W postępowaniu, którego ramy wyznacza art. 59 § 2 u.p.e.a. organ nie jest zobowiązany ani uprawniony do czynienia ustaleń w zakresie skuteczności prowadzonej egzekucji jako takiej; ma jedynie ustalić, czy możliwe będzie uzyskania w toku prowadzanej egzekucji kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne, zaś ewentualna kontrola sądowa tego rozstrzygnięcia musi mieścić się w tak zakreślonych ramach.

"Uciążliwość" w świetle art. 33 § 1 pkt. 8 u.p.e.a. to dokuczliwość zastosowanego środka dla codziennego życia czy prowadzonej działalności powodująca niemożność czy utrudnienia w codziennym funkcjonowaniu zobowiązanego.

Przepis art. 59 § 2 u.p.e.a. nie nakłada na organ egzekucyjny obowiązku sporządzenia jakiegoś szczegółowo określonego co do formy dokumentu (kalkulacji), z którego wynikałoby, że w postępowaniu egzekucyjnym nie będzie możliwe uzyskanie kwoty przewyższającej wydatki egzekucyjne. Dlatego też wystarczające jest, jeżeli wniosek taki wynika z uzasadnienia postanowienia wydanego w tym przedmiocie.

1. Użytego w przepisie art. 68 § 1 u.p.e.a. sformułowania "na wezwanie" nie można utożsamiać z wezwaniem do podjęcia przez zobowiązanego innych jeszcze czynności niż sama zapłata i upatrywać w nim źródła nakazu otwarcia urządzenia. Zwrot "na wezwanie" ustawa łączy z wyrażeniem "płaci", a nie ze sposobem pozyskania, czy lokalizacją gotówki. Innymi słowy fakt, że poborca skarbowy stawił się w lokalu