Zgodnie z art. 149 § 2 P.p.s.a. sąd może na wniosek strony lub z urzędu wymierzyć organowi grzywnę lub przyznać skarżącemu sumę pieniężną do wysokości połowy dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzedzającym, przy czym ustawodawca pozostawił swobodę w zakresie orzeczenia o przyznaniu sumy pieniężnej, określając jedynie górną granicę, co oznacza,

Wypłata ekwiwalentu za niewykorzystany urlop wypoczynkowy lub dodatkowy następuje w drodze czynności materialno-technicznej, tj. przez jego wypłatę. Natomiast odmowa wypłaty świadczenia następuje w drodze decyzji administracyjnej.

Organ administracyjny jest zobowiązany do wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy w sposób pełny i rzetelny, mając na uwadze nie tylko formalne aspekty wniesionych pism, ale przede wszystkim rzeczywistą intencję strony. Podejście formalistyczne, nieuwzględniające całokształtu okoliczności sprawy, może prowadzić do naruszenia podstawowych zasad postępowania administracyjnego.

Rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 247 § 1 pkt 3 Ordynacji Podatkowej występuje, gdy treść decyzji jest w oczywisty sposób sprzeczna z przepisami prawa, co można stwierdzić przez proste porównanie treści decyzji z obowiązującymi przepisami. Nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa, gdy istnieje możliwość różnych interpretacji danego przepisu, a każda z nich jest uzasadniona. Kontrola sądu

Organy podatkowe są uprawnione do odmowy podatnikowi prawa do odliczenia podatku naliczonego, jeżeli obiektywne przesłanki wskazują, że wiedział on lub powinien był wiedzieć, że transakcja, na której podstawie występuje prawo do odliczenia, wiązała się z przestępstwem lub nadużyciem w zakresie podatku od wartości dodanej.

W kontekście prawa do rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego, spełnienie przesłanki wychowania dziecka, wynikającej z art. 3 ust. 1 pkt 1 i art. 2 pkt 9 ustawy, można uznać wówczas, gdy dziecko jest na tyle rozwinięte i ukształtowane, że może w miarę samodzielnie funkcjonować w bieżącym życiu, w grupie społecznej, w społeczeństwie. Brak określenia czasowego w przepisach ustawy oznacza, że nie

Pobyt w placówce opiekuńczo-leczniczej nie ma charakteru zamieszkiwania w lokalu mieszkalnym w rozumieniu art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2020 r. poz. 611 ze zm.), co oznacza, iż miejsce to nie może być uznane za miejsce pobytu stałego w znaczeniu przyjętym w art. 25 k.c.