Organ administracji państwowej nie ma podstaw do cofnięcia przydziału lokalu mieszkalnego na podstawie art. 43 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ z powołaniem się na fakt, że najemca lokalu nie zajmuje i przebywa u swojej rodziny w innej miejscowości, jeżeli przyczyną takiego stanu jest zaniechanie przez ten organ egzekucji wyroku sądu powszechnego o eksmisję ze

1. Osoby bliskie pozostawione w lokalu mieszkalnym przez dotychczasowego najemcę, o których mowa w art. 39 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/, są w odmiennej sytuacji od wszystkich innych starających się o przydział mieszkania, ponieważ już zamieszkują w określonym lokalu i z tego faktu, oraz z uprawnień dotychczasowego najemcy, czerpią swoje prawa do otrzymania

1. Tzw. należności i opłaty rekultywacyjne mają wszystkie cechy właściwe świadczeniom podatkowym, mają bowiem charakter obowiązkowy, ustalone są jednostronnie przez Państwo, nie są związane bezpośrednio z żadnym świadczeniem wzajemnym ze strony Państwa, określone są w sposób generalny i mają charakter powszechny. Z tego powodu z mocy ustawy mają do nich zastosowanie przepisy ustawy z dnia 19 grudnia

Bezwzględny zakaz podziału gospodarstw przekazywanych następcom istnieje tylko w sytuacji, gdy pociągnęłoby to za sobą powstanie gospodarstw poniżej normy podstawowej, a więc gdyby podział naruszył zakaz ustanowiony w art. 163 par. 1 Kc. Jeżeli natomiast przy przekazywaniu gospodarstwa kilku następcom nie powstaną gospodarstwa o obszarze mniejszym niż 8 ha, to przekazanie należy uznać za dopuszczalne

Prawo organizacji społecznej do wystąpienia z żądaniem dopuszczenia jej do udziału w postępowaniu administracyjnym w sprawie dotyczącej innej osoby, które powinno być uzasadnione celami statutowymi tej organizacji i interesem społecznym, nie przysługuje organom samorządu mieszkańców. Organy te bowiem mają tylko zdolność do działania określonego w art. 31 par. 5 Kpa to jest mogą organowi przedstawić

Członek spółdzielni budownictwa mieszkaniowego nie jest najemcą lokalu w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego, prawa lokalowego i aktów wykonawczych /rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 20 lipca 1965 r. w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne - Dz.U. nr 35 poz. 224 i rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 10 czerwca 1980 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie czynszów najmu za lokale mieszkalne

1. Przepisy ustawy z dnia 12 marca 1958 r. o zasadach i trybie wywłaszczania nieruchomości /Dz.U. 1974 nr 10 poz. 64/ nie określają wprost odszkodowania za wywłaszczane grunty, lecz odsyłają w tym zakresie do stawek przewidzianych dla gruntów sprzedawanych przez Państwo. 2. Każda zmiana stawek stosowanych przy sprzedaży państwowych nieruchomości rolnych ma wpływ na wysokość stawek odszkodowawczych

Ogólny plan zagospodarowania przestrzennego nie może stanowić przesłanki do ustalenia /bądź odmowy/ miejsca i warunków realizacji inwestycji w oparciu o art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./. Rozpoznanie sprawy w oparciu o błędną podstawę prawną stanowi naruszenie prawa materialnego. Niewypełnienie przez organy orzekające w sprawie dyspozycji

Względami społecznymi i gospodarczymi, uzasadniającymi udzielenie następcy zgody na zbycie części nieruchomości rolnej przed upływem 10 lat od jej przejęcia /art. 49 ustawy z dnia 27 października 1977 r. o zaopatrzeniu emerytalnym oraz innych świadczeniach dla rolników i ich rodzin - Dz.U. nr 32 poz. 140/, mogą być również: niekorzystne ukształtowanie i położenie gruntów przeznaczonych do zbycia i

1. Każda zmiana stawek stosowanych przy sprzedaży nieruchomości rolnych przez Państwo, ma wpływ na wysokość stawek odszkodowawczych stosowanych w postępowaniu wywłaszczeniowym. 2. Ustalenie odszkodowania za wywłaszczone grunty na podstawie zarządzenia Ministra Rolnictwa z dnia 24 sierpnia 1972 r. w sprawie ceny, warunków i trybu sprzedaży nieruchomości rolnych /M.P. nr 39 poz. 217/, nie uwzględniając

1. Przepis art. 31 ust. 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ ma zastosowanie do najemcy zajmującego lokal o powierzchni mniejszej od przysługującej mu według norm zaludnienia, nie czyniąc żadnej różnicy między najemcą lokalu z przydziału na zasadach ogólnych a najemcą lokalu przydzielonego jako pomieszczenie zastępcze. 2. Wprawdzie przepis art. 7 ust. 1 pkt 2 prawa

Organ administracji państwowej orzekający w sprawach unormowanych w art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 27 listopada 1961 r. o bezpieczeństwie i porządku ruchu na drogach publicznych /Dz.U. nr 53 poz. 295; zm. Dz.U. 1971 nr 12 poz. 115/ nie jest związany ustaleniami poczynionymi prawomocnym orzeczeniem kolegium do spraw wykroczeń i jest obowiązany do dokonywania samodzielnych ustaleń w trybie kodeksu postępowania

Przesłanką ewentualnego umorzenia w całości lub w części wymierzonej opłaty za szczególne korzystanie z wód są szczególnie uzasadnione względy techniczne, ekonomiczne lub społeczne.

Organ administracji nie jest związany wnioskiem strony o powołaniu biegłego dla ustalenia okoliczności, która w sposób nie budzący wątpliwości może być ustalona przez organ na podstawie dokumentów sprawy, a zwłaszcza - oświadczeń strony składanych w innym czasie.

Organ administracji, orzekający o umorzeniu kary pieniężnej nałożonej z tytułu odprowadzania ścieków do wód powierzchniowych, działa wprawdzie w ramach uznania administracyjnego, określonego w par. 13 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 29 listopada 1975 r. w sprawie klasyfikacji wód, warunków, jakim powinny odpowiadać ścieki oraz kar pieniężnych za naruszanie tych warunków /Dz.U. nr 41 poz. 214/,

1. Organ wyższego stopnia, działający jako organ odwoławczy, nie może umorzyć postępowania przed organem I instancji bez wcześniejszego orzeczenia o uchyleniu zaskarżonej decyzji tego organu, podlega bowiem rygorom z art. 138 Kpa. Organ odwoławczy nie może przy tym umorzyć postępowania na podstawie art. 105 Kpa, ponieważ zakres decyzji organu odwoławczego regulują wyłącznie przepisy art. 138 Kpa. 2

Warunkiem uznania za chorobę zawodową choroby określonej w załączniku do rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 listopada 1974 r. w sprawie chorób zawodowych /Dz.U. nr 45 poz. 271/ jest wykonywanie pracy w warunkach narażających na jej powstanie, a więc wymaga jedynie uprawdopodobnienia związku przyczynowego między pracą a zachorowaniem.

1. Właściciel nieruchomości, na której ma być zrealizowana inwestycja państwowa, jest stroną w rozumieniu art. 28 Kpa, ma więc interes prawny w uczestniczeniu w postępowaniu dotyczącym jego nieruchomości. 2. Niepowiadomienie przez organ administracji wszystkich stron o toczącym się postępowaniu w sprawie zatwierdzenia planu realizacyjnego inwestycji jest nie tylko sprzeczne z przepisami postępowania

Wartość rzeczy nabytych w drodze darowizny, ustalana - w myśl art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 19 grudnia 1975 r. o podatku od spadków i darowizn /Dz.U. nr 45 poz. 228/ - według cen rynkowych kształtujących się w dniu dokonywania wymiaru podatku, ma wpływ tylko na wysokość należnego zobowiązania podatkowego, nie zaś na sam fakt powstania obowiązku podatkowego, który musi istnieć - aby zobowiązanie podatkowe

1. Jeżeli właściwa rada narodowa skorzystała z upoważnienia zawartego w par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 25 lipca 1958 r. w sprawie czynszów za lokale użytkowe /Dz.U. nr 50 poz. 245 ze zm./ i podjęła uchwałę o obniżeniu do 50 procent czynszów "za lokale użytkowe, w których wykonywane są usługi nierzemieślnicze o niskiej dochodowości", organy administracji nie mają swobody orzekania w tej

Artykuł 12 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1972 r. o terenach budownictwa jednorodzinnego i zagrodowego oraz o podziale nieruchomości w miastach i osiedlach /Dz.U. nr 27 poz. 192 ze zm./ nie precyzuje pojęcia "rozpoczęcie zabudowy" działki, należy zatem przyjąć, że uzyskanie pozwolenia na budowę i zgromadzenie materiału budowlanego powinno być traktowane przez organ administracji w świetle art. 7 Kpa,

Zgodnie z art. 3 par. 2 przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie stosuje się do postępowania w sprawach dyscyplinarnych. Przepis ten wyłącza więc również możliwość zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięć podejmowanych w związku z toczącym się postępowaniem dyscyplinarnym i na podstawie przepisów normujących to postępowanie.

W toku postępowania administracyjnego, prowadzonego w sprawie wykonania ze środków państwowych remontu budynku stanowiącego własność osoby fizycznej, przeprowadzenie przeglądu budynku z udziałem właściciela jest konieczne w myśl art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia 1959 r. o remontach i odbudowie oraz o wykańczaniu budowy i nadbudowie budynków /Dz.U. 1968 nr 36 poz. 249/, zwłaszcza wówczas, gdy

Uchwała Rady Adwokackiej w sprawie wpisu na listę adwokatów jest decyzją w rozumieniu kodeksu postępowania administracyjnego. Uchwała ta zawiera bowiem jednostronne rozstrzygnięcie w sprawie indywidualnej, podjęte przez organ samorządu zawodowego w sferze stosunków zewnętrznych /por. art. 1 par. 2 pkt 2 w zw. z art. 1 par. 1 pkt 1 oraz art. 3 par. 3 Kpa/. Stosowanie kodeksu postępowania administracyjnego