Zgodnie z par. 4 w związku z par. 3 ust. 1 i par. 1 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 czerwca 1974 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów prawa lokalowego /Dz.U. nr 26 poz. 152 ze zm./ powierzchnia lokalu przydzielonego w trybie art. 27 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/ może wynosić 110 mŚ, niezależnie od liczby osób mających zamieszkać w tym

1. Obowiązek meldunkowy jest wykonywany w interesie publicznym. Zameldowanie nie daje obywatelowi żadnych praw do lokalu mieszkalnego a jest jedynie stwierdzeniem faktu zamieszkiwania obywatela w określonym miejscu. 2. Zameldowanie pod określonym adresem stwarza domniemanie, że osoba zameldowana zamieszkuje we wskazanym miejscu, nie oznacza jednak i nie może oznaczać, że nie można obalić tego domniemania

Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludności i dowodach osobistych /Dz.U. nr 14 poz. 85/ właściwy terenowo organ administracji państwowej uprawniony jest jedynie do rozstrzygania wątpliwości co do charakteru pobytu. Przepis powyższy nie uprawnia organu do orzekania o zameldowaniu na pobyt stały.

1. Osoby ubiegające się o wyznaczenie ich kandydatami na nabywców państwowych nieruchomości rolnych mogą domagać się sprzedania im tylko tych nieruchomości, które zostały wyznaczone do sprzedaży /zamieszczone w wykazie/. 2. Prawo pierwszeństwa nabycia nieruchomości służy dzierżawcom prowadzącym racjonalną gospodarkę, chociażby zawarcie z nim umowy dzierżawy nastąpiło z naruszeniem przepisów instruktażowych

1. Z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 14 lipca 1961 r. o gospodarce terenami w miastach i osiedlach /Dz.U. 1969 nr 22 poz. 159 ze zm./ wynika, że zaliczenia wartości mienia pozostawionego za granicą dokonuje się jedynie w trakcie sprzedaży konkretnego domu lub lokalu, bez względu na wartość mienia pozostawionego za granicą. 2. Na podstawie art. 17 ust. 2 tej ustawy, a także par. 4 rozporządzenia Rady Ministrów

Pozwolenie na budowę traci ważność z mocy prawa, jeżeli jest spełniona przesłanka z art. 32 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 24 października 1974 roku - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./, to jest gdy budowę przerwano na czas dłuższy niż dwa lata. Przepis ten nie stanowi zatem podstawy prawnej do wydania decyzji administracyjnej.

Nowa wykładnia przepisów prawnych, dokonana w wytycznych naczelnego organu administracji państwowej, nie stanowi przesłanki do wznowienia postępowania, nie jest bowiem nowym dowodem ani nowym faktem w rozumieniu art. 145 par. 1 pkt 5 Kpa.

Przydzielenie pomieszczenia zastępczego na czas remontu dotychczasowego lokalu najemcy, bez oznaczenia terminu, stanowi naruszenie art. 40 ust. 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84/. W takich wypadkach bowiem przydzielenie pomieszczenia zastępczego może nastąpić na czas nie dłuższy niż 6 miesięcy.

1. Artykuł 46 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane /Dz.U. nr 38 poz. 229 ze zm./ nie upoważnia organu administracji państwowej do wydania nakazu rozbiórki obiektu, ani też do orzekania, że obiekt nie nadaje się do remontu. Ocena taka należy do właściciela obiektu budowlanego. 2. W myśl art. 4 ustawy z dnia 10 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach /Dz.U. nr 10 poz. 48

W świetle art. 27 ust. 2 Konwencji o umowie międzynarodowego przewozu drogowego towarów (CMR) (załącznik do Dz. U. z 1962 r. Nr 49, poz. 238) poszkodowanemu, który otrzymał odszkodowanie za szkodę w towarze poniesioną w międzynarodowym transporcie drogowym ustaloną w walucie obcej obliczone w złotych polskich według kursu obowiązującego w dniu wypłaty nie przysługuje dalsze odszkodowanie. W szczególności

Analiza ustawy z dnia 26 października 1971 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych oraz rekultywacji gruntów /Dz.U. nr 27 poz. 249 i Dz.U. 1974 nr 38 poz. 230/, uwzględniająca nie tylko brzmienie poszczególnych jej przepisów, ale także przede wszystkim jej cel, pozwala przyjąć, iż nie ma dostatecznie przekonujących argumentów przemawiających za stosowaniem różnych zasad obciążania nabywcy gruntu rolnego

Ponowne ustalenie wysokości renty inwalidzkiej przewidziane w art. 71 ust. 1 ustawy o p.z.e. dotyczy jedynie sytuacji, gdy uprawniony do renty po jej przyznaniu podjął zatrudnienie, w związku z czym prawo do renty uległo zawieszeniu (art. 65 ust. 1 pkt 1 ustawy o p.z.e. i § 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 2 kwietnia 1977 r. w sprawie zawieszenia prawa do emerytury lub renty Dz. U. Nr 11, poz

1. Zwłoka wieczystego użytkownika w rozpoczęciu budowy domu mieszkalnego w terminie określonym w akcie notarialnym, wynikająca z faktu, że dostępność placu budowy uzależniona jest od działań terenowego organu administracji państwowej lub innej właściwej jednostki organizacyjnej, nie może być przesłanką odmowy ponownego przedłużenia przez organ administracji terminu zabudowy i zarządzenia odebrania

1. Naczelnicy gmin nie mogą przekazywać swoich uprawnień do rozstrzygania w drodze decyzji administracyjnej spraw indywidualnych z zakresu wywłaszczeń innym jednostkom organizacyjnym, wobec braku pozytywnego przepisu, który by ich do tego upoważniał. 2. Paragraf 2 ust. 1 pkt 1 lit. "a" rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 15 sierpnia 1977 r. w sprawie określenia rodzajów spraw należących do

1. Zezwolenie na zamianę lokali mieszkalnych nie może być wydane, gdyby w wyniku zamiany zostały rażąco naruszone przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. - Prawo lokalowe /Dz.U. nr 14 poz. 84 ze zm/ o normach zaludnienia mieszkań. 2. Decyzja zezwalająca na zamianę lokali mieszkalnych, w wyniku której nastąpiło rażące naruszenie norm zaludnienia mieszkań, jest dotknięta wadą nieważności z przyczyny

Minimalne warunki, jakie w zakresie zabezpieczenia dopływu światła dziennego do pomieszczeń mieszkalnych, określone zostały w rozporządzeniu Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 3 lipca 1980 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki /Dz.U. nr 17 poz. 62/ nie mogą być z zasadniczych względów pogarszane, nawet za zgodą właścicieli budynków

Woda nie należy do złóż kopalin w rozumieniu art. 3 Prawa górniczego, zatem wybudowanie studni głębinowej w celu czerpania wody nie da się podciągnąć pod pojęcie robót górniczych w rozumieniu art. 53 Prawa górniczego. Jeżeli zanik wody w studni skarżącego jest następstwem odwiertu studni głębinowej, skarżący może dochodzić swoich roszczeń na zasadzie art. 36 i 37 Prawa wodnego przed terenowym organem

Paragraf 3 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 1974 r. w sprawie obowiązkowych ubezpieczeń budynków oraz mienia w gospodarstwach rolnych (Dz. U. Nr 49, poz. 303) wyłącza odpowiedzialność PZU za szkodą powstałą w ubezpieczonym budynku spowodowaną zapadaniem lub usuwaniem się ziemi tylko w wypadku, gdy pomiędzy działaniem człowieka a tym zdarzeniem zachodzi bezpośredni związek przyczynowy

Okoliczności, że użytkowany teren państwowy jest niezbędny na potrzeby miasta lub, że uprawnienia użytkownika do zajmowania lokali użytkowych, znajdujących się we wzniesionym na tym terenie budynku, zostały decyzją organu administracji państwowej częściowo ograniczone na rzecz innej jednostki organizacyjnej, nie odpowiadają żadnej z przesłanek mogących stanowić podstawę prawną decyzji o wygaśnięciu

Brak podpisu naczelnika dzielnicy, bądź osoby podpisującej z jego upoważnienia pod decyzją, powoduje, iż pismo takie traci charakter "decyzji".

Do wydania prawidłowej opinii przez biegłego niezbędne jest zebranie materiału przez przeprowadzenie dowodów w sposób przewidziany w Kodeksie postępowania administracyjnego.

Przepisy zarządzenia Ministra Finansów z dnia 30 października 1981 r. w sprawie ulg podatkowych dla osób rezygnujących z dalszej pracy w uspołecznionych zakładach pracy oraz dla niektórych podatników zatrudniających takie osoby /M.P. nr 28 poz. 260/ nie mają zastosowania do zajęć zarobkowych określonych w par. 1 ust. 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 2 lipca 1981 r. w sprawie podatku obrotowego

Pojęcia nieostrego "w miarę potrzeby" zawartego w art. 39 Prawa lokalowego nie należy rozumieć jako ograniczenie praw podmiotowych osób legitymowanych do uzyskania lokalu. Owa "potrzeba" narzuca w szczególności konieczność zbadania czy nie istnieją przyczyny wykluczające według innych przepisów prawa lokalowego możliwość przydziału /np. posiadanie lokalu spółdzielczego lub domku jednorodzinnego/.

Organ administracji państwowej przy rozstrzyganiu sprawy indywidualnej w drodze decyzji administracyjnej nie może działać całkowicie swobodnie lub samowolnie. Jako dowód w sprawie indywidualnej należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy /do wykrycia prawdy obiektywnej/ a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodami mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych