Norma art. 68 § 2 O.p. odnosi się do całego zobowiązania podatkowego. Brak zatem możliwości jego dzielenia na część objętą unormowaniem art. 68 § 1 oraz część objętą warunkami art. 68 § 2 O.p. Zawarty w art. 68 § 2 pkt 2 o.p. zwrot "w złożonej deklaracji nie ujawnił wszystkich danych niezbędnych do ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego" należy odczytywać w powiązaniu z konkretnym zobowiązaniem

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że organ administracji publicznej nie może poprzestać na udzieleniu stronie informacji co do braku możliwości pozytywnego załatwienia sprawy, gdy istnieją przesłanki do załatwienia sprawy w formie decyzji.

Według art. 2 ust. 2 u.p.o.l. na gruntach zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej nie mogła być prowadzona inna działalność, o ile specyfika prowadzonej działalności gospodarczej na to pozwala. Nie ma to jednak wpływu na opodatkowanie takich gruntów, o ile są zajęte na prowadzenie działalności gospodarczej i jest to główny i podstawowy cel ich wykorzystywania.

Wskazać należy, iż zarówno pojęcia interesu społecznego jak i słusznego interesu strony nie zostały ustawowo zdefiniowane, co powoduje, że treść nadaje im organ orzekający. W dotychczasowym orzecznictwie sądów administracyjnych jednolicie przyjmuje się, że kontrola decyzji opartej na uznaniu administracyjnym ma ograniczony zakres i sprowadza się do zbadania, czy zaskarżona decyzja nie nosi cech dowolności

Nie jest prawidłowy pogląd, zgodnie z którym organ wydający interpretację nie musi, wobec regulacji art. 14c § 1 i 2 o.p. odnosić się w zakresie dokonywanej oceny prawnej do rozstrzygnięć, na które występujący o interpretację się powołał.

Będące współwłaścicielami przedmiotu opodatkowania osoby fizyczne składają informacje o obiektach i nieruchomościach i na tej podstawie organ podatkowy wymierza im podatek od nieruchomości. Decyzja wydana w stosunku do takich osób jest decyzją ustalającą, do której znajdują zastosowanie przepisy art. 68 o.p.

Zawieszenie postępowania ma znaczenie dla oceny tego, czy organ pozostaje w bezczynności, jeżeli zważyć, że bieg postępowania podlega wstrzymaniu w tym sensie, iż organ nie podejmuje w tym czasie czynności zmierzających do załatwienia sprawy. Sąd rozpoznając skargę na bezczynność organu nie może uchylić się od odpowiedzi na pytanie o to, czy zawieszenie postępowania administracyjnego było uzasadnione

W przepisie art. 5 ust. 4 u.p.o.l. ustawodawca wprowadza dodatkową podstawę do różnicowania stawek podatkowych dla budynków lub ich części z wyłączeniem budynków mieszkalnych wraz z wprowadzeniem dodatkowego "przykładowego" kryterium różnicowania, co odnosi także do budowli. Tym kryterium jest rodzaj prowadzonej działalności

Ustawodawca w art. 14 ust. 2 pkt 17 lit. b u.p.d.o.f. nakazuje traktowanie zbycia majątku uzyskanego przez wspólnika spółki osobowej w związku z likwidacją tej spółki, jako przychodu z działalności gospodarczej.

W orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że dopiero po przesądzeniu, iż stan faktyczny sprawy przyjęty przez wojewódzki sąd administracyjny w zaskarżonym wyroku jest prawidłowy, względnie że nie został skutecznie podważony, można przejść do skontrolowania subsumcji tego stanu pod zastosowany przez sąd przepis prawa materialnego.

W orzecznictwie pojawiła się w tej kwestii rozbieżność stanowisk. Według jednego z tych stanowisk dopuszczalne jest stosowanie przewidzianych w k.p.a. trybów nadzwyczajnych w celu uchylenia, zmiany bądź stwierdzenia nieważności orzeczenia kolegium.

W judykaturze wskazuje się, że sformułowanie przed wydaniem decyzji jednoznacznie wskazuje, że chodzi tu o ten moment postępowania, w którym organ administracji, po zakończeniu postępowania dowodowego, przechodzi do fazy podjęcia rozstrzygnięcia.

Należy wyjaśnić, że zarzuty naruszenia prawa materialnego nie mogą służyć zwalczaniu ustaleń faktycznych na jakich został oparty zaskarżony wyrok. Niezastosowanie bądź błędne zastosowanie przepisów materialnoprawnych, każdorazowo pozostaje w ścisłym związku z ustaleniami stanu faktycznego sprawy. Oznacza to brak możliwości skutecznego powoływania się na ten zarzut w przypadku, gdy równocześnie nie