Decyzja o rozbiórce wybudowanego bez pozwolenia parkingu adresowana do użytkowników wieczystych nieruchomości, jako prawidłowa, nie narusza przepisów art. 52 Prawa budowlanego. Realizacja obiektu budowlanego koncesjonowana jest właściwie wymogami pozwolenia na budowę.

Skarga kasacyjna została oddalona, ponieważ nie wykazano uchybień proceduralnych ani merytorycznych po stronie organów administracyjnych, co potwierdza zasadność nałożenia kary pieniężnej za naruszenia transportowe.

Brak uiszczenia opłaty elektronicznej za przejazd wynikał z wyczerpania baterii w viabox, za który odpowiada właściciel pojazdu, co stanowi podstawę do utrzymania decyzji o nałożeniu kary pieniężnej przez GITD.

Odmowa wszczęcia postępowania przez Prezesa UODO, uzasadniona wolnością wypowiedzi, była nieuzasadniona, gdyż stanowiła niedopuszczalną ocenę merytoryczną na etapie formalnym. NSA oddala skargę kasacyjną, podtrzymując uchylenie decyzji przez WSA.

Grunty, które nie były własnością Skarbu Państwa na dzień 5 grudnia 1990 r., nie mogą stanowić przedmiotu uwłaszczenia z mocy prawa na rzecz PKP na podstawie art. 34 ustawy z dnia 8 września 2000 r.

Sąd kasacyjny stwierdził, iż przyznanie świadczenia pielęgnacyjnego nie może być uzależnione od udziału rodzeństwa w opiece, a istnienie związku przyczynowego między rezygnacją z pracy a opieką jest kluczowe dla ustalenia prawa do świadczenia.

NSA stwierdził, że dla oceny inwestycji pod względem ochrony środowiska kluczowe jest ustalenie faktycznego pokrycia działki roślinnością oraz jej wpływ na środowisko, co w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone prawidłowo przez organy niższej instancji.

Sąd I instancji słusznie uznał, że ocena kwalifikacji środków spożywczych wymaga wiedzy specjalistycznej, a organ administracji sanitarnej powinien przeprowadzić dodatkowe postępowanie dowodowe, gdy istnieją wątpliwości co do opinii naukowej. NSA oddalił skargę kasacyjną jako bezzasadną.

W sprawach administracyjnych kar pieniężnych nakładanych na podstawie ustawy o transporcie drogowym, przepisy Działu IVa Kodeksu postępowania administracyjnego nie znajdują zastosowania, gdy ustawa szczególna dostatecznie reguluje przesłanki, w tym odstąpienia od odpowiedzialności.

Brak zmian stosunków wodnych na nieruchomościach sąsiadujących uzasadnia odmowę nałożenia obowiązku ich przywrócenia. Zmiana kierunku spływu wód, niewywołująca szkód, nie uzasadnia interwencji administracyjnej.

Zasadnie oddalono wniosek o wznowienie postępowania wobec braku dowodów na pozbawienie możliwości działania oraz nieistnienia nowych, istotnych dowodów. Sąd nie stwierdził błędów proceduralnych ani wadliwości reprezentacji.

Zwolnienie z podatku od nieruchomości na podstawie art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obowiązujące dla infrastruktury kolejowej, nie stanowi niedozwolonej pomocy publicznej. Przepisy te nie przyznają selektywnej korzyści, przez co nie podlegają wymogowi notyfikacji Komisji Europejskiej.

Naczelny Sąd Administracyjny oddala skargę kasacyjną uznając, że zarządzenie pokontrolne WIOŚ nie narusza przepisów prawa, pełniąc funkcję przypomnienia o obowiązkach wynikających z przepisów gospodarki odpadami, bez nakładania nowych obowiązków administracyjnoprawnych.

Przepis art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy pomocowej nie wyklucza przyznania świadczeń pielęgnacyjnych obywatelom Ukrainy w związku z opieką nad dorosłymi osobami niepełnosprawnymi, niezależnie od wymogu zamieszkiwania z dziećmi na terenie Polski.

Decyzja nieostateczna, wydana i doręczona przez organ, funkcjonuje w obrocie prawnym i obliguje organ do uwzględniania jej skutków, nawet gdy w chwili rozstrzygnięcia nie była ostateczna. Organ odwoławczy ma obowiązek respektowania własnych rozstrzygnięć, które weszły do obiegu prawnego.

NSA oddala skargę kasacyjną, podtrzymując decyzje organów podatkowych, uznając za prawidłowe oparcie się na ewidencji gruntów i budynków oraz brak wpływu proceduralnych zaniedbań na wynik sprawy.

Oddalenie skargi kasacyjnej; brak podstaw do wznowienia postępowania, gdyż skarżąca była należycie reprezentowana, dokumenty nie były przerobione, a nowe okoliczności były znane skarżącej przed zakończeniem postępowania. Zastosowanie art. 271 i 273 p.p.s.a. jest bezpodstawne. Wyrok WSA w Gdańsku podlegał zatem utrzymaniu w mocy.

Brak obiektywnej, trwałej niewykonalności obowiązku niepieniężnego nie stanowi podstawy do umorzenia postępowania egzekucyjnego wg art. 59 u.p.e.a., szczególnie gdy skarżący ma potencjalne możliwości realizacji obowiązku, nawet po utracie posiadania nieruchomości.

Roszczenie o wypłatę odszkodowania za wywłaszczenie nieruchomości ustalonego decyzją z lat 50. nie ulega przedawnieniu, a odmowa jego wypłaty może wynikać jedynie z wcześniejszej realizacji, co winno być udokumentowane. NSA uchylił decyzję i wyrok WSA, nakazując ponowne rozpatrzenie sprawy.

Skarga kasacyjna, dotycząca zmiany decyzji o zezwoleniu na zbieranie odpadów, została oddalona, gdyż planowana działalność narusza miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego oraz wymogi środowiskowe.

W przypadku równoległych postępowań dotyczących tego samego przedmiotu, organ winien odmówić wszczęcia nowego postępowania (art. 61a k.p.a.) lub, jeśli wszczęte, umorzyć je (art. 105 § 1 k.p.a.), co wyklucza ewentualność sprzecznych decyzji administracyjnych. Postępowania w trybach nadzwyczajnych mogą dotyczyć tylko decyzji ostatecznych.

Świadczenie pielęgnacyjne przysługuje jedynie wówczas, gdy istnieje związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy rezygnacją z zatrudnienia a koniecznością sprawowania opieki nad osobą niepełnosprawną. Brak takiego związku skutkuje odmową przyznania świadczenia (NSA, sygn. akt IV SA/Wr 75/24).

Zwolnienie z podatku od nieruchomości, o którym mowa w art. 7 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy o podatkach i opłatach lokalnych, obejmujące grunty, budynki i budowle wchodzące w skład infrastruktury kolejowej udostępnianej przewoźnikom kolejowym, ma charakter ogólny i neutralny gospodarczo, a zatem nie stanowi selektywnej pomocy publicznej w rozumieniu art. 107 ust. 1 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej