Prawomocne zakończenie postępowania co do tego samego czynu obwinionego stanowi przeszkodę procesową uniemożliwiającą ponowne jego rozstrzyganie, co nakazuje umorzenie późniejszego postępowania z uwagi na zasadę res iudicata.

W elektronicznym postępowaniu upominawczym, sąd, mimo ograniczeń proceduralnych, ma obowiązek z urzędu zbadać, czy dochodzone roszczenie przeciwko konsumentowi wynika z umowy zawierającej nieuczciwe klauzule, uwzględniając konstytucyjną ochronę konsumenta.

Rozwiązanie umowy o pracę wskutek odmowy przyjęcia przez pracownika zaproponowanych mu w wypowiedzeniu zmieniającym warunków pracy i płacy może być kwalifikowane jako zwolnienie grupowe, jeśli w okresie ustawowym doszło do co najmniej pięciu zwolnień w trybie definitywnym lub poprzez nieprzyjęcie zmian wprowadzających niekorzystną zasadniczą zmianę istotnych warunków umowy.

Mandat karny nie może być podstawą do zastosowania recydywy szczególnej, o której mowa w art. 38 k.w., co uniemożliwia nadzwyczajne surowsze orzeczenie kary aresztu za wykroczenie zagrożone łagodniejszą karą.

Przy orzekaniu środków karnych w postaci zakazu kontaktowania się i zbliżania się, sąd jest zobowiązany na podstawie art. 43 § 1 k.k. do określenia czasu trwania zakazów, co jest niezbędne dla zgodności z prawem i uniknięcia rażącej niesprawiedliwości.

Zakaz ne bis in idem, wynikający z art. 54 Konwencji wykonawczej do układu z Schengen, stoi na przeszkodzie ponownemu ściganiu za ten sam czyn, gdy wcześniejsze orzeczenie zakończyło postępowanie w innym państwie, niezależnie od jego formy (skazanie, uniewinnienie, umorzenie) i przyczyn, o ile doszło do rozstrzygnięcia merytorycznego w odniesieniu do odpowiedzialności.

Prawo oskarżonego do obrony wymaga zawiadamiania wszystkich ustanowionych obrońców o terminach rozpraw, a niedochowanie tego obowiązku stanowi rażące naruszenie przepisów postępowania, wpływające na wynik sprawy. Nieuzasadnione wątpliwości co do stanu psychicznego oskarżonego nie powodują potrzeby ustanowienia obrony obligatoryjnej.

Zatarcie wcześniejszego skazania wyklucza możliwość przyjęcia surowszej odpowiedzialności z art. 178a § 4 k.k. w przypadku ponownego popełnienia czynu zabronionego.