W sprawach dotyczących przedawnienia zobowiązania z tytułu wpłat na Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, zawiadomienie o zastosowaniu środka egzekucyjnego po jego faktycznym użyciu, ale przed upływem terminu przedawnienia, przerywa jego bieg.

Nieprzestrzeganie procedur higieniczno-sanitarnych przez podmiot leczniczy podczas pandemii SARS-CoV-2 + stanowi naruszenie zbiorowych praw pacjentów, jeśli praktyka prowadzi do ograniczenia lub pozbawienia ich praw do świadczeń zdrowotnych udzielanych z należytą starannością.

Brak uzasadnienia uchwały gminnej określającej maksymalną liczbę zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych stanowi istotne naruszenie procedury, uniemożliwiające kontrolę legalności i uzasadniające stwierdzenie nieważności uchwały w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając wniesienie zarzutów do tytułów wykonawczych za niedopuszczalne z uwagi na upływ terminu siedmiodniowego, wynikającego z przepisów obowiązujących przed nowelizacją ustawy o postępowaniu egzekucyjnym.

Skuteczność doręczenia korespondencji elektronicznej wymaga potwierdzenia odbioru. Przyjęcie, że data wysłania e-maila kreuje doręczenie, nie znajduje oparcia w regulaminie TISE. Uchybienie doręczeniu skutkuje niemożnością wykluczenia złożenia wniosku w terminie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje za zasadne nałożenie kary pieniężnej za niedopełnienie obowiązków wynikających z ustawy SENT, potwierdzając, że przedstawienie nieprawidłowych danych w zgłoszeniach SENT nie uprawnia do miarkowania kary ani jej uchylenia.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że ocenie sądu administracyjnego podlega jedynie zgodność z prawem decyzji o odmowie wydania zaświadczenia, a nie legalność wcześniejszej korekty zaświadczenia, która musi zostać zaskarżona oddzielnie, co skutkuje uchyleniem wyroku WSA i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

Uchybienie zasadzie dwuinstancyjności poprzez nałożenie odmiennych obowiązków na różne podmioty w kolejnych instancjach jest niedopuszczalne i wymaga uchylenia decyzji."}

Świadczenie pielęgnacyjne, oparte na orzeczeniu o niezdolności do egzystencji, jest należne od miesiąca złożenia wniosku o niepełnosprawność, zrównując je z innymi świadczeniami dla niepełnosprawnych od daty wniosku.

Świadczenia z funduszu alimentacyjnego wypłacone mimo braku podstaw ustawowych można uznać za nienależnie pobrane jedynie wtedy, gdy pobierający posiadał świadomość przeszkód do ich pobierania; brak tej świadomości wyklucza obowiązek zwrotu, a niedopełnienie przez organy ustaleń tej świadomości skutkuje nieważnością decyzji.

Służba w Wojskach Ochrony Pogranicza może być zakwalifikowana jako służba na rzecz totalitarnego państwa w rozumieniu art. 13b ustawy zaopatrzeniowej w oparciu o ujęcie "instytucjonalne" (przynależność do struktury, przebieg kariery, opinie służbowe) bez konieczności udowadniania indywidualnych czynów represyjnych, przy czym istnieje domniemanie faktyczne wynikające z zaświadczenia IPN obalne przez

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje wyłącznie wówczas, gdy istnieje bezpośredni związek przyczynowy między rezygnacją z pracy a koniecznością sprawowania stałej opieki nad osobą niepełnosprawną. Brak takiego związku wyklucza prawo do świadczenia, nawet przy wykazanej opiece.

Prawomocna decyzja administracyjna stwierdzająca, że nieruchomość nie przeszła na Skarb Państwa w trybie dekretu PKWN, uzasadnia interes prawny dawnych właścicieli do zainicjowania postępowania o stwierdzenie nieważności decyzji komunalizacyjnej. Przyznanie wpisu w księdze wieczystej nie wyłącza automatycznie takiego interesu.

Opiekun osoby niepełnosprawnej, będący emerytem, może nabyć prawo do świadczenia pielęgnacyjnego, jeżeli z uwagi na sprawowaną opiekę zaprzestaje pobierać emeryturę i nie podejmuje zatrudnienia, niezależnie od wieku emerytalnego.

Decyzja organu administracji publicznej w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia pielęgnacyjnego została wydana z naruszeniem przepisów procesowych, co skutkowało uchyleniem wyroku sądu I instancji przez Naczelny Sąd Administracyjny i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania.

W postępowaniu dotyczącym odpowiedzialności osób trzecich za zobowiązania podatkowe spółki, członek zarządu powinien mieć możliwość podważenia ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych zawartych w decyzji wymiarowej wobec spółki. Przeprowadzenie dowodu przeciwdowodowego jest warunkiem skutecznej obrony.

Nałożenie administracyjnej kary pieniężnej na M. sp. z o.o. za gospodarowanie odpadami niezgodnie z zezwoleniem było uzasadnione. Decyzja organu była związana i oparta o obiektywną odpowiedzialność, mimo podnoszonych przez skarżącą zastrzeżeń co do przedawnienia i wysokości kary.

Nieprzeprowadzenie wymaganej liczby pomiarów jakości ścieków, zgodnie z warunkami pozwolenia wodnoprawnego, uzasadnia administracyjne kary pieniężne. Niedopełnienie wymogu jest równoważne z przekroczeniem warunków pozwolenia, niezależnie od oceny znikomej wagi naruszenia.

NSA uznał, że zarzuty proceduralne i materialne podniesione przez skarżących nie wpływają na rozstrzygnięcie w sprawie zwrotu nieruchomości, potwierdzając zgodność decyzji Wojewody z przepisami prawa i akceptując rozdzielne orzekanie o zwrocie nieruchomości i związanym obciążeniu finansowym.

W przypadku prawidłowego doręczenia protokołu oszacowania nieruchomości wraz z pouczeniem, dzień doręczenia postanowienia o uchybieniu terminu nie wyznacza daty ustania przyczyny uchybienia tego terminu (art. 58 § 2 k.p.a.). Skarga kasacyjna niesłuszna.

Nieruchomości należące faktycznie do PKP, bez udokumentowanego prawa zarządu w 1990 r., podlegają komunalizacji na rzecz gminy, jako że pozostają w domenie rad narodowych i organów administracji stopnia podstawowego.

Informację publiczną można uznać za 'przetworzoną', jeśli wymaga istotnego zaangażowania organu; udostępnienie jej wymaga wykazania interesu publicznego.

Prawo do informacji publicznej może ulec ograniczeniu, jeżeli kontrakty dotyczą prywatnych osób niepełniących funkcji publicznych, a ich treść stanowi tajemnicę przedsiębiorcy, w szczególności gdy ujawnienie treści umów mogłoby naruszyć interesy handlowe stron.

NSA uznał, że postanowienia dotyczące odpowiedzialności osób trzecich wymagają dokładnej weryfikacji podstaw do jej uznania oraz dotrzymania zasad proceduralnych, co obliguje do uwzględnienia prawa do obrony i właściwości organów podatkowych.