W skardze kasacyjnej poza lakonicznym twierdzeniem, że dla wywarcia skutku w postaci natychmiastowej wykonalności nieostatecznej decyzji konieczne jest doręczenie postanowienia stronie, brak jest argumentów wskazujących, że dostrzeżone przez stronę wady doręczenia postanowienia w istotny sposób wpływały na jej sytuację materialną i procesową.

Zwrócić należy uwagę, że wydanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach dopuszcza się w odniesieniu do przedsięwzięć istniejących właśnie ze względu na prowadzone przed organami nadzoru budowlanego postępowanie legalizacyjne i związane z nim wymogi.

Decyzja o konkretnych wskazanych przez stronę cechach nie istnieje w obrocie prawnym - np. z uwagi na błędne podanie jej numeru, daty wydania czy nawet organu, bądź też inna jest jej treść czy podstawa prawna niż wskazane przez stronę.

Obowiązkiem organu jest przeprowadzenie tej weryfikacji w ramach jednej z procedur, o których mowa w powołanym przepisie, tj. w ramach czynności sprawdzających, kontroli podatkowej lub postępowania podatkowego na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej lub postępowania kontrolnego na podstawie przepisów o kontroli skarbowej.

Kwestię poprawności doręczenia postanowienia organu pierwszej instancji w przedmiocie rygoru natychmiastowej wykonalności należy oceniać pod kątem wpływu ewentualnych uchybień w tym zakresie na wynik sprawy.

Powiadomienia podatnika może zostać zrealizowany zarówno przez organ podatkowy w ramach postępowania podatkowego, jak również przez organ podatkowy lub inny prowadzący postępowanie w sprawie karno-skarbowej.

Kwestia fikcyjnego i instrumentalnego wszczęcia postępowania karnego, jak też argumenty dotyczące przedawniania karalności czynu zarzucanego podatnikowi, nie mogą być przedmiotem oceny w postępowaniu podatkowym.

Rozwiązanie umowy o pracę na czas określony z upływem terminu, na który była zawarta (art. 30 § 1 pkt 4 k.p.) nie wyklucza ustalenia, że rozwiązanie umowy nastąpiło z przyczyn dotyczących zakładu pracy (w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy), umożliwiających przyznanie prawa do świadczenia przedemerytalnego na podstawie art. 2 ust

Jak wskazano w piśmiennictwie, obowiązek uwzględnienia skargi na uchwałę organu gminy powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia skarżącego jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma wówczas, gdy naruszony zostaje interes prawny lub uprawnienie skarżącego, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem.

Ocena, czy dane zamierzenie inwestycyjne jest zamierzeniem przekraczającym zakres zwykłego zarządu dokonywana jest wstępnie przez inwestora a następnie jest ona weryfikowana przez organ administracji. Organ administracji jest uprawniony do dokonania takiej oceny samodzielnie. Brak jest podstaw do przyjęcia, że każde wykorzystanie nieruchomości wspólnej na cele budowlane jest czynnością przekraczającą

Powszechnie jest przyjmowane, że rażące naruszenie prawa zachodzi wtedy, gdy treść decyzji pozostaje w oczywistej sprzeczności z przepisami prawa stanowiącymi jej podstawę i gdy charakter tego naruszenia w świetle całokształtu okoliczności sprawy powoduje, że owa decyzja nie może być akceptowana jako akt wydany przez organ praworządnego państwa.

W orzecznictwie sądów administracyjnych dominuje w związku z tym pogląd, że interes prawem chroniony we wniesieniu skargi na uchwałę rady gminy w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego mają co do zasady podmioty, którym przysługują najszersze prawa do nieruchomości objętych planem, a więc właściciele tych nieruchomości. Ochronę sądową w tym zakresie przyznaje się również użytkownikom

Stosowanie środka nadzoru personalnego w postaci zawieszenia organów gminy ma charakter uznaniowy. Zasadniczo uznaniowość ta odnosi się do ustalenia, czy w przypadku zaistnienia ustawowo określonych przesłanek zastosowania tego środka Prezes Rady Ministrów powinien te organy zawiesić, czy też nie.

W piśmiennictwie prezentowany jest pogląd, że sankcje związane z prewencją oraz restytucją niepobranych należności podatkowych zalicza się do sankcji prawnofinansowych.

W doktrynie wykształcił się pogląd, co do możliwości wywodzenia interesu prawnego z tzw. prawa refleksowego, które polega na tym, że prawo podmiotowe wykonywane przez uprawniony podmiot może prowadzić do naruszenia nieobojętnych dla interesów osoby trzeciej norm prawnych, uzasadniających interes tej osoby w udzieleniu ochrony prawnej.