Zasiłek z tytułu pozostawania bez pracy dla osób po urlopach wychowawczych - art. 15 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 i Dz.U. 1990 nr 9 poz. 57/ - może być przyznany, jeżeli zarejestrowały się one w rejonowym biurze pracy w okresie 180 dni od ustania stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego z innego tytułu.

Gmina nie jest stroną postępowania administracyjnego w sprawie indywidualnej z zakresu administracji publicznej, w której decyzję wydał wójt tej gminy; w konsekwencji ani gmina, ani żaden z jej organów nie są uprawnione do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji organu odwoławczego /kolegium odwoławczego lub wojewody/.

Przedsiębiorstwo zagraniczne nie może uzyskać koncesji na usługi agencyjne i przedstawicielskie, gdyż przepis art. 2 pkt 3 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o zasadach prowadzenia na terytorium Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej działalności gospodarczej w zakresie drobnej wytwórczości przez zagraniczne osoby prawne i fizyczne /t.j. Dz.U. 1989 nr 27 poz. 148 ze zm./, w ogóle nie dopuszcza takiej działalności

Na postanowienie o nałożeniu grzywny w celu przymuszenia /art. 113 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - Dz.U. nr 24 poz. 151 ze zm./ nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

1. Przepis art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ reguluje wyłącznie konsekwencje już zaistniałego rozwiązania z urzędnikiem państwowym mianowanym stosunku pracy na podstawie art. 13 ust. 1 pkt 2, nie stanowi zaś samodzielnej podstawy prawnej do wydawania decyzji o rozwiązaniu takiego stosunku, ani też nie może być traktowany

Wójt gminy, który wydał decyzję w pierwszej instancji, nie jest uprawniony do zaskarżenia do Naczelnego Sądu Administracyjnego decyzji organu odwoławczego w tej sprawie /art. 197 Kpa/.

Wydatki ponoszone przez wspólnika przy świadczeniu usług w imieniu jednoosobowej spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, nie zatrudniającej pracownika, są wydatkami pracownika, zaliczanymi do kosztów uzyskania przychodów spółki w rozumieniu art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 31 stycznia 1989 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /Dz.U. nr 3 poz. 12 ze zm./.

1. Brak zgody właściciela innego domu /lokalu/ niż wymieniony w art. 58 ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. 1987 nr 30 poz. 165 ze zm./ na zamianę lokalu zajmowanego przez najemcę nie wpływa na decyzję organu, o którym mowa w art. 60 ust. 1 tej ustawy, w sprawie zamiany lokali mieszkalnych. 2. Przy zamianie lokalu w trybie przepisów prawa lokalowego nie zachodzi opróżnienie

Do ustalenia, że podatnik, korzystając z karty podatkowej, uchybił warunkowi powstrzymania się od zbytu wyrobu przeznaczonego do dalszej odprzedaży, niezbędne jest wykazanie, że na podstawie okoliczności, które podatnik znał lub powinien znać przy dołożeniu należytej staranności, mógł i powinien nabrać przekonania, iż wyrób ten jest przeznaczony przez zamawiającego do dalszej odprzedaży. Obowiązek

1. Przez wykonywanie pracy podporządkowanej w czasie określonym w art. 15 ust. 1 pkt 2 /in principio/ ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./ nabywa się prawo do zasiłku niezależnie od tego, czy pracodawca uiszczał składki z tytułu ubezpieczenia społecznego pracownika. 2. Artykuł 15 ust. 1 pkt 2 in fine powyższej ustawy odnosi się tylko do prac /działalności/ wykonywanych

Opublikowanie wykazów sporządzonych przez organ administracyjny o właściwości ogólnej uruchomiło tryb oddawania konkretnych działek w użytkowanie wieczyste w drodze wydawania decyzji. Żaden przy tym przepis rozporządzenia nie przewidywał możliwości "wycofania" określonych działek z opublikowanego wykazu. Z chwilą podania wykazu do publicznej wiadomości organ administracyjny jest związany zarówno warunkami

Przepisy ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz. 60 ze zm./, przewidujące likwidację dróg, które nie zostały zaliczone do żadnej z kategorii dróg publicznych i nie są oznaczone jako drogi wewnętrzne /art. 11 ust. 1/ nie uprawniają organów administracji do orzekania w formie decyzji administracyjnej o likwidacji takich dróg.

Przewidziane w uchwale organu gminy jednorazowe wypowiedzenie wszystkich umów najmu komunalnych lokali użytkowych w mieście w celu zorganizowania przetargów czynszowych, warunkujących zawarcie nowych umów i w celu wyeliminowania ze sfery handlu i usług jednostek gospodarki uspołecznionej, rażąco narusza zasady współżycia społecznego w rozumieniu art. 5 i art. 354 Kc i jest niezgodne z art. 18 ust.

Art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./ jest przepisem wyłącznie kompetencyjnym. Określa on jedynie organ właściwy do orzekania w przywrócenie stosunków wodnych na gruntach do stanu poprzedniego. Prawo wodne nie zawiera przepisów materialnoprawnych mogących być podstawą do orzekania przez organy przewidziane w tym przepisie.

Właściciel wyłączający samowolnie grunt leśny z produkcji jest obowiązany uiścić opłaty, o których mowa w art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79 ze zm./, wyliczone według cen drewna obowiązujących w dniu wyłączenia.

1. Jeżeli zmiany stanu wody na gruncie dokonała inna osoba niż właściciel gruntu, to brak jest podstaw do nałożenia na tę osobę obowiązku przywrócenia stanu poprzedniego w oparciu o przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo wodne /Dz.U. nr 38 poz. 230 ze zm./. W takim przypadku naprawienia szkody można dochodzić przed sądem powszechnym. 2. Określony w art. 50 ust. 2 prawa wodnego obowiązek

Przepis art. 20 ust. 1 ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych /Dz.U. nr 11 poz. 79/ nie określa terminu, w którym właściwy organ administracji państwowej winien ustalić obowiązek zdjęcia próchniczej warstwy gleby i dostarczenia jej na określone miejsce. Przepis ten nie stanowi zatem przeszkody do tego, by decyzja ta wydana została dopiero po orzeczeniu wyłączenia gruntów

Do pozwolenia na budowę, o której mówi rozporządzenie Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 30 czerwca 1988 r. w sprawie zasad i trybu postępowania przy wydawaniu pozwoleń na dokonywanie przez osoby fizyczne nadbudowy lub rozbudowy obiektów budowlanych stanowiących własność Państwa albo przebudowy pomieszczeń mieszkalnych w takich obiektach /Dz.U. nr 27 poz. 193/ nie ma zastosowania

Sprawy o zezwolenie na pobyt stały przekazane zostały organom administracji do jurysdykcji opartej na uznaniu administracyjnym, w ramach którego podlega ocenie m.in. możliwość zaspokojenia przez cudzoziemca potrzeb w zakresie utrzymania i mieszkania.

1. Polecenie służbowe organu odwoławczego jest w zasadzie wiążące dla organu I instancji, gdyż organ ten uprawniony jest jedynie do przedstawienia swoich zastrzeżeń organowi II instancji na zasadach określonych w art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. o pracownikach urzędów państwowych /Dz.U. nr 31 poz. 214 ze zm./ i ewentualnego zawiadomienia organu nadrzędnego nad organem odwoławczym. 2

Przez zmianę użytkowania obiektu budowlanego w rozumieniu art. 44 i 45 ust. 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, wymagającą zgody właściwego organu administracji, należy rozumieć nie tylko przeznaczenie obiektu do innego rodzaju użytkowania, lecz także zintensyfikowanie dotychczasowego sposobu użytkowania obiektu, jeżeli spowoduje to skutki określone

1. Przepis art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 29 grudnia 1989 r. o zatrudnieniu /Dz.U. nr 75 poz. 446 ze zm./, stanowi wyjątek od zasady ogólnej, wyrażonej w przepisie ust. 1 tego artykułu; jest więc - w odniesieniu do art. 15 ust. 2 - przepisem szczególnym i nie może być interpretowany w sposób rozszerzający; tym bardziej niedopuszczalne jest stosowanie analogii. Z brzmienia art. 15 ust. 2 wynika w sposób

Prowadzenie robót budowlanych w obrębie zabytku lub w bezpośrednim otoczeniu zabytku, gdy może to się przyczynić do jego zeszpecenia, wymaga uzyskania zezwolenia Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków. Takiej samej ochronie podlega obiekt nie wpisany do rejestru zabytków, jeżeli istnieją podstawy do takiego wpisu.