Decyzja Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach oraz organów administracji publicznej jest prawidłowa; wnioskowana informacja jest przetworzona i jej uzyskanie nie udowodniono jako szczególnie istotne dla interesu publicznego.

Zobowiązanie inwestorskie podlega ocenie na podstawie prawa obowiązującego w chwili jego złożenia; art. 25n ust. 5a u.p.b. nie znajduje zastosowania retroaktywnie do naruszeń powstałych przed jego wprowadzeniem.

Uprawnienie do żądania zwrotu wywłaszczonej nieruchomości wygasa, jeśli w terminie 20 lat od dnia ostateczności decyzji o wywłaszczeniu nie zostanie złożony stosowny wniosek. Skarga kasacyjna w niniejszej sprawie podlegała oddaleniu z uwagi na niedochowanie tego terminu.

Właściciel gospodarstwa rolnego, mimo faktycznego braku dochodu z jego uprawy, jest traktowany jako osiągający dochód miesięczny z hektara przeliczeniowego zgodnie z art. 8 ust. 9 u.p.s., niezależnie od rzeczywistego sposobu korzystania z gruntu, co wpływa na uprawnienia do świadczeń z pomocy społecznej.

Sąd oddala skargę kasacyjną jako niezasadną. Brak skutecznego wykazania przez podatnika przesłanek ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy z art. 22 § 2a OP uzasadnia odmowę sądu dotychczasowej odmowy jej zastosowania.

Sprzedaż gruntów wykorzystywanych do działalności rolniczej przez czynnego podatnika VAT stanowi transakcję w ramach działalności gospodarczej podlegającą opodatkowaniu podatkiem VAT. Przekształcenie działki w majątek osobisty wymaga dowodu zamiaru i faktycznego wykorzystania gruntu do celów osobistych.

Zajęcie nieruchomości pod drogę publiczną wyklucza możliwość zwrotu wywłaszczonej działki, nawet jeśli czasowo użytkowano ją jako prywatny parking. Drogowe zajęcie obejmuje wszelką infrastrukturę w pasie drogowym, nie ograniczając jej do jezdni.

Prawo do świadczenia pielęgnacyjnego wymaga uprzedniego wygaśnięcia lub uchylenia prawa do konkurencyjnego świadczenia. W sytuacji zbiegu praw do świadczeń, uprawnionemu przysługuje wybór tylko jednego świadczenia.

Naczelny Sąd Administracyjny orzeka, iż skarga kasacyjna w sprawie odmowy przyjęcia odwołania dyscyplinarnego jest bezzasadna, gdyż termin odwoławczy liczony od wcześniejszego z doręczeń został przekroczony, a organ właściwie zastosował odpowiednie przepisy.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalając skargę kasacyjną KNF, potwierdził zasadę nieretroaktywności przepisów prawa karnego administracyjnego w kontekście zobowiązań inwestorskich, wskazując na niemożność zastosowania sankcji względem działań dokonanych przed wejściem w życie odpowiednich regulacji prawnych.

Przyznanie renty w drodze wyjątku wymaga spełnienia wszystkich przesłanek ustawowych, a trudna sytuacja osobista i niezadowalający staż pracy nie stanowią dostatecznych przesłanek. NSA oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając prawidłowość decyzji organu.

NSA uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania z uwagi na wadliwości uzasadnienia, które uniemożliwiały kontrolę instancyjną i ocenę prawidłowości wydanych decyzji, szczególnie pod kątem adekwatnego stosowania procedur administracyjnych.

Naczelny Sąd Administracyjny stanowczo stwierdza, że ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop powinien odpowiadać przelicznikowi 1/21 części miesięcznego wynagrodzenia policjanta za dzień roboczy, zgodnie z obowiązującymi zasadami ustalania ekwiwalentu.

NSA potwierdził obowiązek stosowania w procesie ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop zasad określonych w wyroku TK z dnia 30 października 2018 r., co wyklucza stosowanie przelicznika 1/30 części uposażenia. Skarga kasacyjna została oddalona.

W świetle wyroku TK K 7/15, brak podstaw do stosowania dyskusyjnego art. 9 ust. 1 w zw. z art. 115a ustawy o szczególnych rozwiązaniach w sposób powielający normę uznaną za niezgodną z Konstytucją. Organy policyjne winny stosować się do zrealizowanego wyroku TK, uwzględniającego ekwiwalent 1/21 dla należnego za niewykorzystany urlop wypłaty za okres sprzed 6 listopada 2018 r.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop wypoczynkowy policjanta winien być ustalany według przelicznika 1/21, zapewniając zgodność z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego oraz Konstytucją RP, co eliminuje niekonstytucyjność wcześniejszych regulacji.

Niedotrzymanie terminu z przyczyn niezależnych od obwinionego, związane z zaniedbaniem obrońcy, uzasadnia przywrócenie terminu na wniesienie odwołania, co powinno być oceniane zgodnie z art. 126 § 1 K.p.k., a nie przepisami postępowania administracyjnego.

Należności z tytułu udzielenia licencji na oprogramowanie komputerowe nie stanowią należności licencyjnych w rozumieniu umowy polsko-niemieckiej o unikaniu podwójnego opodatkowania i nie podlegają opodatkowaniu w Polsce jako przychody z praw autorskich.

Skarga kasacyjna dotycząca ograniczenia poboru zaliczek na podatek dochodowy odrzucona, gdyż nie wykazano przesłanki z art. 22 § 2a Ordynacji podatkowej. NSA uznał decyzję organu administracji skarbowej za prawidłową, a skargę kasacyjną za niezasadną.

Postanowienia art. 8 ust. 9 ustawy o pomocy społecznej dotyczące przypisania dochodu z gospodarstwa rolnego mają charakter bezwzględny i organ administracyjny nie jest zobowiązany do oceny rzeczywistego dochodu z tego źródła. Fikcja prawna przewiduje uzyskiwanie dochodu miesięcznego przez właściciela lub posiadacza 1 ha przeliczeniowego gruntu.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną M.P., uznając, że ustalenia organów administracyjnych były zgodne z art. 8 ust. 9 u.p.s., nakazującym przyjęcie dochodu z gospodarstwa rolnego. Przyznany zasiłek celowy w kwocie 210 zł był adekwatny do przyjętej polityki i możliwości finansowych organu.

Sąd kasacyjny oddala skargę kasacyjną, uznając za prawidłowe decyzje organów administracyjnych oparte na fikcji prawnej zaliczania dochodu z gospodarstwa rolnego do dochodu wnioskodawcy. Przepisy nie przewidują ustalania dochodu na podstawie faktycznego korzystania z gruntów, lecz na podstawie posiadania. Rozstrzygnięcia dotyczące przyznania zasiłku celowego były zgodne z prawem i polityką pomocy społecznej