Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie odnosi się do sposobu obliczania wysokości ekwiwalentu, a jedynie do zasad jego ustalania, nie wyłączając stosowania art. 115a ustawy o Policji w aktualnym brzmieniu względem stanów faktycznych sprzed nowelizacji.

Art. 9 ust. 1 ustawy o wsparciu służb dotyczy zasad ustalania ekwiwalentu za urlop według norm prawnych z ustaw o Policji. Organy nie mogą odmówić stosowania przepisów ustawy bez orzeczenia Trybunału o ich niezgodności z Konstytucją. Skarga kasacyjna została oddalona (art. 184 p.p.s.a.).

Przepis art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie stanowi przeszkody dla stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu po 1 października 2020 r., w odniesieniu do stanów faktycznych sprzed tej daty, przy uwzględnieniu zasady ekwiwalentności świadczeń i konstytucyjnych norm prawa do urlopu.

Naczelny Sąd Administracyjny zatwierdził ocenę WSA oraz organów administracyjnych, że W. Sp. z o.o. sztucznie stworzyła warunki do uzyskania nienależnych płatności, co skutkuje brakiem możliwości przyznania takich świadczeń zgodnie z przepisami prawa unijnego oraz krajowego.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając, że organy administracyjne błędnie oceniły przesłanki umorzenia kosztów egzekucyjnych. Wyrok WSA, uwzględniający skargę podatnika, jest zasadny ze względu na naruszenie prawa procesowego przez Dyrektora Izby Administracji Skarbowej.

Nieruchomość oznaczona we wniosku, jako mająca charakter rolny, podlegała pod przepisy dekretu PKWN z 1944 i miała zostać przeznaczona na cele reformy rolnej. Skarga kasacyjna jest nieuzasadniona.

NSA uchylił wyrok WSA i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania, uznając, że WSA nie przeprowadził pełnej analizy dowodowej w zakresie zaprzestania przez J.P. prowadzenia gospodarstwa rolnego i jego wpływu na prawo do świadczenia pielęgnacyjnego.

Artykuł 115a ustawy o Policji, w związku z osądzeniem sądu I instancji, nie stoi w sprzeczności z art. 9 ust. 1 nowelizacji z 2020 roku, przez co stosowanie zmienionych przepisów jest wymagane w przypadku ustalania podstaw ekwiwalentu za niewykorzystany urlop policyjny.

Wyrównanie ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy musi opierać się na obowiązujących przepisach prawa z uwzględnieniem ich domniemania konstytucyjności, a organ administracji publicznej nie może samowolnie pomijać norm ustawowych bez właściwego rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego.

Sąd uznał interpretację regulacji dotyczącej ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na rzecz policjantów, odrzucając skargę kasacyjną i potwierdzając zgodność wyroku z prawem, mimo błędów w uzasadnieniu.

Decyzja stwierdzająca przejście działki do zasobu Skarbu Państwa na podstawie art. 218 Prawa wodnego ma charakter deklaratoryjny i nie narusza przysługującego prawa użytkowania wieczystego.

Decyzja o wpisie gruntu do zasobu Skarbu Państwa zgodnie z art. 218 ust. 1 i 2 Prawa wodnego nie narusza praw użytkownika wieczystego. Są to działania deklaratoryjne i porządkowe, niewpływające na istniejące uprawnienia użytkowania wieczystego.

Grunty pokryte śródlądowymi wodami płynącymi stanowią zasób Skarbu Państwa, z przejściem do zasobu nie wpływającym na istniejące użytkowanie wieczyste. Wydanie decyzji jest porządkowe i nie narusza praw użytkowania.

Dla wymagalności roszczenia konsumenta o zwrot świadczeń spełnionych na podstawie umowy kredytu zawierającej klauzule abuzywne nie jest konieczne uprzednie złożenie przez konsumenta oświadczenia o świadomości konsekwencji uznania umowy za niewiążącą. Wola niepodlegania niedozwolonym postanowieniom może być wyrażona w sposób dorozumiany, w tym przez wniesienie pozwu o zwrot nienależnych świadczeń. Świadczenia

Umowa kredytu bankowego nie ma charakteru umowy wzajemnej w rozumieniu art. 487 § 2 k.c., gdyż świadczenie banku (wypłata kapitału kredytu) i świadczenie kredytobiorcy (zwrot kapitału z odsetkami) nie są swoimi odpowiednikami – nie pozostają w stosunku wymiany. W konsekwencji bankowi nie przysługuje prawo zatrzymania na podstawie art. 496 w zw. z art. 497 k.c. w przypadku dochodzenia przez konsumenta

Odmowa przyznania pomocy finansowej producentowi rolnemu jest zgodna z prawem, gdy zakupione zboże jest następnie sprzedawane na rynku, niezależnie od przeznaczenia zakupu, jeśli nie spełniono wymogów określonych w obowiązującym prawodawstwie. Skarga kasacyjna oddalona.

NSA stwierdził, że sądy administracyjne mają kompetencje do rozstrzygania kwestii przedawnienia składek, co jest kluczowe dla oceny umorzenia należności przez ZUS.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że organy administracyjne są zobowiązane do wnikliwej oceny dowodów wskazujących na związek między zakupem zbóż a produkcją zwierzęcą. Nieudowodnienie tego związku wyklucza zastosowanie negatywnej przesłanki odmowy przyznania pomocy producentowi rolnemu.

Za nienależnie pobrane świadczenia uważa się wypłacone mimo braku prawa do ich świadczenia. W przypadku rodziców żyjących w rozłączeniu, konieczne jest posiadanie sądowego orzeczenia opieki naprzemiennej.

Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2025 r.; NSA uznał, że WSA nie dopełnił obowiązku wyczerpującego uzasadnienia decyzji administracyjnej, wskazując na konieczność powtórnego rozpoznania sprawy z uwzględnieniem precyzyjnej wykładni pojęć z zakresu prawa geodezyjnego.

Przywrócenie terminu procesowego nie jest możliwe, gdy uchybienie wynika z zaniedbań pełnomocnika zawodowego, chyba że strona wykaże brak winy w granicach staranności wymaganej od profesjonalisty.

Naczelny Sąd Administracyjny potwierdza, że akt normatywny musi być ogłoszony z zachowaniem odpowiedniego vacatio legis, chyba że istnieją szczególne okoliczności uzasadniające skrócenie tego terminu. Brak zachowania 14-dniowego vacatio legis narusza zasady demokratycznego państwa prawnego.

Nieuzasadnione skrócenie vacatio legis gminnej uchwały narusza zasady demokratycznego państwa prawnego; ważny interes państwowy nie uzasadniał wprowadzenia zmian w przepisach bez odpowiedniego vacatio legis.

W przypadku ustalania warunków zabudowy dla inwestycji wielorodzinnej, spełnienie warunku kontynuacji funkcji zabudowy możliwe, mimo zróżnicowania istniejącej zabudowy na analizowanym obszarze. Analiza urbanistyczna nie wymagała uzgodnienia z właścicielem drogi administrowanej przez jednostkę miejską.