NSA stwierdził, że dla oceny inwestycji pod względem ochrony środowiska kluczowe jest ustalenie faktycznego pokrycia działki roślinnością oraz jej wpływ na środowisko, co w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo przez organy niższej instancji.

Sąd I instancji słusznie uznał, że ocena kwalifikacji środków spożywczych wymaga wiedzy specjalistycznej, a organ administracji sanitarnej powinien przeprowadzić dodatkowe postępowanie dowodowe, gdy istnieją wątpliwości co do opinii naukowej. NSA oddalił skargę kasacyjną jako bezzasadną.

Brak zmian stosunków wodnych na nieruchomościach sąsiadujących uzasadnia odmowę nałożenia obowiązku ich przywrócenia. Zmiana kierunku spływu wód, niewywołująca szkód, nie uzasadnia interwencji administracyjnej.

Zasadnie oddalono wniosek o wznowienie postępowania wobec braku dowodów na pozbawienie możliwości działania oraz nieistnienia nowych, istotnych dowodów. Sąd nie stwierdził błędów proceduralnych ani wadliwości reprezentacji.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obowiązujące dla infrastruktury kolejowej, nie stanowi niedozwolonej pomocy publicznej. Przepisy te nie przyznają selektywnej korzyści, przez co nie podlegają wymogowi notyfikacji Komisji Europejskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną uznając, że zarządzenie pokontrolne WIOŚ nie narusza przepisów prawa, pełniąc funkcję przypomnienia o obowiązkach wynikających z przepisów gospodarki odpadami, bez nakładania nowych obowiązków administracyjnoprawnych.

Przepis art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy pomocowej nie wyklucza przyznania świadczeń pielęgnacyjnych obywatelom Ukrainy w związku z opieką nad dorosłymi osobami niepełnosprawnymi, niezależnie od wymogu zamieszkiwania z dziećmi na terenie Polski.

Decyzja nieostateczna, wydana i doręczona przez organ, funkcjonuje w obrocie prawnym i obliguje organ do uwzględniania jej skutków, nawet gdy w chwili rozstrzygnięcia nie była ostateczna. Organ odwoławczy ma obowiązek respektowania własnych rozstrzygnięć, które weszły do obiegu prawnego.

NSA oddala skargę kasacyjną, podtrzymując decyzje organów podatkowych, uznając za prawidłowe oparcie się na ewidencji gruntów i budynków oraz brak wpływu proceduralnych zaniedbań na wynik sprawy.

Oddalenie skargi kasacyjnej; brak podstaw do wznowienia postępowania, gdyż skarżąca była należycie reprezentowana, dokumenty nie były przerobione, a nowe okoliczności były znane skarżącej przed zakończeniem postępowania. Zastosowanie art. 271 i 273 p.p.s.a. jest bezpodstawne. Wyrok WSA w Gdańsku podlegał zatem utrzymaniu w mocy.

Brak obiektywnej, trwałej niewykonalności obowiązku niepieniężnego nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania egzekucyjnego wg art. 59 u.p.e.a., szczególnie gdy skarżący ma potencjalne możliwości realizacji obowiązku, nawet po utracie posiadania nieruchomości.

Roszczenie o wypłatę odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości ustalonego decyzją z lat 50. nie ulega przedawnieniu, a odmowa jego wypłaty może wynikać jedynie z wcześniejszej realizacji, co winno być udokumentowane. NSA uchylił decyzję i wyrok WSA, nakazując ponowne rozpatrzenie sprawy.

Skarga kasacyjna, dotycząca zmiany decyzji o zezwoleniu na zbieranie odpadów, została oddalona, gdyż planowana działalność narusza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wymogi środowiskowe.

W przypadku równoległych postępowań dotyczących tego samego przedmiotu, organ winien odmówić wszczęcia nowego postępowania (art. 61a k.p.a.) lub, jeśli wszczęte, umorzyć je (art. 105 § 1 k.p.a.), co wyklucza ewentualność sprzecznych decyzji administracyjnych. Postępowania w trybach nadzwyczajnych mogą dotyczyć tylko decyzji ostatecznych.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje jedynie wówczas, gdy istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Brak takiego związku skutkuje odmową przyznania świadczenia (NSA, sygn. akt IV SA/Wr 75/24).

Obalenie domniemania posiadania odpadów z art. 3 ust. 1 pkt 19 ustawy o odpadach jest możliwe wyłącznie przez wykazanie, że faktycznym posiadaczem odpadów jest inny podmiot. Odpowiedzialność za usunięcie odpadów spoczywa na władającym nieruchomością, na której się znajdują.

W sytuacji, gdy urządzenie wodne zostało już wykonane bez wymaganego pozwolenia, postępowanie administracyjne w sprawie pozwolenia wodnoprawnego staje się bezprzedmiotowe i podlega umorzeniu, niezależnie od wyników potencjalnego postępowania legalizacyjnego.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obejmujące grunty, budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej udostępnianej przewoźnikom kolejowym, ma charakter ogólny i neutralny gospodarczo, a zatem nie stanowi selektywnej pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej

Opłata za pobyt w DPS, ustalona do wysokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania, jest zgodna z u.p.s.; brak wpływu wykazanych zarzutów proceduralnych na wynik sprawy skutkuje oddaleniem skargi kasacyjnej.

Klasyfikacja gruntów i budynków ujawniona w ewidencji gruntów i budynków ma charakter wiążący dla organów podatkowych i przesądza o sposobie opodatkowania tych nieruchomości (w szczególności o rodzaju i stawce podatku) do czasu jej skutecznej zmiany w tej ewidencji.

Dopuszczalne jest zawieszenie postępowania odwoławczego na wniosek innej niż inicjująca strona, jednak upływ trzech lat skutkować może jedynie umorzeniem samego postępowania odwoławczego, a nie wniosku wszczynającego postępowanie.

Oddalenie skargi kasacyjnej i utrzymanie w mocy wyroku WSA, stwierdzające brak rażącego naruszenia prawa przy wydaniu orzeczenia wywłaszczeniowego z 1951 r. Prawidłowość działania organu administracyjnego oceniono w kontekście obowiązujących przepisów.

Związanie prawomocnym orzeczeniem sądu administracyjnego wyłącza możliwość wznowienia postępowania nieważnościowego dotyczącego opisanej decyzji administracyjnej ze względu na brak rażącego naruszenia prawa.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, że decyzja organów administracyjnych odnośnie do limitowania zasiłku celowego była prawidłowa i zgodna z obowiązującymi przepisami, biorąc pod uwagę ograniczone środki finansowe pomocy społecznej.