Wystąpienie wątpliwości w zakresie rodzaju i stopnia zawinienia, skutku przestępnego działania, rozmiaru wyrządzonej szkody, nakazuje przeprowadzenie postępowania dowodowego i stanowi przeszkodę do zastosowania instytucji dobrowolnego poddania się karze.

Z treści art. 168 § 2 Ordynacji podatkowej nie wynika, aby elementem koniecznym do merytorycznego rozpatrzenia wniosku o stwierdzenie nadpłaty było wskazanie przez skarżącą konkretnej kwoty żądanej nadpłaty. Ani wskazany art. 168 § 2 Ordynacji podatkowej, ani żaden inny przepis takiego wymogu nie przewiduje.

Użyte w art. 14o § 1 Ordynacji podatkowej pojęcie "niewydanie" oznacza brak doręczenia indywidualnej interpretacji podatkowej w terminie 3 miesięcy, liczonym od dnia otrzymania wniosku o jej wydanie, uznając, że w niniejszej sprawie uchybiono temu terminowi.

Przepis art. 72 o.p. jest bowiem przepisem prawa materialnego (definiującym pojęcie nadpłaty), a nie prawa procesowego, a zatem nie określa szczególnych warunków podania (pisma procesowego).

Jeżeli z jakichś powodów doszło do utraty oryginału dokumentu źródłowego, ciężar wykazania prawidłowości odliczenia spoczywa na podatniku poprzez pozyskanie przede wszystkim duplikatu faktury.

Domniemanie istnienia dobrej wiary wywołujące określone skutki w zakresie roszczeń właściciela przeciwko posiadaczowi o wynagrodzenie za korzystanie z rzeczy (art. 224 § 1, 228) odnosi się zarówno do posiadacza samoistnego jak i zależnego (art. 230 k.c.). Domniemanie to jest wzruszalne, ale ciężar jego obalenia spoczywa na dochodzącym roszczenia powodzie, który z przypisania złej wiary pozwanej wywodzi

"Treść żądania" to nic innego jak wskazanie czego domaga się Strona, w przypadku pisma inicjującego postępowanie - wyznaczenie przedmiotu postępowania. Odformalizowanie postępowania na korzyść strony co do formy i treści żądania wszczęcia postępowania ma prowadzić do tego, aby sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony.