"Rozporządzenie" towarem lub usługą, o którym mowa w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ było czynnością faktyczną, tj. takim działaniem lub zaniechaniem, które powodowało, iż dany wydatek nie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów bądź już w dacie jego poniesienia, bądź w dacie

Przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz.U. nr 153 poz. 1270/ nie przewidują podstawy w postaci "obrazy prawa materialnego polegającej na błędnej wykładni oraz niewłaściwym zastosowaniu". Zgodnie z art. 174 pkt 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi naruszenie prawa materialnego nastąpić może przez błędną jej wykładnie lub naruszenie

"Rozporządzenie" towarem lub usługą, o którym mowa w przepisie art. 25 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ było czynnością faktyczną, tj. takim działaniem lub zaniechaniem, które powodowało, iż dany wydatek nie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów bądź już w dacie jego poniesienia, bądź w dacie

1. Art. 108 par. 2 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./ reguluje ograniczenie co do możliwości orzeczenia o odpowiedzialności osoby trzeciej za zaległości podatkowe powstałe na podstawie decyzji ustalającej wysokość zobowiązania podatkowego. W prawie podatkowym decyzja ustalająca to decyzja konstytutywna o jakiej mowa w art. 21 par. 1 pkt 2 Ordynacji

Art. 35 ust. 4 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ wyłączył możliwość wniesienia skargi do sądu, jeżeli przed właściwym organem administracji wszczęte zostało postępowanie nadzwyczajne. Tej zasady nie może podważyć teza o ograniczeniu stronie prawa do sądu, która nie jest do końca trafna. Omawiany przepis wprost formułuje zasadę wyłączenia