności takiej wadliwej decyzji na podstawie art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

1. Przez opuszczenie lokalu rozumie się nie tylko dobrowolne wyprowadzenie się z dotychczasowego miejsca pobytu stałego, ale także pozostawienie tego miejsca pobytu w drodze postępowania egzekucyjnego. 2. Uchylenie decyzji administracyjnej w przedmiocie przydziału zastępczego pomieszczenia mieszkalnego nie jest równoznaczne z ponownym nabyciem praw do lokalu, z którego następuje eksmisja.

Inżynieryjny charakter, wysoki koszt budowy i przeznaczenie wierconej studni głębinowej zasilającej piekarnię w wodę niezbędną do wypieku pieczywa w zakładzie rzemieślniczym przemawiają za uznaniem wymienionej studni jako innego niż budynek obiektu budowlanego w rozumieniu par. 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 grudnia 1975 r. w sprawie ulg podatkowych z tytułu inwestycji /Dz.U

Skoro występowanie związku przyczynowego zostało zawarte już w samym orzeczeniu lekarskim co jest zjawiskiem notoryjnym przy schorzeniach typu alergicznego - to nie trafny jest zarzut, iż związku tego nie wykazały organy orzekające /par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/.

Przyczyna określona w art. 145 par. 1 Kpa należy do grupy przyczyn które istniały przed wydaniem decyzji, a mianowicie ujawnienie nowych okoliczności faktycznych lub nowych dowodów istniejących w dniu wydania decyzji, nie znanych organowi, który wydał decyzję. Jeżeli organ administracji państwowej wznowił postępowanie na podstawie okoliczności mu znanych w dniu wydania decyzji bądź też okoliczności

Organ administracji państwowej nie może pozbawić strony udziału w postępowaniu administracyjnym, na przykład z uzasadnieniem, że jej udział w przeprowadzeniu dowodu nie jest konieczny.

Dla uzyskania obniżki zryczałtowanego podatku za okres przerwy w działalności, na podstawie par. 28 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 29 lipca 1983 r. w sprawie zryczałtowania podatków obrotowego i dochodowego od niektórych grup podatników oraz w sprawie opłaty skarbowej z tytułu wykonywania rzemiosła /Dz.U. nr 43 poz. 196/ niezbędne jest zgłoszenie tej przerwy przez podatnika w zakreślonym

1. Decyzja administracyjna załatwia sprawę indywidualną. Oznacza to, że organ załatwiający sprawę ma obowiązek rozpatrzeć wszystkie okoliczności dotyczące tej sprawy, a w uzasadnieniu faktycznym decyzji odmownej wskazać fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł, przyczyny z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. W uzasadnieniu prawnym organ powinien

Polski Kodeks postępowania administracyjnego odrzucając zasadę "ignorantia iuris nocet", nakazuje pouczać stronę o przysługujących jej prawach, a zatem niedopełnienie przez organ obowiązku pouczenia strony, należy traktować jako takie naruszenie prawa, które miało wpływ na wynik sprawy.

Art. 49 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /Dz.U. nr 27 poz. 111 ze zm./, mówiący o ustawowym prawie zastawu na przedmiotach służących podatnikowi do wykonywania działalności zarobkowej, niezależnie od tego, czyją stanowią własność, nie daje organom podatkowym podstawy do ustalenia osobistej odpowiedzialności właściciela rzeczy zastawionej za zadłużenia podatnika, ani też