Przypisanie sprawcy motywacji zasługującej na szczególne potępienie, uzasadniające kwalifikowaną formę zabójstwa, wymaga wykazania, że motywacja ta w sposób rażący odbiega od przyjętych wzorców postępowania, co musi być oceniane w kontekście okoliczności konkretnej sprawy. Brak uzasadnienia dla takiego wniosku jest naruszeniem prawa materialnego.

Skarga nadzwyczajna nie jest zasadna, gdy doręczenie zastępcze nakazu zapłaty nastąpiło pod adresem wskazanym przez stronę w umowie, a zmiana danych osobowych i adresowych nie została zgłoszona sądowi.

Na podstawie art. 85 § 2 k.k., łączeniu podlegają tylko te kary, które nie zostały w całości wykonane.

W razie skazania za przestępstwo przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, orzeczenie środka karnego w postaci zakazu zajmowania stanowisk lub wykonywania zawodów związanych z opieką lub edukacją małoletnich jest obligatoryjne, niezależnie od tego, czy skazany wykonywał taką działalność.

Karalność przestępstwa zagrożonego karą pozbawienia wolności do lat 3 ustaje po upływie 5 lat od jego popełnienia, o ile nie zachodziły przesłanki wstrzymania lub przedłużenia biegu przedawnienia.

Zgodnie z art. 86 § 1 k.k., przy łączeniu kar ograniczenia wolności górną granicą jest suma jednostkowych kar, co oznacza, że wymiar kary łącznej nie może przekroczyć tej sumy.

W przypadku przestępstw przeciwko wolności seksualnej lub obyczajności na szkodę małoletniego, sąd jest zobligowany do orzeczenia zakazu zajmowania stanowisk związanych z wychowaniem lub opieką nad małoletnimi, a pominięcie tego obowiązku stanowi rażącą obrazę prawa.

W sytuacji, gdy kara pozbawienia wolności została zamieniona na karę aresztu i nie istnieje już w obrocie prawnym, nie jest możliwe włączenie jej do kary łącznej na podstawie przepisów prawa materialnego.

Kara łączna nie może przekraczać sumy kar podlegających łączeniu, co wynika z zasady określonej w art. 86 § 1 k.k., a podczas wydawania wyroku łącznego sąd musi dokładnie uwzględnić wszystkie prawomocne skazania oraz kary jednostkowe i łączne za poszczególne przestępstwa.

W przypadku połączenia środków karnych tego samego rodzaju, w tym będących częściowo dożywotnimi, zasada absorpcji przewiduje orzeczenie środka karnym o najszerszym zasięgu (dożywotni), a kwestie intertemporalne w zakresie kary łącznej wymagają starannej analizy wyroków i przepisów w kontekście ich obowiązywania w czasie, w zgodzie z art. 4 § 1 k.k.

Zawarcie umowy o pracę bez rzeczywistego zamiaru jej realizacji w reżimie pracowniczym, lecz wyłącznie w celu uzyskania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, stanowi podstawę do stwierdzenia jej pozorności i wykluczenia tytułu do ubezpieczenia społecznego.

Członkostwo w zdelegalizowanej wspólnocie wyznaniowej, której istnienie, cele i ustrój były znane władzom, nie wypełnia znamion tajności w rozumieniu art. 36 dekretu z dnia 13 czerwca 1946 r. o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa.

Wykorzystanie konstytucyjnych wolności wyrażania poglądów i zgromadzeń może obejmować działania, które są w konfrontacji z innymi zgromadzeniami, o ile są one pokojowe i nieagresywne, co wyklucza przypisanie takich działań do przestępstwa zakłócania legalnych zgromadzeń.

Dla uznania pracy za świadczoną na rzecz pracodawcy w rozumieniu art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wystarczające jest ustalenie, że rzeczywistym beneficjentem efektów tej pracy jest pracodawca, niezależnie od formalnej więzi prawnej łączącej pracownika z podmiotem trzecim.

Prawo do emerytury pomostowej przysługuje ubezpieczonemu tylko w przypadku spełnienia łącznie wszystkich przesłanek ustawowych, w tym ukończenia wieku 60 lat, na datę przyznania świadczenia. Wiek wymagany przez przepisy nie może być osiągnięty po tej dacie.