Nieruchomość pozostająca we władaniu PKP bez udokumentowanego prawa zarządu w dniu 27 maja 1990 r. z mocy prawa stała się własnością gminy. Posiadanie nieruchomości bez formalnego tytułu nie wyklucza jej komunalizacji na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy z 1990 r.

Przekroczenie kryterium dochodowego oraz brak szczególnie uzasadnionych przypadków wykluczają możliwość przyznania specjalnego zasiłku celowego, nawet jeżeli sytuacja życiowa strony jest trudna, z uwagi na jej zgodność z typowymi przypadkami nieuzasadniającymi odstępstw od normy.

Warunkiem przyznania prawa do świadczenia pielęgnacyjnego osobie innej niż współmałżonek jest legitymowanie się przez współmałżonka osoby wymagającej opieki orzeczeniem o znacznym stopniu niepełnosprawności. Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził, że trwałość orzeczenia o niepełnosprawności musi być uwzględniona przed wydaniem decyzji.

Art. 47 ust. 1 ustawy z 12 marca 1958 r. pozwala na wywłaszczenie całych działek ewidencyjnych z budowlami wzniesionymi przez władze okupacyjne, bez ograniczenia do powierzchni funkcjonalnie związanej z budowlami. Wyrok sądu pierwszej instancji prawidłowo zastosował wykładnię językową i systemową tego przepisu.

Przekształcenie prawa użytkowania wieczystego w prawo własności winno uwzględniać funkcjonalne powiązanie budynków mieszkalnych, a nie wyłącznie ewidencję gruntów czy miejscowy plan. Zakres wyjaśnień winien obejmować pełne rozważenie materiału dowodowego, z pominięciem przepisów planu zagospodarowania, które mogą wprowadzać sprzeczne interpretacje.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną, stwierdzając, że sprzedaż nieruchomości nie została zawarta w warunkach przymusu ani groźby wywłaszczenia, co wykluczało jej zwrot na podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Umorzenie postępowania administracyjnego wszczętego po upływie trzydziestu lat od doręczenia decyzji, zgodnie z art. 2 ust. 2 nowelizacji k.p.a., nie narusza konstytucyjnej zasady ochrony praw nabytych oraz jest zgodne z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego.

Nieruchomość przeznaczona w planie zagospodarowania przestrzennego na cele publiczne nie wyklucza przyznania prawa własności czasowej byłemu właścicielowi, o ile sposób jej wykorzystania zgodny jest z planem.

Udział w stażu zawodowym, nawet zdalnym, uniemożliwia przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z zatrudnienia, gdyż stanowi formę aktywności zawodowej. Decyzję przyznającą świadczenie można uznać za zasadną dopiero po zakończeniu takiego stażu.

Naczelny Sąd Administracyjny uchylił w części zaskarżony wyrok w odniesieniu do skargi J.Z. i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uznając jednocześnie zasadność pozostałych części wyroku sądu niższej instancji, co czyni skargi kasacyjne Skarbu Państwa i J.T. bezzasadnymi.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że jeżeli osoba zobowiązana do ponoszenia opłat za pobyt mieszkańca domu pomocy społecznej nie wyraziła zgody na zawarcie odpowiedniej umowy ani na przeprowadzenie wywiadu środowiskowego, organ może prawidłowo ustalać wysokość opłat na podstawie art. 61 ust. 2e u.p.s. poprzez decyzję administracyjną odnoszącą się do niedoborów w pokryciu kosztów pobytu.

Skarga kasacyjna K.S. dotycząca przyznania świadczenia pielęgnacyjnego została oddalona, gdyż nie wykazano błędów w ocenie stanu faktycznego i prawnego sprawy przez WSA oraz nie spełniono wymogu związku przyczynowego pomiędzy rezygnacją z pracy a opieką.

Nadanie art. 2 ust. 2 ustawy nowelizującej z 2021 r. działania z mocą obligującą do umorzenia postępowań stwierdzających nieważność decyzji po 30 latach od ich ogłoszenia nie narusza Konstytucji RP, gdyż chroni trwałość decyzji administracyjnych oraz interes publiczny, zgodnie z założeniami prawa.

Prawo do rekompensaty z tytułu pozostawienia mienia poza obecnymi granicami RP nie jest uzależnione od fizycznego przemieszczania się właściciela na obecne terytorium RP. Właścicielami mogą być również spadkobiercy, którzy odziedziczyli mienie w wyniku działań wojennych.

Naczelny Sąd Administracyjny uchyla wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, zwracając uwagę na niezgodności proceduralne i niewystarczające uzasadnienie w kontekście interpretacji przepisów prawa o gospodarce nieruchomościami, odsyła sprawę do ponownego rozpoznania.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak spełnienia ustawowych przesłanek przyznania odszkodowania, spowodowane niezłożeniem skutecznego wniosku dekretowego, poświadczyło zasadność postanowień sądów niższej instancji. Osoba skarżąca utraciła faktyczną możliwość władania nieruchomością przed datą określoną w ustawie, co uniemożliwiło uzyskanie żądanego odszkodowania.

Brak formalny wniosku o zwrot akcyzy, wynikający z nieosiągalności dokumentów potwierdzających zapłatę akcyzy, nie może sam w sobie być podstawą do jego nierozpatrzenia, szczególnie gdy podmiot nie dysponuje narzędziami do ich uzyskania, a regulacje krajowe i unijne wskazują na możliwość jego uzupełnienia.

Dla uzyskania świadczenia pielęgnacyjnego konieczne jest bycie osobą obciążoną obowiązkiem alimentacyjnym wobec osoby wymagającej opieki. Synowa nie jest uprawniona do świadczenia, gdy syn osoby niepełnosprawnej żyje i nie jest niepełnosprawny.

Trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 24 ust. 2a ustawy o świadczeniach rodzinnych, należy liczyć od daty uprawomocnienia się wyroku sądu powszechnego. Jest to termin materialny, nieprzywracalny, i jego upływ oznacza niemożność skutecznego złożenia wniosku o przyznanie świadczenia uzależnionego od niepełnosprawności.

Stwierdzenie nieważności decyzji administracyjnej po upływie 30 lat od jej doręczenia, w świetle nowelizacji Kodeksu postępowania administracyjnego, podlega umorzeniu z mocy prawa, co ma na celu zachowanie stabilności porządku prawnego.

Decyzja administracyjna wszczynająca postępowanie po upływie 30 lat od doręczenia, nie zakończona przed wdrożeniem nowelizacji k.p.a., podlega umorzeniu z mocy prawa na podstawie art. 2 ust. 2 nowelizacji. Sąd administracyjny nie ma kompetencji do uznawania niekonstytucyjności tej regulacji.

Decyzja Wójta Gminy odrzucająca protest wyborczy i uznająca ważność wyborów na Sołtysa Sołectwa G. była nieważna z powodu uchybień proceduralnych wpływających na wyniki, co uzasadniało stwierdzenie nieważności zarządzenia przez sąd. Skarga kasacyjna Wójta została oddalona.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że brak odpowiedniego wykazania przez organ charakteru przetworzonego żądanej informacji publicznej skutkuje uchyleniem decyzji o odmowie udostępnienia, gdyż narusza to przepis prawa materialnego nakładający obowiązek wykazania szczególnych przesłanek odmowy.

Rozstrzygnięcie NSA wskazuje, iż organ, przy odmowie udostępnienia informacji publicznej z powołaniem się na tajemnice prawnie chronione, powinien wydać formalną decyzję administracyjną, a bezczynność w tym zakresie narusza przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej.