Osobom prowadzącym działalność gospodarczą przysługuje prawo uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodu wartości diet za czas podróży służbowych w ramach zakreślonego limitu, tj. w wysokości diet przysługujących pracownikom. Odesłanie z art. 23 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. do odrębnych przepisów dotyczy tylko wysokości diet przysługujących pracownikom, a nie definicji podróży służbowej pracowników.

Wyłączenie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. dotyczy również osób, którym określone czynności powierzono w ramach wiążącego je z bezpośrednim wykonawcą programu stosunku pracy.

Wyłączenie, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f. dotyczy również osób, którym określone czynności powierzono w ramach wiążącego je z bezpośrednim wykonawcą programu stosunku pracy.

W sytuacji braku w ustawie o udostępnianiu informacji gospodarczych przepisów przyznających ochronę dłużnikowi w takich okolicznościach, jak w ustalonym stanie faktycznym, może znaleźć zastosowanie art. 43 k.c. w związku z art. 23 i 24 k.c. Środkiem ochrony w razie naruszenia dobrego imienia przedsiębiorcy, będącego osobą prawną jest zobowiązanie przedsiębiorcy-wierzyciela do usunięcia skutków naruszenia

Podróżą służbową przedsiębiorcy będzie każdorazowo wykonywanie czynności w ramach prowadzonej działalności gospodarczej poza miejscowością, w której mieści się stałe miejsce jej wykonywania ( siedziba). Art. 23 ust. 1 pkt 52 u.p.d.o.f. stanowi zatem wyjątek od zasady określonej w art. 22 ust. 1 tej ustawy wyłącznie w zakresie wysokości kosztów podróży służbowej przedsiębiorcy, a nie -w zakresie pojęcia

Faktura stwierdzająca czynność, która nie została dokonana, nie może być uznana za fakturę stwierdzają nabycie towaru lub usługi, co powoduje, że nie może skutkować uprawnieniem do odliczenia wykazanego w niej podatku. Tym samym, przepis § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a rozporządzenia M.F. z 27 kwietnia 2004 r., wyrażający jedynie ustanowioną normę ustawową (art.86 ust. 1 u.p.t.u.), nie może być uznany za

W klauzuli "należytej staranności", która jest punktem odniesienia dla oceny braku winy, o którym mowa w art. 162 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), zawarta jest odpowiedzialność strony postępowania podatkowego za dobór osób, które reprezentują ją w stosunku do podmiotów zewnętrznych, w tym organów państwowych i doręczycieli pocztowych

W dniu dokonywania zaliczenia nadpłaty na zaległość podatkową zaległość ta musi być wymagalna, a zobowiązanie podatkowe musi być nieprzedawnione. Jeśli wysokość tego zobowiązania wynika z nieostatecznej decyzji organu podatkowego, aby mogła być ona wykonana, decyzji tej musi być nadany rygor natychmiastowej wykonalności, w myśl art. 239a O.p. Wobec tego, jeśli w dniu wydania postanowienia o zaliczeniu