Odszkodowanie za utracony zarobek oraz renta wyrównawcza przysługują poszkodowanemu, który wykaże z dostatecznym prawdopodobieństwem utratę tych zarobków oraz realną możliwość ograniczonego zatrudnienia, mając na uwadze faktyczny kontekst zawodowy i zdrowotny, w jakim znajduje się po wypadku przy pracy.

Ustawa uznaje za służbę na rzecz totalitarnego państwa okres od 22 lipca 1944 r. do 31 lipca 1990 r. w wymienionych cywilnych i wojskowych instytucjach, co nie wymaga oceny indywidualnych czynów funkcjonariuszy, lecz opiera się na formalnych kryteriach czasowych i przynależności instytucjonalnej.

Zmniejszenie policyjnych emerytur i rent do poziomu przeciętnej emerytury powszechnej, gdy większość stażu pracy funkcjonariusza przypada na okres po 1990 r., a jego służba w instytucjach uznawanych za wspierające totalitarne państwo miała charakter pomocniczy, narusza zasady proporcjonalności i równości wobec prawa, jak również prawo do zabezpieczenia społecznego wynikające z Konstytucji RP.

Wypowiedzenie umowy kredytu z zastrzeżeniem warunku w rozumieniu art. 75 i art. 75c prawa bankowego jest dopuszczalne, o ile nie prowadzi do zaskoczenia kredytobiorcy i stwarza możliwość kontynuacji umowy, a jednocześnie udostępnienie środków finansowych przez bank stanowi potwierdzenie zawarcia umowy kredytowej, nawet gdy początkowo występują wątpliwości co do umocowania osoby podpisującej umowę.

Odpowiedzialność inwestora za zobowiązania wobec podwykonawcy nie musi wynikać z solidarności inwestora i wykonawcy, jeżeli istnieje bezpośredni stosunek zobowiązaniowy między inwestorem a podwykonawcą, wynikający z ustaleń dokonanych bezpośrednio między tymi stronami.

Obniżenie świadczenia emerytalnego funkcjonariusza, który służył na rzecz totalitarnego państwa, ale także pomyślnie przeszedł weryfikację i pełnił funkcję w wolnej Polsce, do poziomu przeciętnej emerytury, narusza zasady równości i bezpieczeństwa socjalnego określone w Konstytucji RP.

Ocena podlegania ubezpieczeniom społecznym oraz zwrotu nienależnie pobranych świadczeń powinna być dokonywana w odrębnych postępowaniach, a ustalenie nienależności świadczeń wymaga wykazania braku prawa do świadczenia oraz świadomości nienależności po stronie pobierającego w trakcie pobierania.