Kwota nadmiernie pobranych odsetek za zwłokę niewątpliwie zależna jest od wysokości zobowiązania podatkowego i daty zapłaty tego zobowiązania /podatku/. Nie jest jednak podatkiem w rozumieniu art. 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa /Dz.U. nr 137 poz. 926 ze zm./. Nie może więc być traktowana jako nadpłata w podatku w rozumieniu art. 72 Ordynacji podatkowej i w konsekwencji nie

Przy ustalaniu limitu stężeń zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza uwzględniany jest aktualny i przewidywany stan zanieczyszczenia powierza na danym obszarze. Dopuszczalna wielkość zanieczyszczeń wprowadzanych do powietrza atmosferycznego określona w decyzji o dopuszczalnej emisji nie może powodować przekroczenia stężenia substancji szkodliwych na danym obszarze. Stąd też przystąpienie przez jednostki

Ustawodawca nie przewidział w art. 25 ust. 3 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym /Dz.U. nr 11 poz. 50 ze zm./ jako wyjątku możliwości zwrotu podatku spadkobiercom podatnika z powodu wykreślenia podatnika z rejestru wskutek jego śmierci.

Fakt, że początkowo wywłaszczona nieruchomość była wykorzystywana na cel, dla którego dokonano wywłaszczenia, a dopiero później przestano wykorzystywać ją w tym celu /np. z powodu zamknięcia poligonu wojskowego czy też kopalni żwiru na skutek wyeksploatowania złoża/ nie stanowi przesłanki pozwalającej uznać, iż dana nieruchomość stała się zbędna w rozumieniu art. 137 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997

Brak oświadczeń pracodawcy co do dalszego trwania umowy o pracę zawartej na czas określony po jej rozwiązaniu nie może być rozumiany jako wola kontynuowania zatrudnienia. Warunkiem koniecznym uznania, że po rozwiązaniu się umowy terminowej doszło do nawiązania nowego stosunku pracy jest ustalenie, że pracodawca miał zamiar zatrudnić byłego pracownika na określonym stanowisku. Wykonywanie przez byłego

Niezgłoszenie przez radcę prawnego wniosku o doręczenie orzeczenia wraz z uzasadnieniem powoduje, że doręczeniu podlega orzeczenie bez uzasadnienia.

Stawienie się pracownika w miejscu wykonywania pracy w stanie nietrzeźwości wyklucza zarówno możliwość świadczenia przez niego pracy, jak też pozostawania w gotowości do jej świadczenia.

Z art. 17 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz.U. Nr 35, poz. 230 ze zm.) wynika, że pracodawca, który nie dopuścił pracownika do pracy ma obowiązek umożliwić mu wykazanie trzeźwości przez badanie krwi.

Przewidziany w art. 52 § 2 KP miesięczny termin do złożenia oświadczenia woli o rozwiązaniu umowy o pracę bez wypowiedzenia rozpoczyna bieg od zawiadomienia o przyczynie uzasadniającej to rozwiązanie osoby lub organu zarządzającego zakładem w imieniu pracodawcy lub innej osoby upoważnionej do dokonywania w imieniu pracodawcy czynności prawnych z zakresu prawa pracy.

Układ zbiorowy pracy może stanowić, że uznanie przez pracodawcę na podstawie indywidualnej decyzji dotychczasowych okresów zatrudnienia i przyznanie pracownikowi z tego tytułu nagrody jubileuszowej jest skuteczne przy ocenie w przyszłości prawa do świadczenia za dalsze okresy.

1. Zgodnie z treścią art. 224 § 1 k.p.c. stan sprawy dostatecznie wyjaśnionej należy oceniać z uwzględnieniem zasad procesowych, mając przede wszystkim na uwadze, czy strony mogły w pełni skorzystać z uprawnień procesowych służących wykazaniu podnoszonych okoliczności. 2. Przystąpienie do ugody w postępowaniu rozgraniczeniowym jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym

1. Zgodnie z treścią art. 224 § 1 k.p.c. stan sprawy dostatecznie wyjaśnionej należy oceniać z uwzględnieniem zasad procesowych, mając przede wszystkim na uwadze, czy strony mogły w pełni skorzystać z uprawnień procesowych służących wykazaniu podnoszonych okoliczności. 2. Przystąpienie do ugody w postępowaniu rozgraniczeniowym jest czynnością przekraczającą zakres zwykłego zarządu majątkiem wspólnym

W okresie obowiązywania ustawy z dnia 19 grudnia 1980 r. o zobowiązaniach podatkowych /t.j. Dz.U. 1993 nr 108 poz. 486 ze zm./ przepisy tej ustawy oraz wydanych na jej podstawie aktów wykonawczych nie definiowały nienależnego zwrotu podatku jako zaległości podatkowej i w konsekwencji nie określały też zasad naliczania odsetek od takiego zwrotu. Uregulowanie takie nastąpiło dopiero w ustawie z dnia

Przepisy dotyczące ulg podatkowych muszą być interpretowane ściśle, a wszelkie odliczenia należycie udokumentowane. Ciężar dowodu w tym przypadku spoczywa zawsze na podatniku.

Przepis art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ w sposób jednoznaczny precyzuje, że do wykonania robót budowlanych nie wymagających uzyskania pozwolenia można przystąpić, jeżeli w terminie 30 dni od dnia doręczenia zgłoszenia właściwy organ nie wniesie sprzeciwu. Przekazanie zgłoszenia innemu organowi nie wywołuje skutków prawnych do dnia, w którym

Nie wydanie przez organ nadzoru budowlanego nakazu rozbiórki z mocy art. 48 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 89 poz. 414 ze zm./ w stosunku do skarżących /tylko inwestorzy/ nie pozwala, z uwagi na zakaz "reformationis in peius" /art. 51 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym - Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ na pogarszanie ich sytuacji zaleceniem zastosowania

Nieumiejętne, niewłaściwe lub nawet złośliwe odczytywanie nazwiska przez osoby trzecie, w sposób zmieniający jego brzmienie, a w konsekwencji także znaczenie słowa, nie stanowi żadnej z przesłanek, o których mowa w art. 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/.

Przepisy par. 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 5 lipca 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad wprowadzania opłat za parkowanie pojazdów samochodowych na drogach publicznych /Dz.U. nr 89 poz. 416/ nie przewidziały dodatkowych opłat za nieopłacony postój w miejscu, w którym parkowanie jest płatne. Również przepis art. 13 ust. 2a ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych /Dz.U. nr 14 poz

Materiały informacyjno-instruktażowe opracowane przy współpracy z jednostkami naukowo-badawczymi pt. "Wskaźniki emisji substancji zanieczyszczających wprowadzanych do powietrza z procesów energetycznego spalania paliw", zalecane do stosowania wojewodom przez Ministerstwo, nie są źródłami powszechnie obowiązującego prawa /art. 87 Konstytucji RP/, nie mogą więc stanowić podstawy prawnej wydania decyzji

Wprowadzenie do obrotu towarów opatrzonych znakiem towarowym bez uprzedniej zgody uprawnionego, stanowi naruszenie prawa do tego znaku. Podobnie, naruszeniem tego prawa jest nieuiszczenie opłaty za prawo korzystania z tego znaku.

1. Aby uznać jakiś wydatek za koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione dwa warunki: celem powinno być osiągnięcie przychodów i wydatek nie może znajdować się na liście zawartej w art. 23 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych /Dz.U. 1993 nr 90 poz. 416 ze zm./, stanowiącej katalog wydatków i odpisów, które nie mogą być zaliczane do kosztów uzyskania przychodów.

Przepisy art. 17 w zw. z art. 26 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym /Dz.U. nr 74 poz. 368 ze zm./ przewidują jedynie możliwość uwzględnienia skargi na bezczynność przez zobowiązanie organu do wydania decyzji, nie przewidują natomiast możliwości zobowiązania organu do wydania decyzji określonej treści. Kwestionowanie trafności decyzji w postępowaniu wszczętym skargą na

Okoliczność, iż obecnie skarżący nie posiada niezbędnych środków utrzymania i jest osobą niezdolną do samodzielnej egzystencji nie mogła być wystarczającym kryterium do przyznania mu świadczenia w drodze wyjątku. Wszystkie przesłanki, o jakich mowa w art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych /Dz.U. nr 162 poz. 1118 ze zm./ powinny być

Wykazanie, że sąd drugiej instancji naruszył art. 233 § 1 k.p.c. oraz że mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy, nie może być zastąpione odmienną interpretacją strony co do dowodów zebranych w sprawie, jeśli równocześnie nie wykaże się, iż ocena przyjęta przez sąd drugiej instancji za podstawę rozstrzygnięcia, przekracza granicę swobodnej oceny dowodów.