Skoro świadczenie może być zgodne z art. 353 par. 2 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny /Dz.U. nr 16 poz. 93 ze zm./ wynikiem zaniechania, to przez zaniechanie pobrania /umorzenie/ odsetek pożyczkobiorca uzyskuje nieodpłatne świadczenie w postaci możliwości bezpłatnego korzystania z cudzego kapitału /art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

W ramach postępowania sądowoadministracyjnego sąd administracyjny, poza przypadkiem wymienionym w art. 106 par. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270 ze zm./, nie przeprowadza postępowania dowodowego, uzupełniającego postępowanie administracyjne, a wyłącznie na podstawie przedstawionych mu przez organ w trybie art. 54 par. 2

W pojęciu: "na budowę własnego (...) budynku mieszkalnego" użytym w treści art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./ nie mieści się zakresowo pojęcie "przebudowa budynku mieszkalnego".

W przypadkach wskazanych w art. 53 par. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ odsetki za zwłokę nalicza organ podatkowy, określając ich wysokość na dzień wydania decyzji określającej wysokość zaległości podatkowej /art. 21 par. 3 i 4 oraz innych przypadkach wskazanych w ustawie; art. 28 par. 2 i art. 30 par. 1/. Przepis ten, przewidujący naliczanie

Ustawodawca wprowadził tylko górne granice grzywien w celu przymuszenia, pozostawiając organowi egzekucyjnemu swobodę ustalania ich wysokości w konkretnym przypadku. Nie jest to uznanie dowolne, ponieważ organ, ustalając wysokość grzywny w celu przymuszenia, nie przekroczył granic wyznaczonych przez zasady ogólne postępowania egzekucyjnego w administracji, a w szczególności zasady racjonalnego działania

W postępowaniu o wznowienie postępowania uprawniony organ podatkowy może rozpatrzyć sprawę co do istoty, tylko wówczas, jeżeli wystąpi jedna z przesłanek określonych w art. 240 par. 1 pkt 1-8 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./.

Przy wskazaniu w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, iż stan faktyczny sprawy nie jest sporny, samo odwołanie się przez sąd do treści art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej (przy braku jasności co do intencji, którymi kierował się Sąd) bez wyjaśnienia przesłanek, którymi kierował się Sąd oraz wskazania dalszych kierunków postępowania, należy uznać za mnie mającą wpływu na wynik sprawy, a zarzut oparty wyłącznie

Zastosowanie tej formy odszkodowania, to jest przyznanie odpowiedniej nieruchomości zamiennej, pozostawiono organowi orzekającemu, który nie jest związany wnioskiem strony

W stanie prawnym obowiązującym przed 1 stycznia 2000 r. dla uznania danego towaru za używany nie było konieczne aby przewidziany w art. 4 pkt 7 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ półroczny okres używania musiał dotyczyć podatnika dokonującego sprzedaży tego towaru; towar ten mógł być używany także przez inne podmioty

Nie można uznać, by wystarczającą podstawą do przyjęcia, że zaległości podatkowe istniały była adnotacja pracownika organu podatkowego. Ani z tej adnotacji nie wynika czego dotyczyły te zaległości, ani też z czego one wynikały .O tym, że w momencie złożenia wniosku o zwrot podatku istniały rzeczywiście zaległości nie świadczy także fakt złożenia przez skarżącą wniosku o rozłożenie na raty zaległości