Z treści przepisu art. 20 ust 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, iż przychodów nieopodatkowanych, pomimo tego że powinny być opodatkowane, nie można przyjąć do pokrycia wydatków okresu kontrolowanego. Do pokrycia tych wydatków można jedynie wziąć pod uwagę mienie zgromadzone w roku podatkowy oraz w latach poprzednich pochodzące z przychodów opodatkowanych lub wolnych od opodatkowania

Zarzut niewłaściwego zastosowania przepisu prawa materialnego sprowadza się zatem do nieprawidłowego przyporządkowania określonej normy prawnej do konkretnego, prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy, natomiast zarzut błędnej wykładni prawa materialnego oznacza, iż określony stan faktyczny przyporządkowano do właściwej normy prawnej, której treść została jednak błędnie zrozumiana przez organ

Przepis art. 181 Ordynacji podatkowej wprowadza odstępstwo od reguły bezpośredniego prowadzenia postępowania dowodowego przez organ podatkowy i w istotny sposób ogranicza zasadę bezpośredniości. Dopuszcza aby w postępowaniu podatkowym były wykorzystane dowody i materiały zgromadzone w innych postępowaniach, w tym także w postępowaniu karnym lub innym postępowaniu kontrolnym i w konsekwencji powoduje

Finansowanie programu oznacza faktyczne ponoszenie kosztów realizacji tego programu. Pojęcie to obejmuje zatem również przypadek, w którym dany podmiot wydatkuje początkowo środki własne lub uzyskane od Skarbu Państwa, by skorzystać następnie z refinansowania ze środków unijnych, Jest to w gruncie rzeczy kwestia czysto techniczna, oderwana od istoty konstrukcji ukształtowanej przepisem art. 21 ust.

Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja prezentowana przez stronę skarżącą opierąca się na twierdzeniu, że skarżąca nie prowadziła w roku 1998 r. działalności gospodarczej, albowiem faktycznie działalność tę prowadził małżonek skarżącej, on zaciągał zobowiązania i wystawiał faktury podrabiając podpis skarżącej, a zatem na skarżącej, nie będącej podmiotem obrotu gospodarczego, nie ciąży obowiązek

Słusznie wskazał Sąd pierwszej instancji, status podatnika stanowi konsekwencję sytuacji, w której zaistniały okoliczności faktyczne składające się na określony w przepisach prawa podatkowego podatkowy stan faktyczny i powstaje on w warunkach określonych przez prawo.

Aplikant radcowski nie może otrzymywać renty rodzinnej, ponieważ odbywanie aplikacji radcowskiej nie może być uznane za „studia w szkole wyższej” w rozumieniu art. 68 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227 ze zm.).

Jeżeli ubezpieczony rokuje odzyskanie zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, to nie spełniała przesłanki renty z art. 57 ust. 1 pkt 1, czy niezdolności do pracy w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

O ile w każdym innym przypadku wygaśnięcia użytkowania wieczystego następuje ex lege wygaśnięcie ustanowionych na nim obciążeń, tak w sytuacji wygaśnięcia użytkowania wieczystego na skutek nabycia przez użytkownika wieczystego w drodze umowy sprzedaży prawa własności gruntu, obciążenia wszelkiego rodzaju stają się obciążeniami nabytej nieruchomości.

Termin przedawnienia zobowiązania podatkowego z art. 70 Ordynacji podatkowej nie biegnie, a tym samym nie może zostać zrealizowana przesłanka z art. 245 § 1 pkt 3 lit.b) Ordynacji podatkowej.

Część wstępna art. 7 ust. 2 ustawy o VAT odnosi się do takiego przekazania towarów, które nastąpiło wyłącznie na cele inne, niż związane z prowadzonym przez podatnika przedsiębiorstwem, co oznacza, iż przepis ten pomija takie nieodpłatne przekazanie towarów przez podatnika, które zostało dokonane na cele związane z przedsiębiorstwem przez niego prowadzonym. Ustęp 3 tego przepisu po nowelizacji określa

Za naruszającą zasadę proporcjonalności ze względu na treść art. 109 ust. 7 pkt 2 ustawy o VAT uznać należy sankcję nałożoną na podatnika, który zbyt późno ujął w deklaracji podatek naliczony, szczególnie, że tego typu błąd podatnika nie uszczupla budżetu państwa.

Zasada swobodnej oceny dowodów polega na tym, że organ podatkowy nie jest związany żadnymi regułami dowodowymi, a rozstrzyga sprawę na podstawie przekonania opartego na swobodnym uznaniu niektórych dowodów za wiarygodne, innych natomiast za niewiarygodne.