Odmienna wykładnia przepisów prawa nie stanowi podstawy do wznowienia postępowania administracyjnego na podstawie art. 145 § 1 pkt 5 k.p.a., jeśli okoliczności faktyczne były znane organowi w dniu wydania decyzji.

Dla wydania decyzji administracyjnej nakazującej wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom spowodowanym zmianą stosunków wodnych, niezbędne jest precyzyjne ustalenie zmiany stanu wody na gruncie i jej szkodliwego wpływu na grunty sąsiednie, w tym wykazanie związku przyczynowego.

Umowa o prowadzenie zajęć dydaktycznych, które wymagają staranności i są cykliczne, nie spełnia kryteriów umowy o dzieło i podlega przepisom o świadczeniu usług, co skutkuje objęciem obowiązkowym ubezpieczeniem zdrowotnym.

Umowy, które nie przewidują określonego rezultatu w postaci zindywidualizowanego dzieła zgodnie z art. 627 k.c., ale obejmują wykonanie czynności starannego działania, stanowią umowy o świadczenie usług, do których stosuje się odpowiednio przepisy o zleceniu, skutkując podleganiem obowiązkowi ubezpieczenia zdrowotnego.

Umowy związane z przygotowaniem i prowadzeniem zajęć dydaktycznych, bez wyraźnego rezultatu ucieleśnionego w umowie, kwalifikują się jako umowy o świadczenie usług, do których stosuje się przepisy o zleceniu, a nie jako umowy o dzieło.

W sprawie związanej z wygasaniem pozwoleń wodnoprawnych, decyzja stwierdzająca ich wygaśnięcie ma charakter deklaratoryjny, co oznacza, że wygaśnięcie następuje z mocy prawa po upływie określonego okresu czasu, a brak decyzji potwierdzającej wygaśnięcie nie wpływa na możliwość nałożenia opłaty za korzystanie z zasobów wodnych bez pozwolenia.

Decyzja stwierdzająca wygaśnięcie pozwolenia wodnoprawnego, z mocy art. 11 ustawy nowelizacyjnej z 2005 r., ma charakter deklaratoryjny, a nie konstytutywny, co oznacza, że skutek w postaci wygaśnięcia uprawnień do korzystania z wód następuje z mocy prawa, a ewentualna decyzja tylko ten stan potwierdza, uzasadniając tym samym możliwość naliczenia opłaty podwyższonej za korzystanie z wód bez odpowiedniego

Jako pracownik tymczasowo wykonujący pracę w dwóch lub więcej państwach członkowskich podlega się ustawodawstwu państwa członkowskiego, w którym prowadzi się znaczącą działalność, zgodnie z art. 13 ust. 1 lit. b (ii) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004, które określa zasady koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego.

Pracownik wykonujący pracę w co najmniej dwóch państwach członkowskich podlega ustawodawstwu państwa, w którym znajduje się siedziba jego pracodawcy, pod warunkiem, że praca nie jest wykonywana wyłącznie w jednym z tych państw i że istotne więzi z tym państwem zostały odpowiednio ustalone.