Przepis art. 332 Ordynacji podatkowej stanowi, że do odpowiedzialności osób trzecich, o których mowa w ustawie o zobowiązaniach podatkowych, z tytułu zaległości podatkowych powstałych przed dniem wejścia w życie ustawy (tj. przed dniem 1 stycznia 1998 r. kiedy weszła w życie Ordynacja podatkowa) stosuje się przepisy o zobowiązaniach podatkowych. Ograniczenie podmiotowe wynikające z tego przepisu odnosi

Art. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych /t.j. Dz.U. 2000 nr 54 poz. 654 ze zm./ odnosi się wyłącznie do poniesionych i zwróconych wydatków nie zaliczonych z mocy art. 16 tej ustawy do kosztów uzyskania przychodów. Za zakwalifikowanie wydatków do kategorii, o której mowa w tym przepisie niezbędne jest, aby wydatek poniesiony był odpowiednikiem wydatku

Błędne zastosowanie /bądź nie zastosowanie/ przepisów materialnoprawnych każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Tym samym, więc zasadniczo oznaczać to będzie brak możliwości skutecznego powoływania się na zarzut niewłaściwego zastosowania prawa materialnego, o ile równocześnie nie zostaną także zakwestionowane ustalenia faktyczne, na których oparto skarżone

1. Skoro dla zastosowania preferencyjnej stawki podatkowej niezbędne jest, aby wyroby rękodzieła ludowego i artystycznego posiadały atest krajowych komisji artystycznych i etnograficznych, to istotny dla rozstrzygnięcia nie jest fakt, czy produkowane towary przez skarżącą Spółkę są identyczne z opisem zawartym w ateście, ale czy atest, którym posługiwała się Spółka był atestem wydanym na te właśnie

Przy wydawaniu orzeczenia dotyczącego wstrzymania danego aktu administracyjnego sąd władny jest badać spełnienie przesłanek warunkujących wstrzymanie jedynie w odniesieniu do zaskarżonego postanowienia - nie może brać zaś pod uwagę skutków prawnych, jakie wykonanie bądź niewykonanie postanowienia organu administracji wywoła w przyszłości. Byłoby to rozważanie przedwczesne i jako takie niedopuszczalne

Brzmienie art. 332 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ dowodzi, że do wymienionego w nim kręgu podmiotów odpowiadających za zaległości podatkowe powstałe przed wejściem w życie Ordynacji podatkowej mają zastosowanie przepisy ustawy o zobowiązaniach podatkowych wprost, bez żadnych ograniczeń, czy modyfikacji.

Dyspozycji zawartej w par. 3 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 221 poz. 2193/ nie można stosować w oderwaniu od treści par. 2 ust. 1-6 rozporządzenia chociażby dlatego, że par. 3 wyraźnie do par. 2 nawiązuje.

Przy doręczaniu decyzji, która jest ostateczna organy podatkowe nie mają obowiązku pouczać o prawie strony do przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Do czasu uprawomocnienia się rozstrzygnięcia nadzorczego o odwołaniu wójta, odwołany wójt jest uprawniony do wniesienia skargi w imieniu gminy, na podstawie art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./.

Przepis art. 98 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym /Dz.U. 2001 nr 142 poz. 1591 ze zm./ nie uzasadnia terminu do podjęcia uchwały lub zarządzenia o zaskarżenie rozstrzygnięcia nadzorczego do sądu administracyjnego.