Osoba obecna w miejscu, o którym mowa w art. 148 § 2 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa podejmuje się odebrać pismo (o czym świadczy jej podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru), wykazując, że jest zatrudniona w tym miejscu przez adresata, przy czym wielokrotnie odbierała przesyłki do niego kierowane, nie może nasuwać zastrzeżeń jej upoważnienie do odbioru korespondencji.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do żołnierzy pełniących wojskową służbę za granicą, o których mowa w art. 24 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Skarżący kwestionował w tym miejscu nie kwalifikację prawną czynów, ale podważał zasadność poglądu, że zachowanie oskarżonego stanowiło więcej niż jeden czyn zabroniony; sygnalizował więc obrazę przepisu art. 12 k.k., chociaż wyraźnie nie wskazał, że ten właśnie przepis uważa za naruszony. Do tej kwestii Sąd odwoławczy w istocie się nie odniósł; ograniczył swoją wypowiedź do przytoczenia poglądów teoretycznie

Skarga kasacyjna jest szczególnym i wysoce sformalizowanym środkiem zaskarżenia a zatem należy w niej przytoczyć podstawy kasacyjne wraz z ich uzasadnieniem. Nie wystarczy ograniczenie się tylko do przytoczenia przepisu stanowiącego podstawę kasacji, konieczne jest także sprecyzowanie na czym takie naruszenie polegało.

Sąd niezasadnie przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 października 2006 r., skoro wiek uprawniający do tego świadczenia osiągnął dopiero w dniu 26 października 2006 r. Treść art. 100 i art. 129 ustawy o emeryturach i rentach wyklucza bowiem możliwość przyznania prawa do świadczenia przed spełnieniem wszystkich wymaganych warunków do jego nabycia, jak też możliwość wstecznego wypłacania

Wykładnia art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach wskazuje, iż jeżeli ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę, to musiał liczyć się z odsunięciem w czasie możliwości jej realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy z podmiotem będącym jego pracodawcą bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do tego świadczenia, i to niezależnie od tego czy ustalenie prawa następowało na przyszłość, czy też

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest nie tylko zobowiązany, ale wręcz nie jest uprawniony do precyzowania za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź do poszukiwania za nią naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny.

1. Członek zarządu spółki z o.o. może być w każdym czasie odwołany uchwałą zgromadzenia wspólników, a więc nie jest potrzebne wskazanie przyczyny odwołania [art. 203 § 1 k.s.h.]. Odwołanie z tej funkcji powoduje niemożność zatrudniania danej osoby na tym stanowisku i uzasadnia decyzję o wypowiedzeniu łączącego strony stosunku pracy. 2. Z art. 210 § 1 k.s.h. wynika ogólna kompetencja rady nadzorczej

Zleceniobiorca pozbawiony jest przymiotu samodzielności przy wykonywaniu swojej działalności w rozumieniu art. 15 ust. 3 pkt3 ustawy o VAT, wobec czego nie jest podatnikiem VAT w sytuacjach gdy w oparciu o umowę zlecenia lub o dzieło - działa na zewnątrz w imieniu zleceniodawcy i na jego rachunek, oraz w ramach powierzonej mu czynności zleceniodawca przejmuje odpowiedzialność za jego działania (co

Podatnik winien udowodnić, że celem wydatku było osiągnięcie przychodu, a zatem ciężar dowodu działania w określonym celu spoczywa na podatniku.

Jeżeli, nawet po stwierdzeniu w sposób formalny bezskuteczności egzekucji, okaże się, że wierzyciel może jednak uzyskać zaspokojenie wierzytelności z majątku dłużnika, nie ma podstaw do przyjęcia, że zachowuje on prawo do żądania zaspokojenia od członków zarządu dłużnika na podstawie art. 299 k.s.h.

Strona, dopatrując się naruszenia określonego przepisu, powinna w sformułowanym zarzucie wskazać nie tylko numer artykułu, ale również paragrafu, ustępu oraz innych jednostek redakcyjnych, z którego ten przepis wynika, nie pozostawiając tym samym domysłom sądu kasacyjnego ustalenia, który to konkretnie przepis został w sprawie naruszony.

Odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 190 p.p.s.a. dotyczyć może tylko dwóch sytuacji. Pierwsza z nich związana jest z ewentualną zmianą stanu faktycznego. Gdy rozpoznając sprawę ponownie sąd I instancji stwierdzi, że stan faktyczny, który stanowił podstawę faktyczną rozstrzygnięcia nie został dostatecznie wyjaśniony bądź jest odmienny od poprzednio przyjętego, nie jest związany wyrażoną poprzednio

Naczelny Sąd Administracyjny, działający jako sąd kasacyjny, nie ma jakichkolwiek uprawnień do konkretyzowania, uściślania, czy też korygowania zarzutów strony skarżącej.