Stosownie do obowiązujących przepisów, w szczególności art. 16 par. 2 Kpa i art. 196 par. 1 Kpa, Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do kontroli decyzji administracyjnych wyłącznie pod kątem ich zgodności z prawem i może zaskarżoną decyzję wzruszyć jedynie w wypadku, gdy narusza ona w sposób istotny obowiązujące przepisy - w przeciwnym razie obowiązany jest skargę oddalić.

Do uznania schorzenia za chorobę zawodową nie wystarcza samo stwierdzenie, że zostało spowodowane wykonywaniem zatrudnienia w warunkach narażających na jego powstanie, lecz konieczne jest jednoczesne ustalenie, że schorzenie to stanowi chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych.

1. Artykuł 2 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ nie wprowadza zasady stabilizacji nazwisk w sensie zakazu ich zmiany. Stwarzając ułatwienia przy zmianach ich brzmienia na polski ustawodawca dał jedynie wyraz preferowania imion i nazwisk polskich, zwalniając wnioskodawców od przeprowadzania dowodu występowania ważnych względów uzasadniających zmianę

1. Stosownie do art. 163 Kc, jeżeli wskutek przeniesienia własności nieruchomości rolnej lub jej części miałby nastąpić podział gospodarstwa rolnego, przeniesienie własności może nastąpić tylko wtedy, gdy nabywana nieruchomość rolną lub jej część bądź sama przez się bądź wraz z nieruchomościami stanowiącymi już własność nabywcy utworzy gospodarstwo rolne zdolne do towarowej produkcji rolnej. 2. W myśl

1. Artykuł 10 ust. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1956 r. o zmianie imion i nazwisk /Dz.U. 1963 nr 59 poz. 328/ stanowi, ze organ administracji ustala na wniosek strony pisownię lub brzmienie imienia i nazwiska w razie wątpliwości. Ustalenie pisowni imion i nazwisk nie jest zatem ograniczone tylko do wypadków, gdy te imiona lub nazwiska mają brzmienie lub pisownię niepolską. Powodem wydania takiej decyzji

Poinformowanie pracownika przez przełożonego o negatywnej ocenie samowolnego działania tego pracownika i wskazanie na możliwe konsekwencje prawne, w tym uprzedzenie pracownika, że jego czyn może być uznany za dający podstawę do zwolnienia bez wypowiedzenia, nie stanowi bezprawnej groźby w rozumieniu art. 87 k.c. w związku z art. 300 k.p.