1. W świetle art. 200 par. 2 Kpa brak jest możliwości kasacyjnego uchylenia decyzji i przekazania sprawy organowi I instancji do ponownego rozpatrzenia, którego wynik nie jest znany, co pozostawałoby w sprzeczności z zasadą uznania skargi za słuszną. 2. Od decyzji administracyjnej wydanej w trybie art. 200 par. 2 Kpa zawsze przysługuje skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego, a więc również w razie

Wprawdzie przepis art. 678 par. 1 Kodeksu cywilnego przewiduje, że w razie zbycia przedmiotu dzierżawy, w czasie trwania umowy dzierżawy nabywca wstępuje w stosunek dzierżawy, ale zbycie to jednak musi nastąpić w drodze czynności cywilnoprawnej /m.in. umowy sprzedaży, darowizny, itp./. Nie stosuje się natomiast postanowień tego przepisu w wypadku przejęcia przedmiotu dzierżawy przez Skarb Państwa w

1. Jednostki organizacyjne właściwe do rozpoznawania chorób zawodowych, rozpoznają nie tylko schorzenia ale również to czy jest to choroba umieszczona w wykazie chorób zawodowych i czy zachodzą inne przesłanki z par. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 18 listopada 1983 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 65 poz. 294/. 2. Inspektor sanitarny nie jest związany tym orzeczeniem, nie może jednak

1. Wariantowa regulacja sytuowania obiektów budowlanych, zawarta w par. 12 i par. 13 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ podyktowana jest funkcją, jaką spełniać ma zgodnie ze swym przeznaczeniem działka budowlana. Ma ona zapewnić racjonalną zabudowę

Przepis par. 42 ust. 3 rozporządzenia Ministrów Komunikacji i Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 31 lipca 1972 r. w sprawie krajowego transportu drogowego /Dz.U. nr 34 poz. 234 ze zm./ nie zezwala na cofanie uprawnień do wykonywania publicznego transportu drogowego jeżeli uprawnienie to nie zostało jeszcze udzielone, a poprzednio wydane w tym przedmiocie uprawnienie utraciło już swą ważność

Obowiązek przeprowadzenia całego postępowania co do wszystkich istotnych okoliczności spoczywa na organie i nie może być przerzucony na stronę. Ciężar dowodu na mocy art. 77 par. 1 Kpa obciąża organ administracyjny. Jeżeli strona przedstawi niepełny materiał dowodowy, organ ma obowiązek z własnej inicjatywy go uzupełnić.

Jeżeli przepis szczególny wprowadza dla określonych w nim sytuacji i w przewidzianych w nim warunkach możliwość ograniczenia praw obywatela, stosowanie tego przepisu w drodze analogii do sytuacji innych niż w nim wymienione, choćby nawet były to sytuacje zbliżone, jest niedopuszczalne.

1. Przeznaczenie przez terenowy organ administracji państwowej, w drodze odstępstw od planu miejscowego, gruntów rolnych na cele budownictwa mieszkaniowego w zakresie naruszającym koncepcję planu jest zmianą podstawowych elementów tego planu - do czego była uprawniona jedynie rada narodowa. 2. Aktualizowany w ten sposób plan miejscowy nie mógł być uznany za odpowiadającą przepisom ustawy o planowaniu

Zgodnie z par. 2 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie zwolnienia od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej /Dz.U. nr 26 poz. 138/ ze zwolnienia od podatków określonego w rozporządzeniu mogli korzystać podatnicy, którzy nie wykonywali innej działalności podlegającej

1. Od dnia 1 lipca 1982 r. egzekwowanie obowiązku rolniczego użytkowania gruntów może następować wyłącznie na podstawie przepisów ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/, zwłaszcza jej art. 40-46.2. Wszelkie środki administracyjne, w tym także przejęcie na własność Państwa gruntów leżących odłogiem mimo nałożonych opłat pieniężnych, dotyczą tylko tych

Z dyspozycji par. 8 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 28 czerwca 1984 r. w sprawie wykonywania obowiązku meldunkowego i prowadzenia ewidencji ludności /Dz.U. nr 32 poz. 176/ wynika, że terenowe organy administracji państwowej nie posiadają uprawnień do rozstrzygania wątpliwości /sporu/ czy właściciel /zarządca/ budynku prawidłowo odmówił potwierdzenia uprawnień do przebywania w lokalu

1. Kara dyscyplinarna wydalenia z pracy pracownika urzędu państwowego nie powoduje sama przez się rozwiązania stosunku pracy, lecz stanowi podstawę do podjęcia w tym przedmiocie decyzji przez organ będący pracodawcą /kierownika urzędu/. 2. Od decyzji o rozwiązaniu stosunku pracy przysługuje pracownikowi odwołanie do kierownika urzędu nadrzędnego, a na decyzję tego organu - skarga do Naczelnego Sądu

Nie jest możliwe wydanie decyzji na podstawie art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ w przypadku "zmian", "przeróbek" projektu technicznego istniejących w samowolnie wybudowanym obiekcie.

Informacje zamieszczone w prasie nie mogą stanowić materiału dowodowego, wiążącej wykładni przepisów prawa, decydujących o rozstrzygnięciu sprawy, jeżeli organ administracji nie posiada równocześnie aktu albo dokumentu wydanego we właściwej formie, zgodnego z tą informacją prasową.

Od decyzji orzekającej o przysługującym od organu administracji państwowej odszkodowaniu /art. 160 par. 1 i par. 4 Kpa/ nie służy stronie skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zarówno w przypadku wydania decyzji odmawiającej przyznania odszkodowania, jak i przyznania przez organ administracji państwowej odszkodowania - zdaniem strony - zbyt niskiego, strona w terminie trzydziestu dni od dnia

1. Przedstawienie do Naczelnego Sądu Administracyjnego akt sprawy bez protokołów rozpraw, które odbyły się przed podatkową komisją odwoławczą, i dołączenie tych protokołów dopiero na żądanie sądu, stwarza wątpliwości co do przestrzegania w postępowaniu administracyjnym zasad wyrażonych w art. 7, art. 8, art. 10 Kpa. 2. Nieprawidłowa jest praktyka łączenia w jednym protokole z posiedzenia podatkowej

Art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ przewiduje dwie samodzielne przesłanki do wymeldowania osoby z określonego lokalu /pomieszczenia/. Pierwsza z przesłanek zachodzi wówczas gdy osoba podlegająca wymeldowaniu utraciła uprawnienia określone w art. 9 ust. 2 ww. ustawy i bez wymeldowania się opuściła dotychczasowe miejsce

Z przepisów rozporządzenia Ministra Pracy, Płacy i Spraw Socjalnych z dnia 21 czerwca 1976 r. w sprawie zasad zajmowania i opróżniania lokali położonych w hotelach pracowniczych /Dz.U. nr 25 poz. 149; zm. Dz.U. 1983 nr 57 poz. 257/ wynika jednoznacznie, że pomieszczenie w hotelu pracowniczym może być przydzielone tylko pracownikowi okresowo, nie dłużej niż przez okres zatrudnienia a w przypadku trwania

1. Lokal zamienny, o jakim mowa w art. 28 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1983 nr 11 poz. 55/, nie może być lokalem spółdzielczym. 2. Jeżeli właściciel lokalu mieszkalnego dostarczył najemcy tego lokalu mieszkanie spółdzielcze w zamian za lokal dotychczas zajmowany, organy administracji nie mogą orzekać decyzją administracyjną o przekwaterowaniu najemcy do lokalu spółdzielczego

Decyzja Rady Państwa odmawiająca zezwolenia na zmianę obywatelstwa, jako akt organu władzy, przed którym nie mają zastosowania przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, nie podlega zaskarżeniu do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Przepisy art. 1 i art. 2 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122/ wymieniają kategorie osób, którym przysługują uprawnienia do świadczeń kombatanckich taksatywnie /to jest wyczerpująco/, a nie przykładowo, i nie mogą być interpretowane rozszerzająco.

Skoro jest bezsporne, że wskutek wykonania wyroku rozwodowego skarżący utracił uprawnienia do przebywania w lokalu i bez wymeldowania opuścił dotychczasowe miejsce pobytu stałego, terenowy organ administracji państwowej miał wynikający z art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ obowiązek uwzględnić wniosek strony i wymeldować