Działalność organów władzy publicznej za pośrednictwem mediów społecznościowych może stanowić informację publiczną, jeżeli odnosi się do realizacji zadań publicznych, w tym komunikowania się z mieszkańcami w sprawach należących do właściwości organu. Teza od Redakcji

Decyzja o przyznaniu zasiłku okresowego na podstawie art. 38 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej jest uznaniowa, a jej obligatoryjność uzależniona jest od faktycznego wystąpienia potrzeby, której osoba nie jest w stanie przezwyciężyć mimo spełnienia przesłanek dochodowych i uzasadnionych okoliczności.

Przekroczenie ustawowych terminów załatwiania sprawy przez organ administracji publicznej nie jest samo w sobie wystarczające do stwierdzenia rażącego naruszenia prawa, jeśli opóźnienie wynikało z błędnej interpretacji przepisów, a działanie organu nie było celowe lub zamierzone.

W sytuacji skazania za przestępstwa z art. 202 § 4a k.k., sędzia jest zobligowany do obligatoryjnego orzeczenia świadczenia pieniężnego na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej, zgodnie z art. 43a § 3 k.k., nawet jeśli orzeczenie wyroku następuje na podstawie art. 387 k.p.k., bez przeprowadzania rozprawy.

Sąd przy rozpatrywaniu wniosku o skazanie bez przeprowadzania postępowania dowodowego powinien zapewnić, że wniosek ten uwzględnia wszystkie obligatoryjne środki karne przewidziane przez prawo materialne, a ich pominięcie stanowi rażące naruszenie prawa, uzasadniające uchylenie wyroku.

Decyzja o skierowaniu sprawy do rozpoznania na posiedzeniu niejawnym w kontekście przepisów dotyczących pandemii COVID-19 jest uzasadniona, gdy zagrożenie zdrowia publicznego towarzyszy brak możliwości przeprowadzenia rozprawy z bezpośrednim przekazem obrazu i dźwięku. Realizacja celu wywłaszczenia zgodnego z decyzją wywłaszczeniową wyklucza możliwość zwrotu wywłaszczonej nieruchomości.

Substancja wytworzona w procesie produkcyjnym, która nie została jednoznacznie uznana w uregulowaniach prawnych jako produkt, a która była ewidencjonowana jako odpad, jest traktowana jako odpad do czasu uzyskania formalnego potwierdzenia zmiany jej statusu.

W przypadku gdy czyn wyczerpuje znamiona dwóch wykroczeń, sąd zobowiązany jest orzec karę zgodnie z przepisem przewidującym najsurowszą sankcję oraz obligatoryjny środek karny, nawet w postępowaniu nakazowym, nie ograniczając się tylko do jednego z wykroczeń.

Wszelkie niejasności i sprzeczności w treści wyroku dotyczące wymiaru kary pozbawienia wolności, uniemożliwiające jego wykonanie, stanowią bezwzględne podstawy odwoławcze i wymagają uchylenia wyroku oraz jego ponownego rozpoznania.

Kara łączna nie może być surowsza niż suma kar jednostkowych orzeczonych za poszczególne przestępstwa, zgodnie z art. 86 § 1 k.k., co stanowi normatywny limit dla orzekania kary łącznej.

Wydanie wyroku nakazowego w postępowaniu o wykroczenia jest niedopuszczalne, jeśli okoliczności czynu i wina obwinionego budzą wątpliwości i wymagają wyjaśnienia w toku postępowania dowodowego, co wynika z naruszenia art. 93 § 2 k.p.s.w.

Dla prawidłowej kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego kluczowe jest właściwe ustalenie stanu recydywy, co wymaga spełnienia warunków określonych w art. 64 § 1 k.k., w tym popełnienie nowego przestępstwa po odbyciu kary, a nie przed. Wadliwa kwalifikacja prawna może skutkować niezasadnym zaostrzeniem kary.

Organ administracji publicznej, informując wnioskodawcę o braku możliwości udostępnienia informacji publicznej w formie wskazanej we wniosku, dokonuje załatwienia sprawy, nawet jeśli ostateczna forma udostępnienia różni się od wnioskowanej, pod warunkiem, że wynika to z przyczyn technicznych.