Związanie. o którym mowa w art. 170 p.p.s.a. oznacza, że przesądzenie we wcześniejszym prawomocnym wyroku określonej kwestii wyklucza możliwość późniejszego jej badania, a podmioty stosujące prawo są faktem i treścią prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego związane, co "implikuje w sposób bezwzględny wzięcie tego pod uwagę w wydawanych przez nie rozstrzygnięciach".

Opodatkowanie czynności bądź stanów wymienionych w art. 2 ustawy VAT 1993 r. ma miejsce wyłącznie wówczas, gdy ich przedmiot stanowią towary lub usługi w rozumieniu art. 4 pkt 1 i 2 lub art. 54 ust. 1 ust. 1 tej ustawy. Katalog wskazany w art. 2 ma charakter zamknięty, stąd nie podlegają opodatkowaniu inne czynności lub stany - niewymienione w tym przepisie, które w swej konstrukcji prawnej bądź faktycznej

Zgodnie z art. 170 p.p.s.a. orzeczenie prawomocne wiąże nie tylko strony i sąd, który je wydał, lecz również inne sądy i inne organy państwowe, a w przypadkach w ustawie przewidzianych także inne osoby. Związanie to oznacza, że przesądzenie we wcześniejszym prawomocnym wyroku określonej kwestii wyklucza możliwość późniejszego jej badania, a podmioty stosujące prawo są faktem i treścią prawomocnego

Ewentualna niewłaściwa ocena prawna zaistniałego stanu faktycznego nie stanowi naruszenia prawa materialnego i jako taka nie może stanowić podstawy kasacyjnej w rozumieniu art. 174 pkt 1 p.p.s.a.

Podatnik nie ma prawa do subiektywnego określania kryteriów, na podstawie których rozlicza podatek naliczony przy nabyciu towarów i usług związanych zarówno ze sprzedażą opodatkowaną, jak i zwolnioną. Metodę rozliczenia takiego podatku określają przepisy o podatku od towarów i usług.

Prawidłową decyzję podatkową można bowiem wydać jedynie wówczas, gdy organ podatkowy rozporządza całokształtem niezbędnych danych zawierających informacje, które pozostają w zgodzie ze stanem faktycznym, a więc odpowiadają prawdzie. Dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego niezbędne są wszelkie informacje mające znaczenie w sprawie, które organ podatkowy powinien zgromadzić przed wydaniem decyzji

Przepis art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa nakłada obowiązek na organ podatkowy prowadzenia postępowania w przedmiocie odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z o.o. wobec wszystkich osób mogących ponosić taką odpowiedzialność.

1. Okoliczność, że osoba fizyczna wchodząca w skład organu osoby prawnej działa - naruszając cudze dobro osobiste - w takim charakterze, nie zwalnia jej z odpowiedzialności wobec pokrzywdzonego, przewidzianej w art. 24 § 1 k.c. 2. Zastosowanie w polemice określeń pejoratywnych, wykraczających poza rzeczową potrzebę ustosunkowania się do wypowiedzi innej osoby oraz poza granice potrzebne do osiągnięcia

Pojęcie „zwrotu rzeczy” w rozumieniu art. 229 k.c. odnosi się do odzyskania przez właściciela władztwa nad rzeczą, a nie do jego utraty; nie ma podstaw do uznania, że obejmuje ono także utratę przez właściciela własności rzeczy w wyniku jej przejścia na dotychczasowego posiadacza.

Art. 19 ust. 13 pkt 2 lit. a i b u.p.t.u. nieprawidłowo implementuje do krajowego porządku prawnego przepisy Dyrektywy 112. Ustalenie dotyczące 30 dnia od dnia wykonania usługi (w braku płatności), bez względu na to czy i kiedy została wystawiona faktura - wykracza poza ramy stworzone przez Dyrektywę.

Podstawa opodatkowania ustalona w drodze oszacowania nigdy nie będzie podstawą rzeczywistą. Zadaniem organów, dokonujących szacunku, jest ustalenie danych niezbędnych z punktu widzenia prawa podatkowego w wartościach maksymalnie zbliżonych do rzeczywistych. W konsekwencji należy stwierdzić, że organy podatkowe, aby sprostać temu zadaniu muszą wykorzystać wszystkie dostępne i możliwe do wykorzystania