W obowiązującym w Polsce kontradyktoryjnym modelu postępowania sądowego o rodzaju i zakresie roszczenia decyduje powód, a ciężar udowodnienia twierdzeń spoczywa na tej stronie, która je zgłasza (art. 6 k.c. w zw. z art. 232 zdanie pierwsze k.p.c.). Sąd z urzędu może wprawdzie dopuścić dowód (art. 232 zdanie drugie k.p.c.), ale powinien czynić to tylko pomocniczo i w sytuacjach wyjątkowych.

Wnioski płynące z językowej tylko wykładni przepisu art. 11c ust. 1 ustawy o VAT z 1993 r. są nie do pogodzenia z jego kontekstem systemowym. Fakt, że w unormowaniu tym prawodawca posłużył się niefortunnie pojęciem "decyzji ustalającej" nie może przesądzać o konstytutywnym charakterze decyzji w przedmiocie podatku od towarów i usług z tytułu importu towarów (we wskazanym stanie prawnym). Z art. 6 ust

Sformułowanie zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może okazać się skuteczne dopiero wówczas, gdy zostanie połączone ze wskazaniem innych uchybień Sądu, zaistniałych na etapie rozpoznawania skargi. Jedynie wtedy można wykazać, że błędy uzasadnienia są pochodną innych naruszeń przepisów o postępowaniu, kwalifikując łącznie uchylenia zaskarżonego skargą kasacyjną orzeczenia.

Nowe przepisy aktualnie umożliwiające okresowe zawieszanie prowadzenia pozarolniczej dzialalności gospodarczej nie dają możliwości prawnych ani nie umożliwiają zweryfikowania prawomocnie ustalonego tytułu podlegania ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu w spornych okresach według regulacji poprzednio obowiązującego stanu prawnego, co w ustalonym stanie sprawy, a zwłaszcza przesądzenia, że skarżąca

Procesową podstawę prawną decyzji wydanej w czasie obowiązywania ustawy o VAT z 2004 r., a dotyczącej podatku od towarów i usług wynikającego ze zgłoszenia celnego złożonego przed jej wejściem w życie, stanowią przepisy tej właśnie ustawy, konkretnie jej art. 33 ust. 2. Dotyczy to również obowiązków podatkowych powstałych w stanie prawnym obowiązującym przed 1 września 2003 r.

Z art. 6 ust. 7 ustawy o VAT z 1993 r. wynikało, że obowiązek podatkowy w imporcie towarów, a w konsekwencji zobowiązanie podatkowe, powstawało z mocy prawa, tj. z chwilą powstania długu celnego.

Przepis art. 165a Ordynacji podatkowej odnosi się do postępowania w rozumieniu art. 165 ord. pod., a więc postępowania podatkowego, a nie postępowania wpadkowego dotyczącego przywrócenia terminu do wniesienia odwołania.

Podstawa prawna do określenia przez organy celne zobowiązania podatkowego w sytuacji weryfikacji zgłoszenia celnego złożonego pod rządami ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym z 1993 r. istniała zatem w dacie wydania decyzji. Kompetencje organu celnego określone w art. 11 ust. 2 (i ust. 2a oraz art. 11c ust.1) tej ustawy istnieją nadal po jej uchyleniu.

Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego podatnik może zrealizować wyłącznie na podstawie oryginałów lub duplikatów faktur. Inne środki dowodowe nie są dopuszczalne.