Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji, podzielając zasadność wykładni sądu I instancji, iż wtórna niekonstytucyjność art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody do zastosowania konstytucyjnego przelicznika ekwiwalentu (1/21) za niewykorzystany urlop.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie uzasadnia zastosowania niekonstytucyjnego mnożnika 1/30 w obliczaniu ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, obowiązujące są zasady z uwzględnieniem przelicznika 1/21 zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego.

Oddalenie skargi kasacyjnej. Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie reguluje wysokości ekwiwalentu, lecz zasady jego ustalania. Ustalenie ekwiwalentu powinno uwzględniać wymiar urlopu i jego ekwiwalentny charakter, zgodnie z wyrokiem TK.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2020 r. nie wyklucza stosowania art. 115a ustawy o Policji w nowym brzmieniu do spraw zaistniałych przed 2020 r., jeśli chodzi o ustalanie ekwiwalentu pieniężnego za urlop, uzasadniając tym samym oddalenie skargi kasacyjnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2020 r. nie wyklucza stosowania zmienionego art. 115a ustawy o Policji do stanów faktycznych sprzed dnia 1 października 2020 r., co uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej Komendanta Wojewódzkiego Policji w Szczecinie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, iż sąd pierwszej instancji prawidłowo rozstrzygnął, że zasady ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop winny być stosowane według aktualnych regulacji ustawy o Policji bez naruszenia domniemania konstytucyjności przepisów prawnych.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że zaskarżony wyrok WSA, mimo błędnego uzasadnienia dotyczącego wtórnej niekonstytucyjności, odpowiada prawu. Skarga kasacyjna Komendanta Wojewódzkiego Policji została oddalona z powodu zgodności z prawem nowelizacji ustawy, która ostatecznie zapewnia poprawne ustalanie ekwiwalentu.

Art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej odnosi się do zasad ustalania ekwiwalentu pieniężnego, a nie jego wysokości. Sąd uznał art. 115a ustawy o Policji za prawnie stosowalny do ustalania ekwiwalentu mimo wcześniejszych orzeczeń Trybunału, oddalając kasację.

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop, lecz kształtuje zasady ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop związane z wymiarem urlopu przed i po jego wejściu w życie, co w ocenie sądu NSA nie uzasadniało uwzględnienia skargi kasacyjnej.

W sytuacji ponownego wniosku o wstrzymanie egzekucji, organy administracyjne są zobowiązane do indywidualnego zbadania okoliczności wniosku, nawet przy tożsamości nieruchomości, proklamując zasadność badania nowych przesłanek faktycznych i prawnych.

Dla relanych inwestycji budowlanych, które mają być zwolnione z przepisów ochrony zabytków na podstawie specustawy covidowej, konieczne jest wykazanie bezpośredniego związku z przeciwdziałaniem COVID-19. Wyjątek ten nie może być stosowany rozszerzająco.

Skarga kasacyjna F. S.A. dotycząca odmowy wyłączenia z gminnej ewidencji zabytków została oddalona jako niezasadna, bowiem spełnione były przesłanki dla utrzymania ochrony zabytkowej w rozumieniu ustawy o ochronie zabytków.

Dotacja oświatowa dla szkół niepublicznych w wysokości niecałych 3 zł miesięcznie na słuchacza nie narusza prawa materialnego ani zasad konstytucyjnych finansowania oświaty. NSA potwierdza zgodność dotacji z obowiązującymi przepisami.

Sąd administracyjny, rozpatrując skargę kasacyjną, uznaje za prawidłowe wszczęcie i przeprowadzenie postępowania legalizacyjnego oraz decyzję o rozbiórce obiektu, gdy inwestor nie spełnił obowiązków z art. 48 uPb, nie dostarczając dokumentów w przewidzianym terminie.

Wykonanie elementów budowlanych ingerujących w część wspólną budynku bez zgody współwłaścicieli stanowi samowolę, uniemożliwiającą legalizację, co uzasadnia obowiązek przywrócenia do stanu poprzedniego.

Oddalenie skargi kasacyjnej ze względu na brak usprawiedliwionych podstaw oraz związanie wcześniejszym orzeczeniem co do wykładni terminu przedawnienia kary pieniężnej nałożonej przez Prezesa URE.

Inwestor, nie spełniając obowiązku przedłożenia dokumentów legalizacyjnych na czas, powoduje, że organ nadzoru budowlanego ma obowiązek orzeczenia o rozbiórce obiektu budowlanego postawionego bez pozwolenia, zgodnie z art. 48 ust. 1 prawa budowlanego.

W przypadku samowoli budowlanej, gdy inwestor nie przedłoży w wyznaczonym terminie dokumentów koniecznych do legalizacji obiektu, organ nadzoru budowlanego jest uprawniony do orzeczenia nakazu rozbiórki zgodnie z art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że Wspólnota Mieszkaniowa jest właściwym adresatem obowiązków związanych z utrzymaniem części wspólnych budynku, zgodnie z art. 62 ust. 3 Prawa budowlanego, i oddalił skargę kasacyjną w całości, potwierdzając prawidłowość rozstrzygnięć sądów niższej instancji.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdził prawidłowość decyzji organu nadzoru budowlanego, nakazując usunięcie nieprawidłowości technicznych budynku na podstawie art. 66 ust. 1 ustawy Prawo budowlane, odrzucając konieczność jego rozbiórki.

Decyzja o umorzeniu postępowania wydana z rażącym naruszeniem prawa może skutkować uchyleniem przez sąd, jeśli towarzyszą jej istotne skutki ekonomiczne, nawet w ramach postępowania nadzwyczajnego.

Naczelny Sąd Administracyjny, rozpoznając skargę kasacyjną, potwierdził prawidłowość zawieszenia postępowania na podstawie art. 201 § 1 pkt 2 O.p., podkreślając konieczność uwzględnienia toczenia się postępowań sądowoadministracyjnych jako przesłanki obligatoryjnej.

Zarządzenie pokontrolne, mimo braku zewnętrznej formy aktu administracyjnego, podlega kognicji sądów administracyjnych, a jego zgodność z ustaleniami kontroli należy do oceny WOJ. S.A., jednak w tej sprawie uchybienia proceduralne i niewłaściwe uzasadnienie uzasadniają uchylenie wyroku i ponowne rozpoznanie.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że umowa sprzedaży nieruchomości z 1979 roku, zawarta przez przedsiębiorstwo państwowe w imieniu Skarbu Państwa, stanowi wystarczającą podstawę do uznania istnienia prawa zarządu na dzień 5 grudnia 1990 roku, co umożliwia nabycie prawa użytkowania wieczystego z mocy prawa.