Naczelny Sąd Administracyjny uznał za konieczne uchylenie wyroku WSA oraz decyzji organów administracyjnych z powodu niespełnienia przesłanek ustawowych, co do oceny związku rezygnacji z zatrudnienia z niezbędnością opieki nad osobą niepełnosprawną, spełniającą kryteria świadczenia pielęgnacyjnego.

Brak wykazania przez Polskie Koleje Państwowe S.A. posiadania gruntu Skarbu Państwa na dzień 5 grudnia 1990 r. wyklucza stwierdzenie nabycia użytkowania wieczystego z mocy prawa na podstawie art. 34 ustawy o komercjalizacji PKP.

Niedopuszczalne jest przywrócenie terminu do wniesienia odwołania, gdy wnioskodawca nie uprawdopodobnił braku swojej winy w jego przekroczeniu oraz nie złożył wniosku o jego przywrócenie w przewidzianym terminie siedmiu dni.

Odsetki od środków zdeponowanych na rachunkach bankowych powiatu, pochodzące z dotacji celowych, stanowią dochód własny powiatu i nie podlegają zwrotowi do budżetu państwa, zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 9 ustawy o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zgodność lokalizacji przedsięwzięcia z planem miejscowym jest podstawowym kryterium oceny przy wydaniu decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach i negatywny wynik tej oceny skutkuje odmową wydania decyzji.

Sprzeciw od niepodjętych czynności kontrolnych sanitarno-administracyjnych jest niezasadny, a umorzenie postępowania w takim przypadku zgodne z prawem. Kontrola musi być faktycznie wszczęta, by sprzeciw przedsiębiorcy odnosił skutki proceduralne.

Nie spełnienie przesłanek dotyczących znikomej wagi naruszenia oraz zaprzestania naruszania prawa przez stronę uzasadnia brak możliwości odstąpienia od nałożenia kary pieniężnej zgodnie z art. 189f § 1 pkt 1 k.p.a., co skutkuje utrzymaniem decyzji administracyjnych karzących.

Działalność produkcyjna polegająca na przetwarzaniu odpadów tworzyw sztucznych w związku z produkcją folii, jako element działalności przemysłowej, może być prowadzona na terenach przemysłowo-usługowych, jeżeli nie jest to wyłącznym przeznaczeniem terenu zgodnie z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego.

W czasie trwania stanu zagrożenia epidemicznego lub stanu epidemii, na podstawie art. 15 zzr ustawy COVID-19, można zawiesić bieg terminu przewidzianego dla zgłoszenia przemieszczenia zwierząt, nawet jeśli termin ten wynika z regulacji unijnych.

Sąd administracyjny, bazując na art. 134 K.p.a., stwierdził niedopuszczalność zażalenia na odmowę zgody na odstępstwo od przepisów techniczno-budowlanych, uzasadniając to brakiem możliwości prawnej jego wniesienia w tej konkretnej sprawie.

Zaniechanie przez organ przekazania wniosku o środowiskowe informacje do właściwego podmiotu narusza przepisy o dostępie do informacji o środowisku. Organ powinien ustalić właściwość innego podmiotu lub wezwać wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku.

Farma fotowoltaiczna jest instalacją odnawialnego źródła energii, dla której art. 61 ust. 3 u.p.z.p. znosi wymóg stosowania zasady dobrego sąsiedztwa i dostępu do drogi publicznej. Naczelny Sąd Administracyjny oddalił skargę kasacyjną, potwierdzając tę kwalifikację.

Rada Gminy, określając w regulaminie częstotliwość wywozu nieczystości ciekłych, może kierować się lokalnymi uwarunkowaniami, z zastrzeżeniem obowiązku nieprzekroczenia ustawowych delegacji normatywnych poprzez brzmienie przepisów nieprecyzyjne i nieodpowiadające konkretnej regule postępowania.

W przypadku bezemisyjnego połączenia spółek w trybie art. 5151 k.s.h., brak emisji udziałów wyklucza powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 8d u.p.d.o.p.

Dla zawieszenia uznania organizacji producentów owoców i warzyw wystarczające jest wszczęcie postępowania karnego in rem, bez potrzeby oczekiwania na prawomocny wyrok, jeśli istnieje podejrzenie nadużycia funduszy unijnych.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdza, że zmiana zaświadczenia ostatecznego na podstawie art. 155 k.p.a. może być dokonana tylko zgodnie z przepisami, w ramach których je wydano, a interes społeczny i słuszny interes strony nie uzasadniają zmiany decyzji ostatecznej w kontekście mienia zabużańskiego.

Podmiot prowadzący placówkę oświatową nie jest przedsiębiorcą w rozumieniu Prawa przedsiębiorców i nie spełnia przesłanek do otrzymania świadczeń z FGŚP na podstawie ustawy o przeciwdziałaniu COVID-19, jeśli nie wykaże, że wnioskowane wsparcie dotyczy działalności nieoświatowej.

Skarga kasacyjna od wyroku oddalającego roszczenie przedsiębiorstwa o stwierdzenie nabycia użytkowania wieczystego gruntu została oddalona z uwagi na brak wykazania tytułu prawnego zarządu na wskazany dzień oraz niezasadność zarzutów proceduralnych.

Skarżący, który nie wykazał tytułu prawnorzeczowego do nieruchomości na dzień komunalizacji, nie posiada interesu prawnego w postępowaniu komunalizacyjnym, co skutkuje podmiotową niedopuszczalnością odwołania w rozumieniu art. 134 k.p.a.

Oddalenie skargi kasacyjnej w przedmiocie zobowiązania do powrotu na skutek bezzasadności zarzutów, podkreślając wiążącą moc prawomocnych decyzji w zakresie ochrony międzynarodowej oraz zasadność decyzji Szefa UDSC co do zobowiązania do powrotu.

Zmiana miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, ograniczająca możliwości lokalizacji zakładów produkcji, w tym betoniarni, na terenach PU, jest zgodna z prawem jako wyraz racjonalnego wykonywania władztwa planistycznego przez gminę, nie narusza prawa własności ani nie prowadzi do istotnych naruszeń proceduralnych.

Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził legalność zobowiązania Miasta Ł. do zwrotu nadpłaconej subwencji oświatowej. Skarga kasacyjna nie wykazała uchybień w wykładni przepisów i organizacji kształcenia, co skutkowało jej oddaleniem.

Z odpowiedzialności członka zarządu za zaległości podatkowe spółki na podstawie art. 116 § 1 O.p. zwalnia wyłącznie złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości we właściwym czasie, tzn. w takim momencie, gdy majątek spółki pozwala jeszcze na choćby częściowe i równomierne zaspokojenie wierzycieli.

Termin przedawnienia roszczeń o zwrot nienależnie pobranej pomocy finansowej w ramach programów wieloletnich, o którym mowa w art. 3 ust. 1 rozporządzenia nr 2988/95, może być przedłużony na okres realizacji programu, ale nie może przekraczać ośmiu lat od daty powstania roszczenia.