Wydatek może zostać uznany za koszt uzyskania przychodów wyłącznie wtedy, gdy jest poniesiony w sposób rzeczywisty, pozostaje w związku z prowadzoną działalnością i jest prawidłowo udokumentowany; faktura nieodzwierciedlająca rzeczywistej transakcji nie może stanowić podstawy zaliczenia wydatku do kosztów podatkowych.

Dopuszczalne jest nałożenie kar pieniężnych na podmiot, który poprzez zjawisko "parkowania akcji" zaniechał obowiązków informacyjnych oraz wezwaniowych, naruszając art. 87 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o ofercie publicznej, co potwierdził NSA w swoim rozstrzygnięciu.

Skarga kasacyjna nie spełniała wymogów formalnych ani merytorycznych, a tym samym została oddalona; potwierdzono legalność działań organu oraz brak naruszeń prawa w zakresie oceny dowodów dotyczących wydobycia kopaliny bez koncesji.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, uznając, iż interpretacja art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej i art. 115a ustawy o Policji przez WSA była ostatecznie prawidłowa, a zaskarżony wyrok odpowiadał zasadom prawa.

Art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą nie może wpływać na wysokość ekwiwalentu według zasad sprzed listopada 2018 r. Komendant Wojewódzki Policji nie mógł bezpodstawnie pomijać norm prawnych dotyczących zasad ustalania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop.

Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej z 2020 r. nie modyfikuje zasad ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop według przelicznika konstytucyjnego wskazanego w art. 115a ustawy o Policji.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop policjantów powinien być ustalony zgodnie z przepisami obowiązującymi przed 6 listopada 2018 r., lecz z wyłączeniem niekonstytucyjnego przelicznika 1/30, zgodnie z wykładnią uwzględniającą wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 30 października 2018 r.

Sąd uznał, że wyrok WSA w Lublinie oraz postanowienia Inspektora Sanitarnego są zgodne z prawem, potwierdzając wymagalność obowiązku szczepień, co podważa zasadność zarzutów skargi kasacyjnej dotyczących niezgodności z prawem postępowania egzekucyjnego.

Skarga kasacyjna od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w sprawie odmowy lokalizacji zjazdu z drogi krajowej nie jest zasadna, gdyż brak podstaw do uchylenia decyzji uzasadnionej kryteriami bezpieczeństwa ruchu drogowego.

Opłaty dodatkowe za parkowanie nie mogą pełnić funkcji sankcji bez upoważnienia ustawowego; nakładanie takich opłat przez samorząd jest niezgodne z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy o gospodarce komunalnej oraz zasadami konstytucyjnymi.

Nie jest zasadna odmowa wyrównania ekwiwalentu za niewykorzystany urlop na podstawie art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej, co uprawnia do stosowania art. 115a ustawy o Policji w brzmieniu po 1 października 2020 r. Wyrok odpowiada prawu mimo częściowo błędnego uzasadnienia.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej nie koliduje z prawnymi normami określającymi zasady ustalania ekwiwalentu, uznając skargę kasacyjną Komendanta za bezzasadną i oddalając ją.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop za okres przed zmianami z dnia 6 listopada 2018 r. należy ustalać według zasad zamieszczonych w przepisach ustawy o Policji w brzmieniu obowiązującym przed tym dniem, ignorując niekonstytucyjny współczynnik 1/30, co wymaga uwzględnienia wyroku TK z 30 października 2018 r. i stosownego przelicznika.

Ekwiwalent pieniężny za niewykorzystany urlop za okres sprzed 6 listopada 2018 r. ustala się na zasadach wynikających z przepisów ustawy o Policji, z wyłączeniem niekonstytucyjnego współczynnika 1/30, zgodnie z wykładnią wyroku Trybunału Konstytucyjnego sygn. K 7/15.

Przy wykładni art. 9 ust. 1 ustawy nowelizującej zasady ustalania ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop nie mogą pomniejszać prawa do świadczenia ekwiwalentnego, wynikającego z konstytucyjnie chronionego prawa do urlopu, mimo niekonstytucyjności jego przeliczania.

Art. 9 ust. 1 ustawy o szczególnych rozwiązaniach dotyczących służb mundurowych, przyjęty jako nieodnoszący się bezpośrednio do wysokości ekwiwalentu za niewykorzystany urlop policjantów, pozostaje zgodny z prawem, co uzasadnia oddalenie skargi kasacyjnej ws. interpretacji tego przepisu.

Zwolnienie od podatku od nieruchomości, jak określono w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a) u.p.o.l., obejmuje całe działki ewidencyjne w przypadku faktycznego udostępnienia infrastruktury kolejowej przewoźnikom, niezależnie od jej statusu własnościowego.

Skarżony nie wywiązał się z obowiązku informowania organów socjalnych o zmianach materialnych, co skutkowało zasadnym nałożeniem obowiązku zwrotu zasiłku stałego. Skarga kasacyjna W.M. została oddalona jako bezzasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, zgadzając się z oceną sądu i organu podatkowego, że czynności rozliczeniowe Spółki miały charakter pozorny, co uzasadniało wywodzenie skutków podatkowych z czynności ukrytych zgodnie z art. 199a § 2 Ordynacji podatkowej.

NSA oddalił skargę kasacyjną, uznając za dopuszczalne korygowanie podstawy opodatkowania akcyzą w związku z późniejszymi rabatami przewidzianymi w umowie, co nie narusza zasady jednofazowości podatku akcyzowego.

Przekroczenie władztwa planistycznego gminy przez nadmierne ograniczenie praw własności nieruchomości w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, naruszające zasadę proporcjonalności przy braku adekwatnego uzasadnienia w interesie publicznym.

Odwołanie od decyzji odmownej ustalenia warunków zabudowy zostało uznane za zasadne, gdyż nie można ograniczać analizy urbanistycznej do pojedynczych jednostek urbanistycznych, pomijając całokształt terenu, co prowadziło do niewłaściwego zastosowania zasady dobrego sąsiedztwa.

Dopuszczalne jest uwzględnienie rabatów cenowych w korekcie podstawy opodatkowania podatkiem akcyzowym, jeżeli zostały przewidziane w umowie przed powstaniem obowiązku podatkowego, nawet jeśli rabat jest przyznawany po tej dacie.

Naczelny Sąd Administracyjny uznaje, iż uchylenie decyzji odmownej Prezydenta przez Wojewodę z uwagi na zmianę miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego było zgodne z prawem oraz nie naruszało zasad dwuinstancyjności, a skarga kasacyjna podnosiła bezpodstawne zarzuty.