Konstrukcja art. 7 u.p.d.o.p., a zwłaszcza ust. 4 ab initio nie pozwala na odliczenie straty ze źródeł dochodów wolnych od podatku. Strata, którą można rozliczać w następnych latach podatkowych musi być poniesiona z działalności podlegającej opodatkowaniu, jak również może ona pomniejszać wyłącznie dochód podlegający opodatkowaniu.

Jeśli stawka karty podatkowej ustalana jest widełkowo, organ podatkowy dokonuje (przed wydaniem decyzji) oceny danych wskazanych przez podatnika i stosownie do okoliczności zwiększa stawkę o odpowiedni procent.

Skoro w art. 83 ust. 1 pkt 20 u.p.t.u. warunkuje się zastosowanie stawki 0 % od tego, by wartość tych usług była włączona do podstawy opodatkowania zgodnie z art. 29 ust. 15 u.p.t.u., to oznacza to, że usługi te powinny mieścić się w zakresie elementów, o których mowa w art. 29 ust. 15 u.p.t.u. Nie ma przy tym większego znaczenia, wbrew temu co podnosi się w skardze kasacyjnej, to, że w tym ostatnim

Podatnik nie ponosi negatywnych skutków błędnej implementacji przepisów.

Nie można odliczyć podatku, który nie powstał w ogóle na wcześniejszym etapie obrotu. W takiej sytuacji umożliwienie podatnikowi skorzystania z prawa do odliczenia podatku z faktury dokumentującej czynność, która faktycznie nie została dokonana i nie zrodziła obowiązku podatkowego u jej wystawcy, byłoby sprzeczne z konstrukcją podatku od towarów i usług, umożliwiającej odliczenie zawartych w cenach

Przepis art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa nakłada obowiązek na organ podatkowy do prowadzenia postępowania w przedmiocie odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z o.o. wobec wszystkich osób mogących ponosić taką odpowiedzialność.