1. Do czasu dopóki określona jednostka gospodarcza nie doprowadzi do likwidacji szkodliwych skutków swego działania w środowisku i tym samym nie przywróci środowiska do stanu właściwego, obowiązek ten będzie na niej ciążył niezależnie od tego czy w dalszym ciągu działalność powodująca szkodę będzie prowadzona. W takim przypadku usunięta zostałaby na skutek wstrzymania działalności tylko przyczyna szkodliwego

1. Przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ normującej problematykę meldunkową nie przewidują zarządzania przez organy administracji dokonania zameldowania na pobyt stały w miejscu faktycznego zamieszkiwania. Obowiązek meldunkowy wynika bezpośrednio z ustawy - jest w niej skonkretyzowany - i dlatego brak jest podstawy do nakazania w

Przez pracę odpowiednią w rozumieniu par. 24 ust. 2 zarządzenia Ministra Pracy, Płac i Spraw Socjalnych z dnia 8 lutego 1982 r. w sprawie zakresu działalności i świadczeń finansowych ze środków funduszu aktywizacji zawodowej /Dz.Urz. MPPiSS nr 2 poz. 7/ należy rozumieć również pracę zastępczą, której rodzaj nie może odbiegać w istotny sposób od poziomu i kierunku wykształcenia oraz praktycznych umiejętności

Najemca lokalu, w którym faktycznie zamieszkuje inna osoba z zamiarem pobytu stałego, nie może skutecznie kwestionować uprawnień organu ewidencji ludności do zarejestrowania tego faktu w formie meldunkowej rejestracji pobytu.

Tylko orzeczenie odpowiadające wymogom prawa może stanowić podstawę do unieważnienia książeczki żeglarskiej w trybie par. 6 ust. 3 zarządzenia Ministra Żeglugi z dnia 24 lipca 1971 r. w sprawie książeczek żeglarskich i list załogi na polskich statkach morskich /M.P. nr 44 poz. 283 ze zm./.

1. Pojęcie "ważne względy" zawarte w art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/, będące pojęciem nieostrym w dużym stopniu utrudnia kontrolę sądową, niemniej jednak jej nie przekreśla. 2. Imię i nazwisko są własnością osoby, służą do jej indywidualizowania w rodzinie i społeczeństwie, są przeto elementem porządku publicznego, który należy chronić

Jednostka gospodarki uspołecznionej, zrzekająca się prawa użytkowania terenu państwowego, nie jest uprawniona do żądania od organu administracji rozstrzygnięcia co do dalszego przeznaczenia tego terenu. Zastrzeżenia w tym zakresie, zgłoszone w akcie zrzeczenia, są prawnie bezskuteczne.

1. Skarga o wznowienie postępowania przed Naczelnym Sądem Administracyjnym /art. 399-416 Kpc w związku z art. 211 Kpa/ jest dopuszczalna. 2. Zgodnie jednak z art. 399 Kpc niedopuszczalna jest skarga o wznowienie przed Naczelnym Sądem Administracyjnym postępowania zakończonego postanowieniem odrzucającym skargę na decyzję administracyjną.

1. Rozróżniając /art. 20 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych - Dz.U. nr 53 poz. 295/ wypadki, w jakich prawo jazdy "powinno" a w jakich "może" być cofnięte ustawodawca wskazał, że o pierwszym z tych przypadków /art. 20 ust. 3/ właściwy organ jest obowiązany do cofnięcia prawa jazdy, natomiast w drugim z nich jest on tylko uprawniony

1. Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. o zatrudnianiu absolwentów szkół wyższych /Dz.U. nr 8 poz. 48/ nie przewidywała rozwiązania umowy o pracę z absolwentem - pracownikiem w drodze decyzji administracyjnej, wobec czego decyzje administracyjne, wydane na podstawie par. 39 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 czerwca 1964 r. w sprawie zatrudniania absolwentów szkół wyższych oraz orzekania

Przy ocenie czy uczestnik postępowania może skorzystać z prawa pierwokupu nieruchomości na podstawie par. 7 zarządzenia Ministra Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej z dnia 19 września 1982 r. w sprawie cen, warunków i trybu sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych /M.P. nr 23 poz. 205/ - jeżeli zakwestionowane decyzje w sprawie zostały wydane, gdy umowa dzierżawy wygasła - istotne znaczenie ma fakt

Wywłaszczenie części gospodarstwa rolnego nie wyłącza możliwości przyznania rolnikowi działki zamiennej zgodnie z art. 10 nawet wówczas, gdy brak jest przesłanek do wywłaszczenia całego gospodarstwa w myśl art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 1958 r., o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64 ze zm./. W takim jednak wypadku organ administracji powinien ustalić, w jaki

1. Artykuł 1 par. 2 pkt 2 Kpa ma zastosowanie w postępowaniu przed organami organizacji spółdzielczych tylko wówczas, gdy organy te rozstrzygają w drodze decyzji sprawy z zakresu administracji państwowej, spełniając funkcje zlecone. 2. Za wykonywanie funkcji zleconej nie można uznać stosowania własnych wewnętrznych aktów spółdzielczych o charakterze ogólnym, jakim jest tzw. decyzja Zarządu CZSS "Społem

1. W świetle przepisów rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie zwolnień od podatków i opłaty skarbowej podatników osiągających przychody z niektórych rodzajów nowo uruchomionej działalności zarobkowej /Dz.U. nr 26 poz. 138/ brak ciągłości w prowadzeniu rzemiosła nie daje podstaw do uznania, że działalność wchodząca do zakresu przedmiotowego rzemiosła nie była prowadzona

Stwierdzenie przez organ administracji, że charakter pobytu osoby zameldowanej na pobyt czasowy w danej miejscowości posiada cechy stałości o czym świadczy jego długotrwałość, przebywanie w lokalu żony, brak stałego związania osoby zameldowanej na pobyt czasowy jako emeryta z inną miejscowością a także okoliczność, że żona z uwagi na stan zdrowia nie może przebywać na terenie miejscowości, w której

1. Skierowanie do osoby zmarłej decyzji zobowiązującej do właściwego zagospodarowania gruntów rolnych stanowi rażące naruszenie prawa i daje podstawę do stwierdzenia nieważności takiej decyzji przez Naczelny Sąd Administracyjny w oparciu o art. 207 par. 3 w zw. z art. 156 par. 2 pkt 2 Kpa. 2. Decyzja nakładająca na stronę obowiązki w sytuacji, gdy obowiązki te wynikają wprost z normy prawnej - art.

1. Jeżeli przedmiotem skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego jest decyzja administracyjna wydana w postępowaniu przewidzianym w art. 200 par. 2 Kpa, oceny legalności nie można oderwać od oceny legalności decyzji wydanych w tej samej sprawie w postępowaniu zwykłym. 2. Użyte w art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ słowo "zajmował" określa zarówno

Artykuł 64 ust. 2 prawa lokalowego w brzmieniu tekstu jednolitego z 1983 r. /Dz.U. nr 11 poz. 55/, w związku z art. 2 ustawy z dnia 3 grudnia 1982 r. o zmianie ustawy - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 37 poz. 244/ nakazuje przyjąć, że nie może być uznana za zakończoną decyzją ostateczną sprawa, w której decyzję taką wprawdzie wydano, lecz została ona orzeczeniem Naczelnego Sądu Administracyjnego uchylona

1. Zameldowanie jest zapisem ewidencyjnym o charakterze czynności materialno-technicznej, stanowiącej dowód miejsca pobytu osoby nie łączącej się z uprawnieniami do lokalu. Zameldowanie nie należy do sfery spraw wymagających rozstrzygnięcia w formie decyzji administracyjnej. 2. Jedynie w dwóch przypadkach zameldowanie wymaga uprzedniego wydania decyzji administracyjnej: - rozstrzygającej o charakterze

Jeżeli w danej miejscowości zameldowanie na pobyt stały nie wymaga uprzedniego zezwolenia, to decyzje wydane w tym przedmiocie są dotknięte wadą nieważności jako wydane bez podstawy prawnej - art. 156 par. 1 pkt 2 Kpa.

Jeżeli w okresie pomiędzy wydaniem decyzji przez organ I instancji a rozpatrzeniem odwołania uchylone zostały przepisy, które stanowiły podstawę prawną decyzji, organ odwoławczy powinien uchylić zaskarżoną decyzję i umorzyć postępowanie I instancji jako bezprzedmiotowe. Decyzja organu odwoławczego, utrzymująca w mocy decyzję wydaną na podstawie przepisów, które w czasie rozpatrywania odwołania już

1. Nieustosunkowanie się przez organy administracji do zarzutów dotyczących naruszenia par. 7 ust. 2 uchwały nr 25 Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 1957 r. w sprawie zasad zwalniania, przeszkalania i zatrudniania pracowników w związku z reorganizacją administracji /M.P. nr 6 poz. 57/ nie miało wpływu na wynik sprawy gdyż uchwała ta została uchylona uchwałą nr 304 Rady Ministrów z dnia 4 grudnia 1972

Orzeczenie komisji do spraw szkód górniczych, ustalające ostateczny koszt naprawienia szkody górniczej /art. 79 dekretu z dnia 6 maja 1953 r. - Prawo górnicze - Dz.U. 1978 nr 4 poz. 12/, wydawane jest w sprawie, w której uprzednio zostało wydane orzeczenie o rozmiarze szkody górniczej, jest więc kontynuacją uprzednio toczącego się postępowania o ustalenie rozmiaru szkody górniczej i sposobu jej naprawy

Podlega odrzuceniu jako niedopuszczalna skarga na postanowienie odmawiające przywrócenie terminu do złożenia odwołania od orzeczenia Okręgowej Komisji do spraw Szkód Górniczych z uwagi na fakt, że w postępowaniu administracyjnym nie został wyczerpany tok instancji, a skarga dotyczy postanowienia a nie decyzji.