1. Warunkiem przekazania sądowi powszechnemu sprawy o rozgraniczenie nieruchomości jest powstanie sporu co do ustalenia jej granic. 2. W razie sporu granicznego terenowy organ administracji państwowej nie może przekazywać sprawy sądowi powszechnemu bez uprzedniego nakłaniania stron do ugody.

Obowiązek informowania strony przez organ administracji o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie jej praw i obowiązków /art. 9 Kpa/, ciąży na organach administracji państwowej zwłaszcza w sprawach, których okoliczności dają podstawę do wniosku, że strona pierwszy raz zetknęła się z takimi problemami faktycznymi i prawnymi.

O tym, czy darowizna otrzymywana jest z zagranicy, decyduje miejsce położenia rzeczy, którą nabywa się w drodze darowizny. Skoro nieruchomość będąca przedmiotem darowizny położona jest w Polsce, nabywca jej nie może być zaliczony do III grupy podatkowej.

Garaże z mocy przepisów par. 10 ust. 3 i par. 156 ust. 4 rozporządzenia Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ zaliczone są do obiektów uciążliwych dla otoczenia, stąd też minimalną odległość ich usytuowania względem budynków mieszkalnych i innych budynków przeznaczonych

Wyczerpanie toku instancji, jako warunek dopuszczalności skargi do sądu administracyjnego /art. 198 Kpa/, zachodzi także wówczas, gdy odwołanie od decyzji organu I instancji - w sprawie dotyczącej nakazu naprawy budynku stanowiącego współwłasność - złożył tylko jeden współwłaściciel, skargę do sądu administracyjnego natomiast skierował inny współwłaściciel, który się nie odwoływał.

W sytuacji, gdy skarżącemu nie towarzyszy zamiar powrotu do dotychczasowego miejsca pobytu stałego ocena czy przebywa on w innym lokalu z zamiarem stałego pobytu winna być dokonana z uwzględnieniem nie tylko subiektywnych przesłanek, lecz także obiektywnych kryteriów znajdujących oparcie w całokształcie okoliczności rozpatrywanej sprawy.

Płatnik /art. 3 ust. 4 ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych - Dz.U. nr 27 poz. 111/ nie jest organem podatkowym w rozumieniu art. 1 Kpa, a czynności przez niego podejmowane w celu obliczenia i pobrania należności podatkowych od podatnika mają charakter jedynie czynności techniczno-rachunkowych, które nie wszczynają postępowania podatkowego w znaczeniu art. 61 Kpa.

Niewniesienie przez stronę odwołania od decyzji organu podatkowego wydanej w trybie art. 174 Kpa /uwzględniającej wymiar uzupełniający/ wywołuje ten skutek, że organ odwoławczy nie jest uprawniony do rozpoznania odwołania od decyzji ustalającej pierwotny wymiar, który został wchłonięty przez nową decyzję łącznie z wymiarem uzupełniającym.

Umowa o przekazanie gospodarstwa jest czynnością cywilnoprawną i nie służy od niej skarga do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

W świetle art. 1 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. o szczególnych uprawnieniach kombatantów /Dz.U. nr 16 poz. 122 ze zm./ oraz przepisów statutu Związku Bojowników o Wolność i Demokrację, osoby, które w czasie działań wojennych 1939 r. pełniły dyżury w ratownictwie sanitarnym w służbie cywilnej, nie spełniają warunków wymaganych dla członkostwa w tym związku.

Istota art. 7 Kpa polega na tym, że w toku postępowania administracyjnego organy orzekające administracji państwowej mają obowiązek czuwać nad przestrzeganiem zasady praworządności socjalistycznej i podejmować wszelkie kroki niezbędne do dokładnego, wnikliwego, wszechstronnego, wyczerpującego zebrania i wyjaśnienia stanu faktycznego /rozpatrzenia całego materiału dowodowego/ oraz załatwienia sprawy

1. Zmiana treści decyzji ostatecznej może być dokonana jedynie w wypadkach przewidzianych w kodeksie postępowania administracyjnego /art. 16 par. 1 Kpa/ i wymaga to wydania nowej decyzji lub - w razie oczywistej omyłki - postanowienia o jej sprostowaniu, na które służy stronie zażalenie /art. 113 Kpa/. 2. Przerobienie przez organ administracji treści decyzji ostatecznej jest niedopuszczalne i - w zależności

1. Odmowa zwrotu prawa jazdy po jego zatrzymaniu powinna nastąpić w formie decyzji administracyjnej. 2. Okres, przez który kierujący nie czynił starań o odzyskanie zatrzymanego prawa jazdy mimo upływu okresu kary zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych, nie może być wliczany do okresu pozbawienia prawa jazdy, wymienionego w art. 82 ust. 1 pkt 2 lit. "b" ustawy z dnia 1 lutego 1983 r. - Prawo o ruchu

1. Niestaranność w zredagowaniu przepisów nie może wpłynąć na ocenę tej części uregulowania, która uzależnia przyznanie punktów od pracy rodziców w charakterze robotników lub prowadzenia przez nich gospodarstwa rolnego "co najmniej przez okres ostatnich 5 lat". Intencją tego uwarunkowania było zapewne przeciwdziałanie przypadkom podejmowania krótkotrwałego zatrudnienia na stanowiskach robotniczych,

Organem właściwym do wydania decyzji w sprawach podatkowych w trybie art. 200 par. 2 Kpa jest podatkowa komisja odwoławcza, jeżeli ta komisja wydała decyzję w ostatniej instancji, a nie izba skarbowa.

1. Jeżeli strona nie wycofa skutecznie odwołania, nie jest dopuszczalne pozostawienie bez rozpoznania przez organ odwoławczy jej wniosku w sprawie przywrócenia terminu do wniesienia odwołania. 2. Postępowanie odwoławcze kończy wydanie postanowienia o niedopuszczalności odwołania /art. 134 Kpa/ albo decyzji ostatecznej /art. 138 Kpa/. Zaniechanie przez organ wydania takich aktów uniemożliwia orzekanie

Na podstawie przepisów ustawy z dnia 8 czerwca 1974 r. o wykonywaniu i organizacji rzemiosła /Dz.U. 1983 nr 7 poz. 40 ze zm./ dopuszczalne jest wydanie zezwolenia na wykonywanie rzemiosła również na czas oznaczony, jeżeli przyczyny tego wynikają z przepisów prawa /np. ograniczone w czasie dysponowanie terenem, na którym znajduje się zakład/.

Osobą, która opuściła dotychczasowe miejsce stałego pobytu w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ jest osoba, która przestała zamieszkiwać i nie ma zamiaru stałego przebywania w określonej miejscowości pod oznaczonym adresem. Jeżeli osoba taka utraciła uprawnienia do przebywania w lokalu /np. wskutek orzeczenia

1. Ustawa z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. 1984 nr 32 poz. 174/ nie wyjaśnia pojęcia "opuszczenia lokalu". Badając stan faktyczny nie można zatem pominąć również okoliczności powodujących ewentualne wyprowadzenie się najemcy. 2. Jeżeli z wyroku sądowego wynika, że "przez czas wspólnego zamieszkiwania stron", a zatem do czasu wykonania eksmisji, skarżący ma

1. Podstawę do ustalenia należności i opłat z tytułu nabycia i użytkowania gruntów rolnych i leśnych na cele nierolnicze i nieleśne, nabytych pod rządem ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów /Dz.U. nr 27 poz. 249/, stanowią przepisy tej ustawy i wydane z ustawowego upoważnienia przepisy wykonawcze. 2. Decyzja reformatoryjna organu odwoławczego