1) oddalił skargę kasacyjną; 2) odstąpił od obciążenia powodów kosztami postępowania kasacyjnego.

Przepisy rangi konstytucyjnej nie mogą stanowić samodzielnej podstawy rozstrzygnięcia sprawy podatkowej.

Art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną (art. 174 pkt 2 tej ustawy), jeżeli uzasadnienie orzeczenia wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

W stosunkach pracy w zakresie zasad reprezentacji pracodawcy pierwszeństwo mają regulacje prawa pracy, a wyznaczenie osoby do dokonywania za pracodawcę czynności prawnych z zakresu prawa pracy może nastąpić w każdy sposób dostatecznie ujawniający taką wolę reprezentowanego.

Pojęcia "przedsiębiorstwo" nie można definiować inaczej niż w sposób określony w art. 5a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, tzn. jako przedsiębiorstwo w rozumieniu przepisów Kodeksu cywilnego.

Odrzucić należy stanowisko, w myśl którego z treści art. 20 ust. 3 u.p.d.o.f. nie sposób wyprowadzić wniosku o możliwości opodatkowania dochodów ukrytych przez organami podatkowymi, od których nie został zapłacony podatek, w sytuacji gdy zobowiązanie podatkowe za okres, w którym dochody te zostały osiągnięte, uległo już przedawnieniu.

Zakaz reformationis in peius ustanowiony w art. 234 Ordynacji podatkowej dotyczy organu odwoławczego. Nie jest nim związany organ I instancji przy ponownym rozpoznawaniu sprawy w następstwie kasacyjnej decyzji organu odwoławczego.