Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego w przypadku prowadzenia postępowania w przedmiocie stwierdzenia nadpłaty oraz postępowania w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego nie zachodzi tożsamość spraw, a przyjęcie poglądu przeciwnego prowadziłoby do wniosku, iż w przypadku dopatrzenia się podstaw do wydania decyzji określającej wysokość zobowiązania podatkowego po podjęciu decyzji

Decyzja organu odwoławczego nie ustala zobowiązania podatkowego, a jedynie dokonuje sprawdzenia prawidłowości ustalenia jego wysokości. Organ odwoławczy rozpoznaje sprawę w sytuacji już istniejącego zobowiązania podatkowego.

Skarżący kwestionował w tym miejscu nie kwalifikację prawną czynów, ale podważał zasadność poglądu, że zachowanie oskarżonego stanowiło więcej niż jeden czyn zabroniony; sygnalizował więc obrazę przepisu art. 12 k.k., chociaż wyraźnie nie wskazał, że ten właśnie przepis uważa za naruszony. Do tej kwestii Sąd odwoławczy w istocie się nie odniósł; ograniczył swoją wypowiedź do przytoczenia poglądów teoretycznie

1. Członek zarządu spółki z o.o. może być w każdym czasie odwołany uchwałą zgromadzenia wspólników, a więc nie jest potrzebne wskazanie przyczyny odwołania [art. 203 § 1 k.s.h.]. Odwołanie z tej funkcji powoduje niemożność zatrudniania danej osoby na tym stanowisku i uzasadnia decyzję o wypowiedzeniu łączącego strony stosunku pracy. 2. Z art. 210 § 1 k.s.h. wynika ogólna kompetencja rady nadzorczej

Sąd niezasadnie przyznał wnioskodawcy prawo do emerytury od dnia 1 października 2006 r., skoro wiek uprawniający do tego świadczenia osiągnął dopiero w dniu 26 października 2006 r. Treść art. 100 i art. 129 ustawy o emeryturach i rentach wyklucza bowiem możliwość przyznania prawa do świadczenia przed spełnieniem wszystkich wymaganych warunków do jego nabycia, jak też możliwość wstecznego wypłacania

Wykładnia art. 103 ust. 2a ustawy o emeryturach i rentach wskazuje, iż jeżeli ubezpieczony złożył wniosek o emeryturę, to musiał liczyć się z odsunięciem w czasie możliwości jej realizacji do czasu rozwiązania stosunku pracy z podmiotem będącym jego pracodawcą bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do tego świadczenia, i to niezależnie od tego czy ustalenie prawa następowało na przyszłość, czy też

Skarga kasacyjna jest szczególnym i wysoce sformalizowanym środkiem zaskarżenia a zatem należy w niej przytoczyć podstawy kasacyjne wraz z ich uzasadnieniem. Nie wystarczy ograniczenie się tylko do przytoczenia przepisu stanowiącego podstawę kasacji, konieczne jest także sprecyzowanie na czym takie naruszenie polegało.

Osoba obecna w miejscu, o którym mowa w art. 148 § 2 pkt 2 ustawy Ordynacja podatkowa podejmuje się odebrać pismo (o czym świadczy jej podpis na zwrotnym potwierdzeniu odbioru), wykazując, że jest zatrudniona w tym miejscu przez adresata, przy czym wielokrotnie odbierała przesyłki do niego kierowane, nie może nasuwać zastrzeżeń jej upoważnienie do odbioru korespondencji.

Przepis art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ma zastosowanie do żołnierzy pełniących wojskową służbę za granicą, o których mowa w art. 24 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.

Naczelny Sąd Administracyjny nie jest nie tylko zobowiązany, ale wręcz nie jest uprawniony do precyzowania za stronę zarzutów skargi kasacyjnej bądź do poszukiwania za nią naruszeń prawa, jakich mógł dopuścić się wojewódzki sąd administracyjny.

W skardze kasacyjnej nie można skutecznie stawiać zarzutu nietrafnego zastosowania prawa materialnego w sytuacji, gdy z jej uzasadnienia wynika, że zdaniem podmiotu skarżącego wadliwie został ustalony stan faktyczny.

Stosowanie przepisu art. 88 ust. 1 pkt 2 ustawy o VAT narusza w sposób istotny zasadę neutralności VAT w odniesieniu do tych towarów i usług, które związane są z działalnością opodatkowaną podatnika, a w związku z nabyciem których pozbawiony jest on prawa do odliczenia podatku naliczonego, z uwagi na przepisy podatku dochodowego uniemożliwiające mu zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodów

Przedsiębiorca który dopuszcza do sytuacji, kiedy to nie można się z nim skontaktować, uznać należy za co najmniej niedbalstwo, które wyłącza uznanie braku winy.

Pojęcie "właściwy czas do zgłoszenia wniosku o upadłość", to czas w jakim zarząd spółki niebędący w stanie zrealizować zobowiązań wobec wszelkich wierzycieli, winien złożyć wniosek o ogłoszenie upadłości, aby w ten sposób chronić zagrożone interesy wszystkich wierzycieli, którzy po ogłoszeniu upadłości mogą liczyć na równomierne zaspokojenie.