Decyzja Wielkopolskiego Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego odmawiająca zmiany decyzji ostatecznej jest zgodna z prawem, gdyż brak jest przesłanek interesu społecznego lub słusznego interesu strony, które uzasadniałyby jej wzruszenie.

Decyzja o odmowie wydania abonamentu postojowego M. D. przez Zarząd Dróg Miasta Krakowa jest zgodna z prawem, gdyż leasingobiorcą jest spółka partnerska, a nie jej wspólnik. Skarga kasacyjna nie podważa legalności przyjętego rozstrzygnięcia.

Decyzja o rejestracji pojazdu marki Mercedes-Benz została prawidłowo uznana za nieważną z powodu rażącego naruszenia, gdyż brakowało oświadczenia producenta, co skutkowało naruszeniem przepisów dotyczących wymogów homologacyjnych pojazdów.

Decyzja rejestracyjna pojazdu marki Mercedes-Benz, po dokonanych zmianach konstrukcyjnych, została unieważniona z powodu rażącego naruszenia przepisów. Brak oświadczenia producenta dyskwalifikował rejestrację jako dokonaną zgodnie z literą prawa. Wyrok sądu pierwszej instancji, potwierdzony przez Naczelny Sąd Administracyjny, był zgodny z prawem.

Skarga kasacyjna niezasadna; decyzja o usunięciu nieprawidłowości higienicznych nie jest bezprzedmiotowa; nakaz usunięcia pozostaje aktualny, niezależnie od upływu terminu jego realizacji.

Decyzja administracyjna o rejestracji pojazdu z rażącym naruszeniem §18 ust. 6 pkt 2 rozporządzenia ws. rejestracji pojazdów, bez wymaganego oświadczenia producenta, jest nieważna.

Oddalenie skargi kasacyjnej A. sp. z o.o. i utrzymanie decyzji o wymierzeniu administracyjnej kary pieniężnej jest zasadne z uwagi na przekroczenie warunków pozwolenia wodnoprawnego przez spółkę, polegające na nieprzeprowadzeniu wymaganej liczby średniodobowych pomiarów jakości ścieków.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, iż A. sp. z o.o. nie spełniła wymagań pozwolenia wodnoprawnego, co uzasadniało nałożenie administracyjnej kary pieniężnej przez organy ochrony środowiska. Przekroczenie warunków wprowadzania ścieków do wód stanowiło naruszenie prawa, które nie uzasadniało zastosowania instytucji odstąpienia od kary.

Zarządzenie pokontrolne wydane przez Wojewódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska na podstawie ustaleń kontroli jest zgodne z prawem, a kontrolowany podmiot ma obowiązek dostosować swoją działalność do określonych przepisów ochrony środowiska, niezależnie od przedstawionych zarzutów skargi kasacyjnej.

Jeżeli uprawnienie określone w decyzji administracyjnej wygasło z powodu upływu zastrzeżonego terminu, decyzja nie podlega zmianie w trybie art. 155 k.p.a., nawet gdy przemawiają za tym interes społeczny i słuszny interes strony.

Decyzja o udzieleniu pozwolenia wodnoprawnego na przebudowę urządzenia wodnego, polegającą na zabudowie rowu melioracyjnego, była zgodna z prawem. Przebudowa miała na celu poprawę funkcjonalności rowu i nie naruszała przepisów o ochronie środowiska. Zarzuty proceduralne dotyczące zebrania materiału dowodowego zostały odrzucone.

NSA uznaje, iż żądane dane nie są informacją publiczną i mogą być odmówione bez wydania decyzji, jeśli dotyczą wyłącznie prywatnego interesu wnioskodawcy.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł o oddaleniu skargi kasacyjnej, stwierdzając, że Wojewódzki Sąd Administracyjny prawidłowo uchylił postanowienie SKO z powodu naruszenia zasady dwuinstancyjności przez organ odwoławczy i braku pełnej analizy zgodności przedsięwzięcia z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

Pismo organu odmawiające udostępnienia informacji publicznej może być uznane za decyzję administracyjną, jeśli zawiera podstawowe elementy formalne. Wszelkie środki zaskarżenia powinny być rozpoznane merytorycznie, mimo błędnego ich oznaczenia przez stronę.

Odmowa udostępnienia informacji publicznej z uwagi na rzekome nadużycie prawa musi być formalizowana decyzją administracyjną. Nadużycie prawa do tej informacji, jako przesłanka odmowy jej udzielenia, nie znajduje oparcia w ustawie o dostępie do informacji publicznej, chyba że zachodzi wyjątkowo rażące nagromadzenie licznych wniosków o charakterze nękającym.

Zażalenie na postanowienie organu podatkowego w przedmiocie powołania biegłego rzeczoznawcy majątkowego jest niedopuszczalne, jeśli przepisy Ordynacji podatkowej wyraźnie tego nie przewidują. Skarżący może kwestionować opinię biegłego jedynie w procesie odwołania od decyzji organu podatkowego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, iż decyzja o stwierdzeniu nieważności rejestracji pojazdu, podjęta z urzędu z uwagi na rażące naruszenie prawa, jest zgodna z zasadami prawa administracyjnego, gdyż zmiany konstrukcyjne nie były poparte wymaganymi dokumentami homologacyjnymi.

Stwierdzenie nieważności decyzji rejestracji pojazdu jest zasadne, gdyż została wydana z rażącym naruszeniem prawa, a brak właściwych dokumentów homologacyjnych skutkuje niezgodnością z obowiązującymi przepisami.

Decyzja Starosty Powiatu Piotrkowskiego o rejestracji zmodyfikowanego pojazdu marki (...) została prawomocnie uznana za wydaną z rażącym naruszeniem prawa i stwierdzona za nieważną, zgodnie z art. 156 § 1 pkt 2 kpa oraz § 14 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia Ministra Infrastruktury.

Art. 94a ust. 1 ustawy Prawo farmaceutyczne nie może być podstawą penalizowania reklamy aptek, gdyż ogranicza przepisy unijne dotyczące swobodnego świadczenia usług. NSA uchylił decyzję organów administracyjnych oraz umorzył postępowanie z uwagi na niezgodność z prawem unijnym.

Organ administracji publicznej obowiązany jest zapewnić prawidłowe doręczenie decyzji, co determinuje skuteczność obiegu prawnego i otwiera termin na wniesienie odwołania. Brak dowodu prawidłowego doręczenia nie może być interpretowany na niekorzyść strony skarżącej.

Skarga kasacyjna na decyzję stwierdzającą nieważność rejestracji pojazdu została oddalona. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że decyzja rejestracyjna była obarczona rażącym naruszeniem prawa.

NSA orzekł, że krajowe przepisy, które całkowicie zakazują reklamy aptek i ich działalności, naruszają unijne zasady swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług, dlatego decyzje o ukaraniu skarżącej na podstawie art. 94a ustawy Prawo farmaceutyczne zostały uchylone.

Przedawnienie karalności przewinienia dyscyplinarnego, określone w art. 147 ust. 2 ustawy o ABW, uzasadnia umorzenie postępowania dyscyplinarnego, bez konieczności jego merytorycznego rozpatrzenia przez organ dyscyplinarny czy sąd administracyjny.