uchyla zaskarżony wyrok i sprawę przekazuje do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w K., pozostawiając temu Sądowi rozstrzygnięcie o kosztach postępowania kasacyjnego.

Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego, tj. art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, skarżący nie może podważyć ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę do przyjęcia przez organy podatkowe, że skarżący nie ma prawa do odliczenia VAT z faktur, które stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane. Nie ma bowiem możliwości skutecznego powoływania się na zarzut wadliwego zastosowania prawa

Metoda oszacowania kosztów uzyskania przychodów była uzasadniona okolicznościami sprawy i zgromadzonym materiałem dowodowym. Organ odwoławczy zasadnie oparł wyliczenia na podstawie wymiaru składek ZUS pracowników zatrudnionych w przedsiębiorstwie prowadzonym przez skarżącego. Założenia przyjętej przez organ odwoławczy metody były racjonalne i uzasadnione stanem faktycznym sprawy. Zastosowana metoda

W stanie prawnym obowiązującym od 1 stycznia 2006 r. wysokość darowizn pieniężnych na kościelną działalność charytatywno - opiekuńczą, o których mowa w art. 55 ust. 7 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie art. 26 ust. 6d w zw. z art. 27 ust. 7 pkt 2 ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych, powinna być udokumentowana dowodem wpłaty na rachunek

Nie stanowią podstawy do obniżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy podatku lub zwrotu podatku naliczonego faktury i dokumenty celne w przypadku gdy wystawione faktury, faktury korygujące lub dokumenty celne stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane - w części dotyczącej tych czynności.

Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego tj. art. 88 ust. 3a pkt 4 lit. a) ustawy o VAT, autor skargi kasacyjnej nie podważył ustaleń faktycznych, stanowiących podstawę do przyjęcia przez organy podatkowe, iż skarżący nie ma prawa do odliczenia VAT z faktur, które stwierdzają czynności, które nie zostały dokonane. Nie ma zatem możliwości skutecznego powoływania się na zarzut wadliwego zastosowania

Po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego organ podatkowy nie może go już sprawdzać.

Ciężar dowodu nie może spoczywać jedynie na organach podatkowych. Zasada ta nie przeczy treści art. 122 O.p. W sytuacji, gdy organy dostatecznie wykażą, że faktury, z których strona wywodziła prawo do odliczenia, nie dokumentują rzeczywistych zdarzeń gospodarczych, to rolą strony jest przedstawienie kontr dowodów, które takie twierdzenie by obalały, a co najmniej podważały ich logiczną poprawność.