Byt orzeczenia o separacji nie stanowi negatywnej przesłanki dla żądania zadośćuczynienia na podstawie art. 446 § 4 k.c., gdyż dla bytu tego roszczenia decydujące znaczenie ma rzeczywista więź pomiędzy danymi osobami bliskimi. Tym samym sąd rozpoznający żądanie o zapłatę zadośćuczynienia z art. 446 § 4 k.c. bada rzeczywiste relacje pomiędzy danymi osobami jako podstawę faktyczną roszczenia.

Nakaz respektowania zasady prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej) oraz zupełności materiału dowodowego (art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej) nie może stanowić źródła nieograniczonego obowiązku dowodzenia określonych okoliczności przez organ podatkowy.

Organy administracji nie są zobowiązane do poszukiwania środków dowodowych służących poparciu twierdzeń strony w sytuacji, gdy ta ostatnia - mimo wezwania - środków takich nie przedstawia. Nie sposób oczekiwać od organu, że będzie bez ograniczeń poszukiwał potwierdzenia korzystnych dla strony okoliczności, przy jej biernej postawie, w związku z niezasadnym twierdzeniem o posiadaniu majątku niezbędnego

Niepoparte jakimikolwiek dowodami wskazywanie na wybiórcze jedynie (w zakresie składanych ofert lub niekiedy grzecznościowo) uprawnienie do odbioru korespondencji osoby kwitującej przyjęcie przesyłki nie może prowadzić do skutecznego zakwestionowania domniemania, że osoba znajdująca się w siedzibie spółki i dysponująca pieczęcią firmową powierzoną jej przez prokurenta spółki jest upoważniona do odbioru

1. Przez czynność zdziałaną ze świadomością pokrzywdzenia wierzyciela w rozumieniu art. 527 § 1 k.c. należy rozumieć czynność podjętą w takiej sytuacji, w której dłużnik mógł przewidzieć, że w wyniku jej dokonania stanie się niewypłacalny lub niewypłacalny w większym stopniu. Nie jest konieczne istnienie po stronie dłużnika złego zamiaru; wystarczające jest, aby dłużnik miał świadomość konsekwencji