Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop policjantów zwolnionych przed 6 listopada 2018 r. powinien być ustalany na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji przed tą datą, ale z zastosowaniem nowego brzmienia art. 115a wprowadzonego ustawą nowelizującą, zapewniając ekwiwalentność zgodną z konstytucyjną ochroną płatnego urlopu.

Członek zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, który formalnie pełnił funkcję w okresie powstania zaległości podatkowych, ponosi odpowiedzialność za zobowiązania podatkowe spółki, jeżeli nie wykaże, że w tym czasie nie sprawował rzeczywistego zarządu lub nie miał możliwości złożenia wniosku o upadłość.

Przesłanka zasadnej obawy niewykonania zobowiązania podatkowego, określona w art. 33 § 1 Ordynacji podatkowej, powinna być oceniana w kontekście majątkowego stanu podatnika oraz uwzględnionych przez organy okoliczności, które uzasadniają podejrzenie braku realnych możliwości wykonania zobowiązania.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop należy ustalać na podstawie ogólnych zasad ustalania tego ekwiwalentu, uwzględniając wymiar urlopu zgodnie z normami obowiązującymi przed zmianą przepisów, eliminując z tego przepis, który ustalał niekonstytucyjny przelicznik 1/30 miesięcznego uposażenia.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop policjanta winien być ustalany zgodnie z art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym po 1 października 2020 r., jako że wcześniejsze normy dotyczące jego wyliczenia zostały uznane za niekonstytucyjne decyzją Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r.

W odniesieniu do spraw dotyczących ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop, ekwiwalent ten powinien być ustalany na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji przed 6 listopada 2018 r., ale bez niekonstytucyjnego przelicznika 1/30 części miesięcznego uposażenia, co oznacza odwołanie się do zasad ekwiwalentności określonych w Konstytucji RP.

Zatrzymanie przez podatnika wpłat od kontrahentów bez realizacji dostawy towarów lub usług oznacza, że środki te nabierają charakteru definitywnego przysporzenia i powinny zostać rozliczone podatkowo jako przychód z działalności gospodarczej w momencie ich otrzymania, niezależnie od późniejszych działań podatnika w zakresie dokumentacji lub zwrotów. Teza od Redakcji

W przypadku umowy renty tak samo, jak w przypadku umowy o dożywocie nie jest możliwe określenie przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach, o których mowa w art. 19 ust. 1 i 3 tej ustawy.

Podatnik, który zamierza zaliczyć kwoty wynikające z faktur do kosztów uzyskania przychodu, zobowiązany jest przedstawić dowody potwierdzające rzeczywiste poniesienie tych kosztów oraz ich związek z przychodem. W przypadku braku takich dowodów organy podatkowe nie są zobligowane do uwzględnienia kwot wskazanych na fakturach wyłącznie na podstawie deklaracji podatnika.

Norma prawna wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) i art. 16 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406 ze zm.) nie ma zastosowania do wierzytelności, które zostały zgłoszone przez podatnika do masy upadłości i zostały ujęte w tym postępowaniu na liście wierzytelności.

Alternatywna spółka inwestycyjna nie może być uznana za instytucję finansową. Jedynie ZAFI są instytucjami finansowymi wskazanymi w dyspozycji przepisu art. 7b ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wyłącznie ZAFI powinny zaliczać swoje przychody wymienione w art. 7b ust. 1 tej ustawy do przychodów innych niż przychody z zysków kapitałowych, a więc do przychodów z działalności operacyjnej

Prawomocne zakończenie postępowania co do tego samego czynu obwinionego stanowi przeszkodę procesową uniemożliwiającą ponowne jego rozstrzyganie, co nakazuje umorzenie późniejszego postępowania z uwagi na zasadę res iudicata.