Zanegowanie prawa do odliczenia podatku naliczonego w fakturach, które nie dokumentują rzeczywistego nabycia towaru (paliwa), nie jest uzależnione od zawinienia podatnika, czy też jego dobrej lub złej wiary.

Uchylenie pewnego przepisu prawa czy też całej ustawy nie oznacza, że do pewnych stanów faktycznych powstałych pod rządem dawnych przepisów nie stosuje się dawnych przepisów. Zasadą jest bowiem, że do stosunków prawnych powstałych przed wejściem w życie nowej ustawy stosuje się prawo dotychczasowe, chyba że przepisy nowe stanowią inaczej. Generalnie dotyczy to norm materialnoprawnych.

Z określenia "związany wykładnią prawa" należy wyprowadzić wniosek, że wojewódzki sąd administracyjny nie jest związany oceną co do stanu faktycznego sprawy, albowiem ocena ta nie jest wykładnią przepisów prawa. Możliwość odstąpienia od zawartej w orzeczeniu wykładni prawa istnieje tylko wtedy gdy stan faktyczny ustalony w wyniku ponownego rozpoznania sprawy uległ tak zasadniczej zmianie, że do nowo

Obowiązek podatkowy ma charakter publicznoprawny i zgodnie z art. 217 Konstytucji RP może być kształtowany jedynie przepisami ustawy, a nie wolą podatnika czy ustaleniami umowy cywilnoprawnej.

Wejście w życie "milczącej interpretacji" powoduje, iż w obrocie prawnym pojawia się interpretacja odnosząca się do stanu faktycznego, który zakreślił sam podatnik we wniosku o jej udzielenie wraz z dotyczącą tego stanu kwalifikacją prawną - własnym stanowiskiem podatnika w tej sprawie. W takiej sytuacji niedopuszczalne jest wydanie postanowienia w sprawie interpretacji, która z mocy przepisu prawa

Organ podatkowy, udzielając interpretacji, nie ingeruje w stan faktyczny przedstawiony we wniosku.

W stanie prawnym obowiązującym od dnia 1 lipca 2007 r. pojęcie "niewydanie interpretacji" użyte w art. 14o § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), nie oznacza braku jej doręczenia w terminie 3 miesięcy od dnia otrzymania wniosku, o którym mowa w art. 14d powołanej ustawy.

Błędna wykładnia przepisów prawa materialnego polega w istocie na "mylnym rozumieniu treści określonej normy prawnej", czyli innymi słowy na "nieprawidłowym odczytaniu treści prawa".

Przy najdalej idącej liberalizacji wymogów formalnych skargi kasacyjnej, merytoryczna ocena zarzutu "naruszenia prawa procesowego" nie była możliwa z uwagi na wskazanie przez skarżącą Spółkę jako podstawę tego zarzutu jedynie naruszenie przepisu art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. stanowiącego podstawę dla sądu I instancji uchylenia zaskarżonej decyzji w przypadku stwierdzenia naruszenia prawa materialnego