Dokumenty urzędowe z akt postępowań karnych podlegają udostępnieniu na podstawie Kodeksu postępowania karnego, co wyłącza stosowanie ustawy o dostępie do informacji publicznej wobec takich dokumentów.

Jako że bank nie przedstawił dowodów na skuteczne poinformowanie klienta o przetwarzaniu jego danych po wygaśnięciu zobowiązania, NSA oddalił skargę kasacyjną banku, uznając przyjęte przez sądy niższej instancji decyzje o braku podstaw do takiego przetwarzania.

Informacje dotyczące wydatków z projektów finansowanych publicznie są informacjami przetworzonymi. Odmowa ich udostępnienia jest zasadna, gdy brak jest szczególnego interesu publicznego. Skarżący nie wykazał takiego interesu, uzasadniając decyzję o odmowie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie, gdyż brak podstaw prawnych do uznania naruszenia przepisów proceduralnych przez sąd I instancji. Sąd ocenił działania Ministra jako nie będące rażącym naruszeniem prawa.

W przypadku żądania wszczęcia postępowania opartego na interesie prawnym, ocena jego istnienia powinna być dokonana w trakcie postępowania administracyjnego, a nie odmową wszczęcia postępowania z uwagi na rzekomy brak legitymacji.

Historia rachunków bankowych partii politycznej nie stanowi informacji publicznej, zatem odmowa udostępnienia w decyzji administracyjnej jest nieuzasadniona; natomiast dane o umowach z kontrahentami to informacje proste, które powinny być udostępnione bez wykazywania interesu publicznego.

Rozstrzyganie spornych kwestii związanych z premią lojalnościową należną pracownikom, objętych programem "Lojalny Pracownik", należy do sądu pracy, nie zaś do kompetencji inspektorów pracy, co czyni ich decyzje w tym zakresie nieuzasadnionymi.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, że w przypadku zmiany przepisów prawnych pozbawiającej kompetencji rozstrzygania organu przyjętego podania, zastosowanie znajduje umorzenie postępowania zainicjowanego skutecznym wnioskiem, a nie zwrot podania (art. 105 § 1 k.p.a.).

Skarga kasacyjna jako bezpodstawna podlega oddaleniu, gdyż nie wykazano naruszenia prawa przez organy niższej instancji w decyzjach dotyczących nabycia użytkowania wieczystego.

Decyzja o odmowie stwierdzenia nieważności przejęcia przez Państwo opuszczonego gospodarstwa rolnego była zgodna z prawem, gdyż nieruchomość spełniała wszystkie prawne przesłanki uznania jej za opuszczoną, co uzasadniało przejęcie.

Zgodnie z art. 184 p.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną PKP S.A., stwierdzając, że brakuje podstaw dowodowych niezbędnych do potwierdzenia nabycia prawa użytkowania wieczystego z mocy prawa 5 grudnia 1990 r., na warunkach określonych w art. 200 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Okresy pracy o charakterze doraźnym lub sezonowym w gospodarstwie rolnym nie mogą być zaliczane do wysługi lat związanej ze wzrostem uposażenia policjanta. Przesłanką wliczenia okresów pracy do stażu jest ich stały i niezbędny charakter dla funkcjonowania gospodarstwa.

Dopuszczalne jest mianowanie policjanta na stanowisko równorzędne pod względem grupy zaszeregowania i stopnia etatowego, uwzględniając potrzebę organizacyjną i interes społeczny, nawet jeśli zmiana wiąże się z różnicami w elementach stanowiska, o ile nie narusza to zasad uznania administracyjnego.

Służba pełniona w Komisariacie Policji Metra Warszawskiego nie spełnia przesłanek do uznania jej za służbę pod ziemią, a tym samym nie uzasadnia przyznania płatnego corocznego urlopu dodatkowego w wymiarze 13 dni roboczych.

Uchybienie terminu do wniesienia odwołania od decyzji o podziale nieruchomości następuje skutecznie, gdy doręczenia dokonano ustanowionemu pełnomocnikowi, niezależnie od zarzutów o przekroczenie umocowania czy podrobienie podpisu, które mogą jedynie uzasadniać wznowienie postępowania administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny utrzymuje, że Samorządowe Kolegium Odwoławcze prawidłowo uchyliło decyzję organu I instancji z powodu naruszenia przepisów postępowania, a niezbędny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Skarga kasacyjna jest oddalona.

Podniesienie zarzutów wobec rozporządzenia nowelizacyjnego nie wyklucza swej skuteczności, gdy to Sąd I instancji orzekł zgodnie z prawem, w kontekście art. 9 i art. 115a ustawy o Policji.

Artykuł 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody dla stosowania art. 115a ustawy o Policji, w brzmieniu z dnia 1 października 2020 r., w odniesieniu do stanów faktycznych powstałych przed tym dniem. Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego pozostaje zgodny z prawem.

O zamieszkiwaniu osoby na terytorium RP decyduje łączne występowanie fizycznego przebywania w kraju i zamiaru stałego pobytu (corpus i animus). Brak odpowiedniego ustalenia miejsca zamieszkania R. K. przez organ skutkował uchyleniem decyzji odmawiającej świadczenia.

Stosowanie analogii legis w prawie administracyjnym jest dopuszczalne przy istniejącej luce prawnej; nieuprawnione było zastosowanie przepisów ustawy o pomocy społecznej do ustalania dochodu z gospodarstwa rolnego dla potrzeb świadczenia uzupełniającego.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego nie przysługuje, gdy formalnie udokumentowana transakcja została ukształtowana przez podmioty powiązane w sposób sztuczny, w celu uzyskania nienależnej korzyści podatkowej, a jej realizacja nie odpowiada ekonomicznemu celowi działalności gospodarczej podatnika.

Brak wykazania przez PKP tytułu prawnego do spornej nieruchomości na dzień 27 maja 1990 r. skutkuje potwierdzeniem komunalizacji tej nieruchomości z mocy prawa, co wyłącza nabycie przez PKP prawa użytkowania wieczystego do gruntu uprzednio podlegającego komunalizacji. Skarga kasacyjna została oddalona z uwagi na prawidłowość rozstrzygnięć wydanych przez organy administracyjne i sądy.

Zawiadomienie o bezskuteczności korekt deklaracji VAT, jako czynność materialno-techniczna, nie podlega zaskarżeniu w trybie zażalenia. Czynności materialno-techniczne, choć wpływają na sytuację podatników, nie są same w sobie rozstrzygnięciami administracyjnymi i stąd nie podlegają odrębnemu formalnemu trybowi zaskarżenia.

Decyzja o nałożeniu kary pieniężnej za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym, podjęta przed upływem dwuletniego terminu od ujawnienia naruszenia, jest prawidłowa pomimo późniejszego doręczenia. Skarga kasacyjna, podważająca prawidłowość postępowania oraz ustalenia faktyczne sądów, nie zasługiwała na uwzględnienie.