Orzeczenie kary łącznej pozbawienia wolności, opartej wyłącznie na karach ograniczenia wolności, jest niezgodne z art. 85 § 1 i art. 87 § 1 k.k., a kary zastępcze nie mogą stanowić podstawy wyroku łącznego.

Dla zastosowania art. 8 ust. 2a ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w przypadku powiązań kapitałowo-organizacyjnych między pracodawcą a zleceniodawcą nie wystarczy ustalenie tożsamości przedmiotu działalności gospodarczej i występowania powiązań osobowych między podmiotami, lecz konieczne jest wykazanie, że praca wykonywana przez pracownika na podstawie umowy zlecenia przynosi pracodawcy wymierne

Sąd z udziałem sędziego powołanego z naruszeniem standardów niezawisłości i bezstronności, ustalonych w krajowych i międzynarodowych przepisach prawa, nie spełnia wymogów należytej obsady sądu, co stanowi podstawę do wznowienia postępowania sądowego.

Zastosowanie przez sąd przepisu art. 4 § 1 k.k. nowszej ustawy wyklucza przewidywane zasady absorpcji w przypadku, gdy wyroki były prawomocne przed nowelizacją z 2015 r. W takich przypadkach należy stosować przepisy obowiązujące przed 1 lipca 2015 r.

Skarga nadzwyczajna wniesiona od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie powinna wskazywać konkretne naruszenia przepisów prawa, które uzasadniałyby wzruszenie orzeczenia, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca. Wyrok Sądu Okręgowego pozostaje w mocy.

Związek zdarzenia wypadkowego z pracą w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy obejmuje zdarzenia pozostające w związku czasowym, miejscowym lub funkcjonalnym z pracą; dla przyjęcia tego związku nie ma znaczenia zachowanie pracownika, które może być oceniane jedynie przez pryzmat art. 21 ust. 1 ustawy dotyczącego wyłączenia świadczeń.

Wydanie nowego wyroku łącznego pomimo funkcjonowania w obrocie prawnym wcześniejszego prawomocnego wyroku łącznego w tej samej sprawie i w odniesieniu do tych samych skazań, stanowi naruszenie zasady res iudicata, wymagające uchylenia późniejszego orzeczenia i umorzenia postępowania.

Sąd odwoławczy, zmieniając wyrok uniewinniający, musi przedstawić pełną i kompleksową ocenę dowodów zgodnie z zasadami określonymi w przepisach prawa procesowego, w szczególności w sprawach dotyczących przestępstwa oszustwa, gdzie konieczne jest zbadanie zamiaru oskarżonego w kontekście jego sytuacji finansowej i zamiarów związanych z zawieraną umową.

Sąd Najwyższy uchylił wyrok Sądu Okręgowego w Przemyślu z uwagi na zaistniałą nienależytość obsady sądu, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania w postępowaniu odwoławczym, wskazując na potrzebę zachowania standardów niezawisłości i bezstronności sądów.

Obecność w składzie orzekającym sędziego powołanego przy udziale Krajowej Rady Sądownictwa, ukształtowanej w wyniku zmian legislacyjnych z 2017 roku, może naruszać standard niezawisłości i bezstronności sądu, co skutkuje uznaniem nienależytej obsady sądu za bezwzględną przyczynę odwoławczą.

W przypadku istnienia uzasadnionych wątpliwości co do poczytalności obwinionego, rozpoznanie sprawy w trybie nakazowym jest niedopuszczalne.

Sąd Najwyższy stwierdził rażące naruszenie prawa procesowego przez sąd odwoławczy oraz uchylił wyrok w zakresie zaskarżonym kasacją obrońcy oskarżonego, przekazując sprawę do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Gliwicach.

Zawarcie umowy o zakazie konkurencji po ustaniu stosunku pracy należy do kategorii czynności w sprawach z zakresu prawa pracy w rozumieniu art. 31 k.p. Umocowanie pracownika działu kadr do "podpisywania innych dokumentów niezbędnych do zatrudnienia pracowników" może obejmować upoważnienie do zawarcia umowy o zakazie konkurencji, jeżeli umowa ta jest zawierana jednocześnie z umową o pracę z pracownikiem

Wydanie wyroku nakazowego wobec osoby, która w chwili orzekania nie ukończyła 18 lat, jest niedopuszczalne i stanowi rażące naruszenie prawa do obrony, co skutkuje koniecznością ponownego rozpoznania sprawy z udziałem obrońcy na zasadach ogólnych.

Zastosowanie mechanizmu obniżenia emerytury do poziomu przeciętnej emerytury z systemu powszechnego (art. 15c ust. 3 ustawy zaopatrzeniowej) wymaga przeprowadzenia testu proporcjonalności uwzględniającego indywidualne okoliczności sprawy, w szczególności okresy służby i pracy po 1990 roku niebędące służbą na rzecz totalitarnego państwa, gdyż automatyczne zastosowanie tego mechanizmu bez oceny proporcjonalności

Przy orzeczeniu środka karnego związanego z zakazem kontaktowania się z pokrzywdzonym określonym w art. 41a § 1 k.k., sąd ma obowiązek ustalenia czasu trwania tego środka zgodnie z art. 43 § 1 k.k., a jego brak stanowi rażące naruszenie prawa wymagające uchylenia i ponownego rozpoznania sprawy.

Praca wykonywana u pracodawcy, który nie jest kopalnią, lecz przedsiębiorstwem świadczącym usługi górnicze, ale faktycznie polegająca na wykonywaniu pracy pod ziemią w czynnej kopalni węgla kamiennego nakierowanej na pozyskiwanie z górotworu węgla, może być uznana za pracę górniczą w rozumieniu art. 50c ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, przy czym ocena charakteru takiej

Przepisy art. 92 § 1 k.w. nie przewidują zastosowania środka karnego w postaci zakazu prowadzenia pojazdów mechanicznych; nałożenie takiego środka wbrew przepisom stanowi rażące naruszenie prawa materialnego.

Sąd jest zobowiązany z urzędu badać umowy z konsumentami pod kątem abuzywności klauzul, zapewniając tym samym ochronę prawną konsumentom, w zgodzie z zasadami demokratycznego państwa prawnego i konstytucyjnymi normami ochrony konsumentów.

Prawomocny nakaz zapłaty wydany w postępowaniu upominawczym, który nie uwzględnia z urzędu potencjalnych klauzul abuzywnych w umowach konsumenckich, może być uchylony jako sprzeczny z konstytucyjną zasadą ochrony konsumentów.