W świetle przepisów art. 127 i art. 233 § 2 O.p. istota dwuinstancyjnego postępowania polega na tym, że organ odwoławczy obowiązany jest do rozpoznania sprawy co do istoty tylko wtedy, gdy na etapie postępowania pierwszoinstancyjnego doszło do niezbędnych ustaleń dotyczących stanu faktycznego sprawy i jednocześnie brak jest podstaw do zastosowania dyspozycji wynikającej z art. 229 tej ustawy. A zatem

Racjonalny ustawodawca uznając, iż chociażby część dochodów agencji wykonawczej podlega zwolnieniu od podatku (odprowadzana do budżetu państwa nadwyżka) podlega zwolnieniu na podstawie art. 6 ust. 1 pkt 1 u.p.d.o.p., nie wprowadzałby podwójnego zwolnienia tego samego dochodu, raz mocą tego przepisu, drugi raz w ramach zwolnienia podmiotowego konkretnej agencji wykonawczej, lecz zwolnieniem objąłby

Wznowienie postępowania jest postępowaniem nadzwyczajnym, które miałoby prowadzić do wzruszenia decyzji ostatecznej, zatem jako wyjątek od zasady trwałości decyzji administracyjnych muszą być w nim zachowane formy przewidziane przepisami, w tym dotyczące podania o wznowienie postępowania. Musi ono zachowywać wymogi formalne – przede wszystkim wskazywać podstawę wznowienia, a tylko przedstawienie okoliczności

Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie musi niezwłocznie przekazywać akt sprawy do sądu, jeżeli materia jest skomplikowana i konieczne są dodatkowe czynności wyjaśniające.

Przypomnieć należy, że Kodeks postępowania administracyjnego nie różnicuje pełnomocników strony na profesjonalistów i nieprofesjonalistów, traktuje każdego pełnomocnika tak samo, dając stronie swobodę co wyboru osoby, która będzie ją reprezentować w postępowaniu. Swoboda wyboru pełnomocnika oznacza, że jego działania lub zaniechania są traktowane jako czynności strony, natomiast błędy lub uchybienia

Do dnia 28 lutego 2015 r. w obrocie prawnym pozostawała regulacja art. 68 § 4 O.p., zgodnie z którą zobowiązanie z tytułu opodatkowania dochodu nieznajdującego pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzącego ze źródeł nieujawnionych nie powstaje, jeżeli decyzja ustalająca to zobowiązanie została doręczona po upływie 5 lat, licząc od końca roku, w którym upłynął termin do złożenia zeznania

W razie odroczenia utraty mocy obowiązującej przepisu, na podstawie którego zostały wydane prawomocne orzeczenie sądowe lub ostateczna decyzja administracyjna, dopuszczalność wznowienia postępowania administracyjnego lub sądowoadministracyjnego (art. 190 ust. 4 Konstytucji RP) wystąpi dopiero po upływie terminu odroczenia, jeżeli ustawodawca wcześniej nie zmieni lub nie uchyli danego przepisu.

Jedną z przykładowych przesłanek zabezpieczenia przewidzianą w art. 33 §1 O.p. jest fakt dokonywania czynności polegających na zbywaniu majątku. Przez "zbycie" należy rozumieć wszelkie czynności, w ramach których następuje przeniesienie prawa do rozporządzania przedmiotem tych czynności jak właściciel. Przykładowo wniesienie aportem do osobowej spółki prawa handlowego przedsiębiorstwa stanowiącego

Dla wywołania skutku w postaci uzyskania prawa do opodatkowania dochodu podatkiem liniowym, nie ma znaczenia wola podatnika, a wyłącznie jej przejaw w postaci pisemnego oświadczenia złożonego właściwemu organowi podatkowemu.

Uzasadniając zarzut naruszenia prawa materialnego, przez jego błędną wykładnię, wykazać należy, że sąd mylnie zrozumiał stosowany przepis prawa, natomiast uzasadniając zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego, wykazać należy, iż sąd stosując przepis popełnił błąd w subsumcji czyli, że niewłaściwie uznał, iż stan faktyczny przyjęty w sprawie odpowiada stanowi faktycznemu zawartemu

Zastosowanie przez organ administracji lub sąd administracyjny prawa materialnego polega na ocenie prawnej określonego stanu faktycznego. O zarzucie naruszenia prawa materialnego można więc mówić wówczas, gdy nie jest kwestionowany ustalony w sprawie stan faktyczny, tylko ocena prawna tego stanu faktycznego. Nie jest możliwe dokonanie oceny zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego przy jednoczesnym

Wejście decyzji do obrotu prawnego nie jest uzależnione od prawidłowego zgodnego z prawem doręczenia, lecz od samego dokonania czynności doręczenia, która polega na uzewnętrznieniu woli organu wobec podmiotu usytuowanego poza organem administracji i to niekoniecznie nawet wobec jej adresata.

Zasada niedziałania prawa wstecz działa natomiast w szczególnie silny sposób w tych dziedzinach, gdzie jednostka podporządkowana jest bezpośredniemu władztwu państwa. Do takich dziedzin niewątpliwie należy władztwo sprawowane przez organy administracji właściwe w zakresie ochrony środowiska. Złamanie rzeczonej zasady skutkuje naruszeniem dwóch dalszych zasad wywodzonych z klauzuli demokratycznego państwa

Podkreślić trzeba, że podstawowy powód, dla którego orzeczono o nakazie rozbiórki płyty do składowania obornika stanowił fakt kolidowania jej lokalizacji z przepisami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Zaakcentować trzeba, że zasiłek celowy jest świadczeniem uznaniowym, co oznacza, że organ orzekając w konkretnej sprawie może, a nie musi przyznać wnioskowaną pomoc, oceniając sytuację wnioskodawcy. Wybór taki nie może być dowolny i musi wynikać z wszechstronnego oraz dogłębnego rozważenia wszystkich okoliczności faktycznych sprawy.

Jeśli w skład napoju mlekowego wchodzi kawa, to jest on objęty 23-proc. podatkiem, bez względu na to, czy zawiera jej napar, czy ekstrakt.

O kwalifikacji danego stosunku prawnego jako umowy o dzieło albo jako innej umowy cywilnoprawnej (np. zlecenia), decydują okoliczności konkretnego przypadku, w szczególności wyniki każdorazowo przeprowadzonej analizy w kierunku ustalenia, które cechy (elementy) mają charakter przeważający w tym zakresie.

Z punktu widzenia art. 9 ust. 2 pkt 1 u.o.k.k. cena stosowana przez dominanta może być wygórowana, byleby nie była "nadmiernie wygórowana". Wykazanie nagłego i wysokiego (o 43%) wzrostu ceny za usługę nie wystarcza do stwierdzenia narzucenia przez przedsiębiorcę posiadającego pozycję dominująca rażąco wygórowanej ceny.

Art. 32d Prawa o ustroju sądów powszechnych, w brzmieniu obowiązującym do 23 stycznia 2014 r., nie zawierał zamkniętego katalogu przepisów ustawy o pracownikach sądów i prokuratury, mających zastosowanie do dyrektorów sądów (i ich zastępców).