Oddalenie skargi kasacyjnej przeciwko odmowie przywrócenia terminu do wniesienia zażalenia jest zasadne, gdy skarżący nie wykazuje braku własnej winy w uchybieniu terminu, a postanowienie organu zawiera prawidłowe pouczenie o środkach zaskarżenia.

W przypadku uregulowania terminów przedawnienia kar administracyjnych w przepisach szczególnych, które nie pokrywają przerwania lub zawieszenia ich biegu, stosowanie art. 189h k.p.a. nie jest wyłączone.

Zarzuty dotyczące prowadzenia egzekucji administracyjnej wobec P. S. przez Pomorskiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego oddalone; orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego utrzymane w mocy; skarga kasacyjna E. S. odrzucona z uwagi na brak legitymacji procesowej.

Zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego nie uzasadnia uchylenia decyzji o rozbiórce ogrodzenia na podstawie art. 154 § 1 K.p.a., jeśli decyzja ostateczna jest decyzją związaną i nadającą prawo.

W braku wystąpienia zagadnienia wstępnego zawieszenie postępowania administracyjnego na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 K.p.a. jest niedopuszczalne; art. 59 ust. 7 P.b. nie ogranicza zakresu stron w przypadku eliminacji decyzji o pozwoleniu na budowę z obrotu prawnego.

Umieszczenie tablicy reklamowej na rusztowaniu bez wymaganych zgłoszeń lub przy wniesionym sprzeciwie narusza uchwałę krajobrazową; kara pieniężna za niezgodne z przepisami umiejscowienie jest zasłużona.

Sąd NSA uchyla wyrok WSA oraz decyzje administracyjne, uznając istnienie związku przyczynowego między rezygnacją z pracy a koniecznością opieki nad niepełnosprawnym, co przywraca prawo skarżącego do świadczenia pielęgnacyjnego.

NSA uznał część zarzutów skargi kasacyjnej, stwierdzając niewystarczające dowody na złą wiarę zgłaszającego znak towarowy, sugerując dalsze działania wyjaśniające oraz powództwo o ustalenie praw do znaku, uchylając decyzję unieważniającą.

Sąd Najwyższy uznał, że uchylenie wyroku Sądu I instancji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania było bezpodstawne, gdyż brak było przesłanek do przeprowadzenia postępowania od nowa; sąd odwoławczy powinien samodzielnie uzupełnić dowody.

Dla przypisania odpowiedzialności z art. 160 § 2 k.k. nie jest konieczne ustalenie związku przyczynowo-skutkowego zgonu, wystarczy zagrożenie zdrowia. Błędy w ocenie dowodów uzasadniają uchylenie wyroku uniewinniającego.

Wydanie kolejnego wyroku łącznego obejmującego te same skazania, co wcześniejsze prawomocne orzeczenie, narusza zasadę res iudicata i skutkuje koniecznością umorzenia postępowania z negatywną przesłanką procesową określoną w art. 17 § 1 pkt 7 k.p.k.

Sąd Najwyższy uchyla wyrok Sądu Apelacyjnego w odniesieniu do oskarżonego L. W., gdyż rozpoznanie apelacji prokuratora było niedopuszczalne w świetle prawa procesowego i skutkowało bezpodstawnym pogorszeniem sytuacji procesowej oskarżonego.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 25 czerwca 2025 r., sygn. akt I OSK 3050/23, stwierdził, że decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego o umorzeniu postępowania w sprawie aktualizacji opłaty rocznej gruntów była zgodna z przepisami ustawy przekształceniowej, a od decyzji tej przysługuje skarga do sądu administracyjnego.

Skarga kasacyjna jest niedopuszczalna, gdy nie wykazano naruszenia przepisów proceduralnych istotnego dla sprawy. SKO przekazało błędne pouczenie odnośnie środka zaskarżenia; jednakże wniesienie skargi do WSA jest uznane za terminowe w świetle art. 112 k.p.a., eliminując potrzebę przywrócenia terminu.

Pomoc z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych na ochronę miejsc pracy nie może być przyznawana przedsiębiorstwom w trudnej sytuacji finansowej według unijnego rozporządzenia nr 651/2014, nawet jeśli ustawodawstwo krajowe przewiduje możliwość wsparcia w związku z pandemią COVID-19.

Nabycie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego dla osoby pobierającej rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy wymaga zawieszenia tego prawa przed 31 grudnia 2023 r., w przeciwnym razie świadczenie to nie przysługuje.

Odmowa przeprowadzenia wywiadu środowiskowego przez wnioskodawcę oraz istotna dysproporcja między deklarowanymi a rzeczywistymi wydatkami uzasadniają odmowę przyznania zasiłku celowego. Pomoc społeczna ma charakter subsydiarny i nie powinna być traktowana jako stałe źródło dochodu.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja o odmowie przyznania zasiłku celowego była prawidłowa, uwzględniając ustalenia dotyczące braku współpracy strony i dysproporcji dochodów oraz wydatków. Wyrok WSA naruszył zasady oceny dowodów oraz granice uznania administracyjnego.

Odmawia się przyznania zasiłku stałego osobie nie współpracującej z organami pomocy społecznej oraz wykazującej znaczne rozbieżności między deklarowanymi a rzeczywistymi dochodami, co pokrywa jej potrzeby bytowe bez potrzeby wsparcia. Subsydiarny charakter pomocy społecznej wyklucza jej traktowanie jako stałego źródła utrzymania.

Odmowa przyznania zasiłku celowego jest uzasadniona, gdy wniosek nie spełnia kryteriów ustawowych, wnioskodawca ma własne środki na zaspokojenie potrzeb, a współpraca z organem administracyjnym jest niewystarczająca.

Podmiot odbierający odpady komunalne obowiązany jest osiągnąć ustawowo określony poziom recyklingu. Niedopełnienie tego obowiązku skutkuje nałożeniem administracyjnej kary pieniężnej, niezależnie od przyczyn nieosiągnięcia wymaganego poziomu recyklingu.

Podmiot odbierający odpady komunalne, który nie osiąga ustawowych poziomów recyklingu, przygotowania do ponownego użycia i odzysku, podlega nałożeniu kary administracyjnej zgodnej z art. 9x u.c.p.g., przy czym sprawozdania miesięczne muszą odzwierciedlać rzeczywiste dane z działalności przedsiębiorcy.

Skarga kasacyjna Dyrektora Muzeum Narodowego w Lublinie od wyroku WSA w Lublinie stwierdzającego bezczynność organu została oddalona przez NSA z uwagi na błędy proceduralne popełnione przez organ przy ocenie formalnej wniosku o ponowne wykorzystanie informacji publicznych.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop dla policjantów zwolnionych przed 6 listopada 2018 r. należy ustalać według zasad zgodnych z wyrokiem TK, eliminując wcześniejszy niekonstytucyjny przelicznik 1/30, stosując brzmienie art. 115a ustawy o Policji, z przelicznikiem 1/21.