Działania prowadzenia gospodarki odpadami niezgodnie z pozwoleniem zintegrowanym, mające charakter powtarzalny i znaczący, nie mogą być uznane jako znikome, wykluczając możliwość zastosowania art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a. Naczelny Sąd Administracyjny podtrzymuje rozstrzygnięcia instancji wcześniejszych o słuszności wymierzenia administracyjnej kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, orzekając, że pominięcie prawa strony do zapoznania się z pełnią akt sprawy i zgromadzonych materiałów, w tym kluczowej dokumentacji geotechnicznej, stanowiło istotną wadliwość proceduralną, wpływającą decydująco na wynik postępowania.

Wobec braku uprzedniego wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego, administracyjne postępowanie nieważnościowe nie podlega obowiązkowemu zawieszeniu na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. Dopiero późniejsze zarejestrowanie skarg sądowoadministracyjnych skutkuje potencjalnym zawieszeniem postępowania w sądzie.

Prawo do jednorazowych odpisów amortyzacyjnych na podstawie art. 38k u.p.d.o.p. przysługuje również w przypadku wytworzenia środków trwałych w celu przeciwdziałania COVID-19, nie tylko przy ich nabyciu.

Decyzja Starosty Polickiego rażąco naruszała art. 35 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego oraz m.p.z.p., powodując skutki niemożliwe do zaakceptowania, co uzasadniało jej stwierdzenie nieważności. Skarga kasacyjna była bezzasadna.

Brak wykazania przez organy podatkowe świadomego udziału podatnika w transakcjach oszukańczych uniemożliwia uznanie jego odpowiedzialności; okoliczności takie jak szybkie zwroty VAT, stosowanie standardowych procedur handlowych czy korzystanie z podmiotów pośredniczących nie mogą same w sobie świadczyć o świadomej współudziałowości w karuzeli podatkowej.

Nie stanowi istotnej zmiany instalacji zwiększenie ilości ścieków czy odpadów, jeśli są one zgodne z obecnym pozwoleniem zintegrowanym oraz nie zwiększają znacząco oddziaływania na środowisko, co wyklucza udział organizacji ekologicznych w postępowaniu.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że w przypadku nieprzekazania żądanych informacji przez podmiot świadczący usługi medyczne, Rzecznik Praw Pacjenta jest uprawniony do nałożenia kary pieniężnej, zgodnie z art. 69 u.p.p., gdy żądane informacje dotyczą praktyk mogących naruszać zbiorowe prawa pacjentów.

Sąd potwierdził, iż budowa kotłowni na działce A.K. stanowiła samowolę budowlaną niedopuszczalną do legalizacji, co uzasadniało nakaz jej rozbiórki. Wykonanie pomieszczenia kotłowni nie było objęte zatwierdzonym projektem budowlanym, naruszając prawo budowlane.

Spółka komandytowa nie jest zobowiązana do poboru zryczałtowanego podatku dochodowego od zaliczek na poczet zysku wypłacanych komplementariuszowi w trakcie roku podatkowego; obowiązek podatkowy powstaje po zakończeniu roku i określeniu pełnej kwoty zobowiązania podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż brak zapewnienia udziału w postępowaniu właścicielowi nieruchomości bez jego winy może stanowić podstawę wznowienia postępowania wyłącznie na żądanie tego podmiotu, nie wpływając tym samym na legalność decyzji wobec innych stron postępowania.

Brak potrzeby przeprowadzenia oceny oddziaływania na środowisko został prawidłowo stwierdzony; szczegółowe przepisy prawa ochrony środowiska oraz zasady ustalania stron postępowania zostały respektowane.

Wniosek o zwrot wywłaszczonej nieruchomości, złożony po ustawowym terminie, uzasadnia umorzenie postępowania administracyjnego jako bezprzedmiotowego (art. 105 § 1 k.p.a.); zarzuty skargi kasacyjnej nie wykazały naruszenia przepisów, przez co wyrok WSA oraz decyzje administracyjne pozostały w mocy.

Uchwała Sejmiku Województwa Łódzkiego o podziale na obwody łowieckie i ich kat. jest zgodna z prawem. Legalne ograniczenie prawa własności nie narusza Konstytucji RP, jeśli spełnia wymogi ustawowe. Zarzuty Stowarzyszenia wobec uchwały są nieuzasadnione.

Określenie elementu przegrody budowlanej w definicji budynku wymaga, aby przegroda stanowiła trwałą fizyczną barierę, która wydziela budynek z przestrzeni zewnętrznej, a przegrody łatwe do demontowania, takie jak siatka stalowa, nie spełniają tej funkcji.

Skuteczne wniesienie skargi na akt prawa miejscowego wymaga uprzedniego wyczerpania szczególnej procedury, a ponowne wniesienie skargi po odrzuceniu wcześniejszej z przyczyn formalnych jest niedopuszczalne.

Automaty do gier, które zawierają element losowości, podlegają regulacjom ustawy o grach hazardowych i wymagają stosownych zezwoleń. Skargę kasacyjną oddalono, podtrzymując decyzję o nałożeniu kary pieniężnej na podstawie ustawy.

Wspólnicy spółki cywilnej prowadzącej zarządzanie nieruchomościami są zobowiązani indywidualnie do zawarcia umowy ubezpieczenia OC; polisa wystawiona na spółkę cywilną, nieposiadającą statusu przedsiębiorcy, nie wypełnia tego obowiązku.

NSA oddalił skargę kasacyjną T. Sp. z o.o., uznając, że urządzenie gier losowych na automatach bez wymaganej koncesji podlega karom, co jest zgodne z ustawą o grach hazardowych. Sąd potwierdził dopuszczalność dowodu z eksperymentu jako skutecznego narzędzia ustalenia charakteru gier.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że gry na automatach, w które angażowała się spółka T. Sp. z o.o., zawierały element losowości wymagający stosownej koncesji. Skarga kasacyjna nie znalazła uzasadnienia, a wyrok nakładający karę pieniężną, utrzymuje się w mocy.

Decyzja odmowy udzielenia zezwolenia na wysyłanie wyrobów akcyzowych jako zarejestrowany wysyłający została utrzymana, gdyż Spółka H. nie gwarantuje wystarczającej wiarygodności finansowej i organizacyjnej, co stwarza ryzyko zagrożenia dla ważnego interesu publicznego.

Automaty do gier użytkowane przez T. Sp. z o.o. spełniają warunki ustawowe gier hazardowych; kary nałożone za brak koncesji są zgodne z prawem, a materiały dowodowe wystarczają do ich uzasadnienia.

Grający na automatach o elementach losowości bez wymaganej koncesji podlega karze pieniężnej zgodnie z art. 89 u.g.h. Ocenę losowego charakteru gry ustala się na podstawie dowodów urzędowych, a nie prywatnych. Użycie środków dowodowych niezgodnych z przepisami nie wpływa na wynik sprawy.

Przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego na podstawie przepisów obowiązujących przed 1 stycznia 2024 r. jest dopuszczalne, jeśli wniosek o ustalenie niepełnosprawności złożono odpowiednio wcześnie, a wniosek o świadczenie w ciągu terminu określonego art. 24 ust. 2a u.ś.r.